Την περασμένη Κυριακή 18.6.2017 ένα αμερικανικό μαχητικό αεροσκάφος (F/A-18E Super Hornet) κατέρριψε ένα συριακό SU-22, έξω από τη Ράκα, την οποία πολιορκούν οι κουρδοκρατούμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF). Ακολούθησε η ρωσική δήλωση σύμφωνα με την οποία, “η Ρωσία θα εντοπίζει σαν στόχους όλες τις στρατιωτικές δραστηριότητες δυτικά του Ευφράτη'” (“Hurriet”). Δείχνει να ξεκαθαρίζει έτσι το πεδίο των προθέσεων των συμμαχιών και των επιρροών στην περιοχή, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά. Συγκεκριμένα:
* Oι ΗΠΑ φαίνεται να ρίχνουν όλο το βάρος τους στην υποστήριξη των Κούρδων του PYD/YPG, που μάχονται στη Συρία στο πλαίσιο των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF). Toυς υποστηρίζουν έντονα στον αγώνα που δίνουν ενάντια στους τζιχαντιστές για την κατάληψη της Ράκα. Αρνήθηκαν και αρνούνται κάθε είδους συμμετοχή τόσο των Τούρκων όσο και των δυνάμεων του συριακού καθεστώτος στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Ξέρουν πολύ καλά ότι έτσι υποθάλπουν τον κουρδικό εθνισμό και ότι, μετά την κατάληψη της Ράκα από τους Κούρδους, η προοπτική μιας αυτόνομης κουρδικής κρατικής παρουσίας στη βόρεια Συρία, έστω και χωρίς τη συγκεκριμένη πόλη, κερδίζει σημαντικό έδαφος. Οι επεμβάσεις τους στο Ιράκ το 1991 και το 2003 είχαν σαν βασική συνέπεια την ίδρυση του αυτόνομου κουρδικού κράτους, το οποίο έχει προκηρύξει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του για τις 25.9.2017. Δεν αποκλείεται αυτός να ήταν και ένας βασικός τους στόχος. Σήμερα υποστηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας, χωρίς να πολυλογαριάζουν ότι είναι Αριστεροί. Μόνον αυτούς εμπιστεύονται. Η υποστήριξη αυτή εμφανίζεται πλέον σαν στρατηγική τους επιλογή.
* Η Ρωσία φαίνεται να ρίχνει όλο το βάρος της στην υποστήριξη της Συρίας του Άσαντ και του σιιτικού τόξου (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Χεσμπολά). Φλέρταρε βέβαια κι αυτή με τους Κούρδους, όπως και η ίδια η Συρία, αλλά αυτό έγινε όταν ο κοινός τους εχθρός, οι τζιχαντιστές, ήταν στα πάνω τους, ή όταν η Τουρκία έδιωχνε τους τζιχαντιστές από το Αλ Μπαμπ απειλώντας να καταλάβει τα κουρδοκρατούμενα Μανμπίζ και Άφριν και να προελάσει προς Νότον, αποκόπτοντας τον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τις δύο πόλεις. Σήμερα που οι τζιχαντιστές υποχωρούν (στη Μοσούλη υπάρχουν πληροφορίες για κατάρρευσή τους), ενώ οι Τούρκοι είναι καθηλωμένοι στο Αλ Μπαμπ, δείχνουν να επανέρχονται οι ανησυχίες του Άσαντ για τις κουρδικές προθέσεις και φιλοδοξίες, για τις οποίες έχει την πλήρη ρωσική συμπαράσταση.
Σε αυτές τις στρατηγικές τους επιλογές οι δύο υπερδυνάμεις έχουν τους τοπικούς συμπαραστάτες και αντιπάλους τους. Ειδικότερα:
* To Ισραήλ αλλά και οι Σαουδάραβες τάσσονται με τις ΗΠΑ και τους Κούρδους. Το Ισραήλ είχε πάντα μια συμπάθεια προς τους Κούρδους, ενώ οι Σαουδάραβες ήταν μάλλον αρνητικοί, αφού οι Κούρδοι δημιουργούσαν προβλήματα σε δύο αραβικά κράτη, τη Συρία και το Ιράκ, καθώς και τη φίλη τους Τουρκία. Τώρα που είναι σε ρήξη με τη Συρία του Άσαντ, βλέπουν με καχυποψία το σιιτικό Ιράκ και έχουν ψυχρανθεί με την Τουρκία λόγω του Κατάρ και των Αδελφών Μουσουλμάνων, η συμπαράστασή τους στους Κούρδους λίγες επιφυλάξεις πρέπει να έχει.
* Το Ιράν τάσσεται ανεπιφύλακτα με τη Ρωσία και τον Άσαντ. Έχει βαριά κόντρα με τις ΗΠΑ και τους Σαουδάραβες, ενώ αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με την κουρδική του μειοψηφία.
* Η Τουρκία ακόμη ταλαντεύεται. Διαπιστώνει απογοητευμένη ότι ο Τράμπ συνεχίζει στο Κουρδικό την πολιτική τού Ομπάμα. Οι Κούρδοι είναι το αγκάθι της και αφού οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ δείχνουν να τους αγκαλιάζουν, δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Ήδη από τις 23.1.2017 έχει πάει στην Αστάνα και κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τη Ρωσία και το Ιράν. Όλα συνηγορούν στο ότι συμφέρον της είναι να συνεχίσει την πολιτική της Αστάνας με πιο σταθερό βηματισμό. Φοβάται όμως το σιιτικό τόξο. Πριν από λίγες μέρες (16.6.2017), ο Ερντογάν μίλησε πάλι για ιρανικό επεκτατισμό.
