Φορτωθήκαμε ως Αριστερά ένα βάρος ασήκωτο, μιας πατρίδας με πολλές ανοιχτές πληγές στο κορμί της. Δυόμισι χρόνια τώρα, ο χώρος μας με ενθουσιασμό μεν αλλά άπειρος, με εγγενείς αδυναμίες και παθογένειες, ταλανίστηκε, δοκιμάστηκε, αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στον ρεαλισμό, τον ρομαντισμό και την “αριστερή μελαγχολία”.
Έδωσε μάχες, πολλές τις έχασε, κάποιες τις κέρδισε, άνοιξε δρόμους. Μετά τις μάχες και το τέλος του πρώτου γύρου, ο δρόμος συνεχίζει να είναι ανηφορικός, η πορεία φαίνεται να γίνεται πιο ξεκάθαρη, αλλά και πιο απαιτητική.
Χρειάζεται να ανεβούν οι ταχύτητες, να αναπροσαρμοστούν τα σχέδια και η στρατηγική στις νέες συνθήκες και όλα τα σφυριά να χτυπούν στο ίδιο αμόνι. Φαινόμενα κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, βουλευτών και άλλων παραγόντων να σιωπούν παρακολουθώντας ενεοί τη διαπραγμάτευση, χωρίς να παράγουν έργο στον χώρο τους, πρέπει να τελειώσουν.
Μετρώντας τις πληγές μας, τα λάθη, και κάνοντας την αυτοκριτική μας, πρέπει να ξαναπιάσουμε από την αρχή το νήμα της σχέσης μας με την κοινωνία, η οποία κάτω από ειδικές συνθήκες μάς ανέβασε στην κυβέρνηση.
Όλοι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε πού μας βγάζει αυτός ο δρόμος. Να ακούσουμε και να πούμε αλήθειες, όσο σκληρές και να είναι, να συνδιαμορφώσουμε τον δρόμο που βαδίζουμε, να συνεισφέρουμε εν τέλει ως πολίτες για το κοινό καλό. Αυτό πρέπει να είναι το σχέδιο από εδώ και πέρα.
Πρέπει να αποδείξουμε «πόσα απίδια βάζει ο σάκος» και αν είμαστε ικανοί την ελπίδα που υποσχεθήκαμε να τη μετουσιώσουμε σε έργα και πράξεις. Πως είμαστε διαφορετικοί από τους προηγούμενους ολετήρες και Φαρισαίους που... προσφέρονται να μας ξανασώσουν. Πως δεν ήρθαμε μόνο να διαχειριστούμε κάπως καλύτερα την εξουσία.
Να αποδώσουμε κοινωνική δικαιοσύνη, να ξεσκεπάσουμε σκάνδαλα και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι, να ανοίξουμε δουλειές, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το κράτος που έφτιαξαν διακόσια χρόνια τώρα και το αρμέγουν σαν αγελάδα. Να σταματήσουμε να ζούμε βερεσέ χρεώνοντας τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Να χτυπήσουμε το τέρας της γραφειοκρατίας που καθημερινά μας πληγώνει όλους.
Να προστατεύσουμε το περιβάλλον και να χρησιμοποιήσουμε το υπερόπλο του πολιτισμού και της ηθικής μας υπεροχής για να αλλάξουμε την κοινωνία προς το καλύτερο. Να προστατεύσουμε την πρώτη κατοικία των συμπολιτών μας που έχουν χρέη προς το Δημόσιο και να βρούμε λύση στο μεγάλο πρόβλημα με τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών.
Να συνεργαστούμε με καταξιωμένους ανθρώπους, τίμιους και δημοκράτες στους δήμους, και στις εκλογές του 2019, να αλλάξουμε τα πράγματα στις τοπικές κοινωνίες. Να εμπιστευτούμε τους νέους μας, να ανακτήσουμε την ατομική και συλλογική μας ταυτότητα για να αφήσουμε το χνάρι μας ως Αριστερά. Να είμαστε εμείς αυτοί που θα βγάλουν τη χώρα μας από τη διεθνή επιτροπεία.
Η κοινωνία προσμένει από εμάς έργα που να φαίνονται και να μετριούνται. Εκεί θα μας μετρήσει κι εμάς. Τον δρόμο τον φτιάχνουμε περπατώντας, λέει ο ποιητής. Ας φανούμε αντάξιοι!
* Ο Ανδρέας Πιλάλης είναι Συντονιστής της Δημοτικής Παράταξης «Ενεργοί Πολίτες Περιστερίου»
