“Εάν η Γαλλία και η Γερμανία δεν μιλούν με μια φωνή, δεν προχωρά η Ευρώπη”. Τάδε έφη Εμανουέλ Μακρόν στην κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε με την Άνγκελα Μέρκελ μετά το τέλος της συνόδου κορυφής της Ε.Ε., κατά την οποία ο Γάλλος Πρόεδρος και η Γερμανίδα καγκελάριος προσπάθησαν πολύ να δείξουν ότι η γαλλογερμανική ατμομηχανή ξεκίνησε πάλι με φόρα. Αυτή τη φορά το κλίμα στις Βρυξέλλες είχε μια αύρα αισιοδοξίας, μετά από πολλές συνόδους οι οποίες θύμιζαν κηδεία, καθώς πολλοί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην ορμή του Μακρόν και τη -διαφαινόμενη- καπατσοσύνη του να πείσει τη Μέρκελ να σταματήσει την τακτική τού “βήμα - βήμα”.
Πάντως, πίσω από το πλατύ χαμόγελό του, ο Γάλλος Πρόεδρος φρόντισε να είναι προσεκτικός, να μην ποντάρει τα πάντα στον γαλλογερμανικό άξονα, υπογραμμίζοντας ότι η συνεργασία Παρισιού και Βερολίνου είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη. Απαραίτητη είναι η στενότερη συνεργασία όλων, καθώς η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ελάχιστη σχέση έχει με την ΕΟΚ του Κολ και του Μιτεράν, είναι “πολύ πιο μεγάλη, πιο πολύπλοκη, πιο δύσκολη” και έχει τεράστιες προκλήσεις να αντιμετωπίσει: πολέμους στη γειτονιά της, κλιματική αλλαγή, μετανάστευση, προσφυγιά, ευρωκρίση. Οπότε ο Μακρόν προσπάθησε να... αγκαλιάσει και όλους τους υπόλοιπους ηγέτες, τονίζοντας ότι “είναι η Ευρώπη αυτή που μας προστατεύει”. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι έχουν ψαλιδιστεί τα φτερά της Τερέζα Μέι με την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Brexit, αυτή η δήλωση του Μακρόν ηχεί αίφνης πολύ πιο πειστική.
Αλλά, για να διατηρήσει την πειθώ της, θα πρέπει πολύ σύντομα να φανεί ότι πράγματι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη. Μόνο που δεν υπάρχει εύκολο “κάτι”. Τεράστιες είναι οι αντιστάσεις για τον τερματισμό της πολιτικής της λιτότητας - και πριν από τις γερμανικές εκλογές ο Μακρόν θα κάνει πάσο. Τεράστιες είναι και οι αντιστάσεις στη δίκαιη κατανομή των βαρών της διαχείρισης του προσφυγικού - κι εδώ οι Ανατολικοευρωπαίοι έδειξαν από καιρό ότι δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αλληλεγγύης. Ίσως, λοιπόν, αυτό το “κάτι” που αλλάζει να φανεί στο Κυπριακό. Να καταφέρει να δείξει η Ε.Ε. ότι μπορεί σταθεί στο πλάι ενός κράτους - μέλους, ότι μπορεί να βάλει στ’ αλήθεια πλάτη για να λυθεί ένα “ευρωπαϊκό πρόβλημα”, όπως είπε προχθές και ο Αλέξης Τσίπρας. Να δείξει ότι αυτή η Ευρώπη που φιλοδοξεί να “προστατεύει” τα μέλη της μπορεί να το κάνει και στην περίπτωση της Κύπρου - και μάλιστα έναντι της αποχωρήσασας Βρετανίας και της υποψήφιας για ένταξη (λέμε τώρα) Τουρκίας.
