Τελικά το Λουξεμβούργο είναι πιο γούρικο από τις Βρυξέλλες. Η προχθεσινή συμφωνία στο Eurogroup δεν ήταν απλώς μια καλή συμφωνία για την Ελλάδα. Ήταν καλή και για την Ευρώπη και υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθεί και ιστορική. Για πολλούς λόγους. Όχι μόνο γιατί «η Ελλάδα γυρίζει σελίδα», όπως δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας. Ούτε τόσο γιατί ο Ευ. Τσακαλώτος βλέπει τώρα φως στο τούνελ. Αλλά κυρίως γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση απέδειξε πάλι ότι κατέχει το παιχνίδι των συμβιβασμών και ότι βρίσκει λύσεις όταν η ψυχρή λογική υπερισχύει των παράλογων εμμονών. Το έκανε στο προχθεσινό Eurogroup, στο οποίο για πρώτη ίσως φορά δεν πέρασε του Σόιμπλε. Το σκορ δεν έληξε 18-1, όπως συνέβαινε στις συνεδριάσεις του πρόσφατου παρελθόντος και επειδή στο... γήπεδο έπαιζαν και άλλοι, στο τέλος δεν κέρδισαν οι Γερμανοί. Τελικά αποδείχθηκε ότι ο... Σοϊμπλεϊσμός, εκτός του ότι δεν είναι το ενδεδειγμένο και επιθυμητό μοντέλο λειτουργίας της Ευρωζώνης, δεν είναι και αήττητος. Και ότι η παραμικρή ρωγμή στο «τείχος του Βερολίνου» δεν μπορεί παρά να θεωρείται χαραμάδα ελπίδας για την Ευρώπη.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μπορεί να δίνει την εικόνα ενός άκακου γεράκου, είναι όμως το πιο σκληρό γεράκι της γερμανικής μηχανής. Είναι αυτός που εκφράζει και προωθεί, όσο κανείς άλλος, τη βούληση του γερμανικού κατεστημένου να πετύχει με μοχλό την οικονομία ό,τι δεν πέτυχε με δύο πολέμους στον 20ό αιώνα: την πολιτική και οικονομική κυριαρχία στην Ευρώπη. Αυτός που συμβολίζει και προσωποποιεί τη μετατροπή της Γηραιάς Ηπείρου σε Γερμανική Ευρώπη. Ποτέ δεν έκρυψε ότι είχε ένα είδος απέχθειας όχι για την Ελλάδα, αλλά για την αριστερή κυβέρνησή της. Σε κάθε ευκαιρία την απαξίωνε, τη λοιδορούσε και απειλούσε τη χώρα με Grexit, για να την υπονομεύσει. Με τη δύναμη του «άρχοντα της Ευρωζώνης» στήλωνε τα πόδια κάθε φορά που το Eurogroup επρόκειτο να συζητήσει κάτι θετικό για το ελληνικό δράμα. Το επιχείρησε και αυτήν τη φορά φθάνοντας στο σημείο να σκαρφιστεί και προβοκάτσια για τις σχέσεις Τσίπρα – Τσακαλώτου.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι αυτήν τη φορά δεν του βγήκε.
Πρώτον αποδέχθηκε τη γαλλική πρόταση για ρήτρα ανάπτυξης στην εξυπηρέτησης του χρέους, που απεχθανόταν.
Δεύτερον αποδέχθηκε ότι η οριστικοποίηση των όρων για τη διευθέτηση του χρέους μπορεί να αρχίσει πριν από τη λήξη του προγράμματος, που δεν το συζητούσε καν.
Τρίτον αποδέχθηκε πρωτογενή πλεονάσματα 2% μετά το 2022, την αναπτυξιακή τράπεζα για την Ελλάδα, που δεν ήταν στις επιλογές του.
Και, τέταρτον, επιχείρησε να «καρφώσει» την Αθήνα ότι, για επικοινωνιακούς λόγους, δεν υιοθέτησε τη συμφωνία, που της προσφέρθηκε, όπως είπε, στις 22 Μαΐου, κάτι που διαψεύστηκε από τον ίδιο τον Γ. Ντάισελμπλουμ, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι τότε δεν υπήρξε καμία συμφωνία παρά μόνο σχέδια.
Ασφαλώς ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γνωρίζει καλά το «παιχνίδι» των συσχετισμών και ξέρει να ελίσσεται προκειμένου να πετυχαίνει τον σκοπό του. Ήταν όσα έγιναν στο Eurogroup υποχωρήσεις του χερ Σόιμπλε για λόγους τακτικής; Σίγουρα. Θα επανέλθει δριμύτερος όταν θα έχει ξεπεραστεί ο σκόπελος των γερμανικών εκλογών; Πιθανότατα. Ειδικά αν οι Γερμανοί ψηφοφόροι δώσουν πάλι το «πράσινο φως» στη Μέρκελ και αν η καγκελάριος τον επιλέξει και πάλι ως υπουργό Οικονομικών. Κι έτσι όμως, ακόμα και αν τίποτα δεν θα έχει αλλάξει στη Γερμανία, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Μπορεί ο Σεπτέμβριος ημερολογιακά να είναι κοντά, ο πολιτικός χρόνος όμως μέχρι τότε είναι τεράστιος. Και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της, η οποία οφείλει να στρέψει όλες τις δυνάμεις της στη δύσκολη και σκληρή προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές από την κρίση στο σώμα της κοινωνίας. Η εποχή των αέναων διαπραγματεύσεων τελειώνει και μαζί της τελειώνουν τα ελαφρυντικά, τα άλλοθι και η ανοχή. Η Ελλάδα, όντως, γυρίζει σελίδα, αλλά για να... γυρίσει και ο ήλιος θέλει ακόμα δουλειά πολλή.
