"Όταν κορυφαία στελέχη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης υιοθετούν άκριτα θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και καθημερινά "πυροβολούν στο ψαχνό" τον ΣΥΡΙΖΑ, πόση υπερηφάνεια μπορούν να εμπνέουν στα μέλη, στους φίλους και στους εναπομείναντες ψηφοφόρους τους;
Είναι δυνατόν να διαγράφονται, με μια μονοκονδυλιά, πολύχρονοι αγώνες εκατοντάδων χιλιάδων δημοκρατικών πολιτών, που επί 50 συναπτά έτη, μετά την Κατοχή, γνώρισαν τις πιο μεγάλες διώξεις του κράτους και του παρακράτους της Δεξιάς;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, υιοθετώντας το παλλαϊκό σύνθημα: "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά", έπιασε τον σφυγμό αυτού του κόσμου και έφτασε, το 1981, στο θριαμβευτικό εκλογικό αποτέλεσμα του 48%, ανοίγοντας τον δρόμο για βαθιές τομές στο δημοκρατικό σύστημα, στην οικονομία και στην κοινωνία.
Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε στο 2010, οπότε, στο Καστελόριζο, έγινε πλήρης ανατροπή με την είσοδο του ΔΝΤ και το πρώτο Μνημόνιο, που έφεραν πολύ κοντά, σε αγαστή κυβερνητική συνεργασία, το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία.
Το θανατηφόρο αυτό σφιχταγκάλιασμα δεν το συγχώρεσαν οι σκεπτόμενοι σοσιαλδημοκράτες πολίτες. Τιμώρησαν, καταδίκασαν και συρρίκνωσαν το ΠΑΣΟΚ στα χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά, στέλνοντας στο σπίτι του μέχρι και τον πρώην πρωθυπουργό!
Κατά τη διάρκεια της στενής αυτής συνεργασίας, πολλά στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ακολούθησαν πιστά τις συνταγές της τρόικας, αλλά “ασπάστηκαν” με ευλάβεια την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η εικοσαετής δημοκρατική διακυβέρνηση με το κοινωνικό πρόσημο. Σαν να ήταν φυσιολογικό φαινόμενο η δεξιόστροφη μετατόπισή τους.
Μετά την εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, σε δύο αναμετρήσεις το 2015, “έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα”. Χάθηκε ο προσανατολισμός. Μέσα στη γενική σύγχυση πολλά στελέχη προσπάθησαν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Άλλα στελέχη, όμως, επέλεξαν τον ολισθηρό δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης, όχι με τον “αιώνιο” εχθρό αλλά με τα “πρωτοξάδερφα” του ΣΥΡΙΖΑ!
Επειδή ο υπογράφων είχε την τιμή να χρηματίσει διευθυντής της ημερήσιας κομματικής εφημερίδας “Εξόρμηση”, αλλά και επί δεκαετία, στη συνέχεια (1990 έως 2001) διευθυντής του φίλα προσκείμενου στο ΠΑΣΟΚ “Δημοκρατικού Λόγου”, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τους αναγνώστες.
Όλος αυτός ο κόσμος πίστεψε στον σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και ανέβασε το ΠΑΣΟΚ στα ύψη και τέσσερις φορές στην εξουσία. Πρόκειται, στην πλειονότητά τους, για ΕΑΜογενείς πολίτες που δίνουν, πάντοτε, το “παρών” στους παλλαϊκούς αγώνες. Είναι αυτοί που πάλεψαν και μάχονται για περισσότερη και βαθύτερη δημοκρατία. Είναι αυτοί που το 48% του Ανδρέα το 1981 και το 44% του Γιώργου το 2009 τα κατεδάφισαν στο 4,68% τον Ιανουάριο και στο 6,28% τον Σεπτέμβριο του 2015. Είναι αυτοί που απομάκρυναν τη Δεξιά από την εξουσία στην οποία ήταν “γαντζωμένη” επί 40 συναπτά έτη.
Οι πολίτες αυτοί έπαθαν “σοκ” τόσο από την ιδεολογική κατρακύλα της εγχώριας Σοσιαλδημοκρατίας, όσο, κυρίως, από την εφαρμογή των πιο σκληρών μέτρων λιτότητας που οδήγησαν στην εθνική κατάθλιψη έναν ολόκληρο λαό.
Ξαφνικά είδαν το ΠΑΣΟΚ, από κόμμα των κοινωνικών παροχών, να προχωρά σε συνεργασία με τη Ν.Δ., στη λεηλασία μισθών και συντάξεων, στη φοροεπιδρομή του ΕΝΦΙΑ (μέτρο Βενιζέλου), στην αρπαγή των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, στη φτωχοποίηση, στην ανεργία, στα “λουκέτα”, στην αναγκαστική μετανάστευση 500.000 νέων, στο ξεσπίτωμα, στον μαρασμό.
Ταυτόχρονα, ο δημοκρατικός κόσμος αισθάνθηκε μεγάλη προσβολή από την ισοπεδωτική ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου “μαζί τα φάγαμε”. Όλοι, δηλαδή, στο ίδιο τσουβάλι; Κι αυτοί που έκλεψαν μαζί μ’ αυτούς που είναι άνεργοι και δεν ξέρουν πού χρωστάνε;
Για όλα αυτά, εκατοντάδες χιλιάδες μελών, φίλων και ψηφοφόρων πήραν των ομματιών τους και άλλαξαν πολιτικό χώρο. Πού πήγαν; Μα φυσικά αριστερότερα. Εργαζόμενοι, άνεργοι, άστεγοι, αγρότες, επαγγελματίες, φοιτητές, τιμώρησαν παραδειγματικά το κόμμα που, ενώ έκανε πράγματι τα πρώτα χρόνια μεγάλες κοινωνικές τομές, στο τέλος έδωσε μια κλωτσιά στην καρδάρα κι “έχυσε το γάλα”.
Οι κεντροαριστεροί πολίτες αντέδρασαν δυναμικά, αποφασιστικά και με παιδαγωγικό χαρακτήρα στον οδοστρωτήρα των Μνημονίων, στα συνεχή σκάνδαλα, στις μίζες υπουργών και κορυφαίων στελεχών. Προσπάθησαν να φράξουν τον δρόμο στην ανεργία, στη φτώχεια, στα “λουκέτα” των επιχειρήσεων, στους πλειστηριασμούς σπιτιών, στο μεγάλο τραπεζικό φαγοπότι, στα θαλασσοδάνεια κομμάτων και εκδοτών. Δηλαδή τιμώρησαν αυστηρά με την ψήφο τους τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και τις τοποθέτησαν στο “χρονοντούλαπο της Ιστορίας”, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας.
Έτσι ερμηνεύεται και η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 5% στο 36,5%, που του έδωσε την ευκαιρία και το δικαίωμα να κυβερνά επί δυόμισι χρόνια την Ελλάδα, παρά τη σφοδρή αντιπολίτευση, την εμπάθεια και τις τρικλοποδιές ντόπιων ΜΜΕ και δανειστών, στην κακοτράχαλη πορεία των Μνημονίων, τα οποία -δυστυχώς- είναι ακόμη εδώ!
Οι γραμμές αυτές γράφονται εν όψει του πολιτικού συνεδρίου (30 Ιουνίου) της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ., ΚΙΔΗΣΟ, κινήσεις πολιτών και ΕΔΕΜ). Το συνέδριο έχει πρώτο στόχο τη διαρθρωτική μορφή που θα έχει ο νέος φορέας (ενιαίος ή πολυκομματικός).
Καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των τεσσάρων κινήσεων που συνθέτουν σήμερα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Χωρίζουν, όμως, πολλά ακόμη τις τέσσερις “συνιστώσες”. Υπάρχουν βεβαίως και συνθέσεις απόψεων. Το σύνθημα της ηγεσίας είναι “προχωρούμε όλοι μαζί”. Και παραπέρα: “Θα διατηρήσουμε την αυτονομία του κάθε φορέα”. Οι πιο αδύναμοι επιθυμούν “ενιαίο φορέα μέσα από ιδρυτικό συνέδριο εντός του 2017. Μετά την εκλογή οργάνων, να ακολουθήσει και η εκλογή αρχηγού από τη βάση”.
Τους πιο πολλούς, ωστόσο, τους “ενώνει” το... όραμα να “συντριβεί” ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν). Ορισμένοι αμετανόητοι, δεξιόστροφοι, λοξοκοιτάζουν προς τη Ν.Δ. και... μεθοδεύουν, στο παρασκήνιο, συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτιά της!
Το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχουν και κάποιες -λίγες για την ώρα- φωνές, πιο ρεαλιστικές, που όμως απομονώνονται εκ των έσω. Όσοι τολμούν “πνίγονται” και φιμώνονται. Οι καθαρές αυτές φωνές (ακόμη και εκλεγμένων βουλευτών) μιλούν για την προοπτική της Κεντροαριστεράς, την οποία εννοούν απαραίτητη σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προβληματίζονται από τη δημοσκοπική καθοδική εικόνα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Εκφράζουν την ανησυχία τους. Επιμένουν στον διάλογο με την Αριστερά. Θέλουν να ακολουθούν τον βηματισμό και τις θέσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Ευελπιστούν σε σταδιακή αλλαγή πλεύσης της ηγεσίας. Πιέζουν, διακριτικά, προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τέτοιες απόψεις, όταν διατυπώνονται θαρρετά και μπορούν να φτάσουν ώς τη βάση των μελών, των φίλων και των ψηφοφόρων ανοίγουν ασφαλώς μονοπάτια μελλοντικών συνεργασιών αριστερών ριζοσπαστών, σοσιαλδημοκρατών και οικολόγων.
Έχει δυσκολίες η αυτοκριτική και η νηφάλια ρεαλιστική προσέγγιση. Ο χρόνος θα δείξει ποια “συνιστώσα” της ΔΗ.ΣΥ. έχει το δίκιο με το μέρος της. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος “καθρέφτης” για όλους μας!
