Ήταν πολύ γλυκιά αυτή η ιστορία που γέμισε χθες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ιστοσελίδες με τους πέντε φίλους από την Καλιφόρνια, που επιμένουν να φωτογραφίζονται στο ίδιο μέρος και στην ίδια πόζα ανά πενταετία, εδώ και 35 χρόνια. Είναι πολύ όμορφο να παρακολουθείς μέσα από το αδυσώπητο βλέμμα του φακού πώς αλλάζεις με τα χρόνια, πόσο σε χαράζει η ζωή. Εάν έχεις την τύχη, εννοείται, να φτάσει όλη η παρέα σου τα 54, να είναι όλοι σε θέση να στηθούν και πάλι μπροστά στον φακό.
Κουρασμένη από τη ζέστη, μπαφιασμένη από την... κακή συνήθεια να διαβάζω κάθε πρωί τις ειδήσεις από το μέτωπο της πολιτικής και της οικονομίας και κυρίως συνειδητοποιώντας ότι οι πέντε φίλοι είναι συνομήλικοί μου, κόλλησα. Χάζεψα, όπως εκατομμύρια άλλοι επί της Γης, μία - μία τις φωτογραφίες, τα πρόσωπα, τα κουρέματα, τα μακό, τα μαγιό, τις ρυτίδες που προστίθενται, τα σώματα που χαλαρώνουν. Και αναπόλησα την πορεία της δικής μου παρέας. Μου ήρθαν πρόσωπα, κουρέματα και ρούχα ατόφια, από μνήμης και όχι χάρη σε φωτογραφίες. Όχι μόνο διότι κανείς μας δεν είχε σκεφτεί ποτέ να κάνει κάτι ανάλογο με τους Καλιφορνέζους - άλλωστε, εάν το έκαναν πολλοί, δεν θα έκανε τόση εντύπωση η ιδέα τους. Αλλά, κυρίως, επειδή η ζωή της δικιάς μας γενιάς δεν είναι τόσο πολυφωτογραφημένη.
Εμείς ήμαστε τα παιδιά του φιλμ. Το σκεφτόμασταν δύο φορές πριν βγάλουμε φωτογραφίες, και πάντα κάποιος ξεχνούσε -ή δεν είχε τα λεφτά- να τις εκτυπώσει σε ικανό αριθμό για τις δώσει και στους άλλους. Μόνο εκείνοι οι λίγοι που είχαν από νωρίς το ψώνιο -έτσι το λέγαμε- με τη φωτογραφία έχουν ολόκληρη την “τεκμηρίωση” της ζωής τους στα συρτάρια - και οι πιο προχωρημένοι στον σκληρό δίσκο τους, αφού ανακάλυψαν κάποια στιγμή τη μαγεία του σκάνερ. Οι περισσότεροι έχουμε λιγοστά στιγμιότυπα από διακοπές, σχεδόν κανένα από την καθημερινότητα και πολλές, συνήθως άτεχνα στημένες φωτογραφίες από γάμους και βαφτίσια.
Τα παιδιά μας, πάλι, η γενιά των έξυπνων κινητών, θαρρείς και φωτογραφίζουν το κάθε τους δευτερόλεπτο.
Είναι κακό που μας λείπει η “τεκμηρίωση” της ζωής μας; Όπως λέει ένας φίλος, αυτά που πραγματικά αξίζει να θυμάσαι δεν έχουν την ανάγκη των πίξελ. Κι επιπλέον, η μνήμη είναι πιο σπλαχνική από τη φωτογραφία.
