Η κρίση, τα Μνημόνια και όλα όσα έγιναν από το 2009 και μετά άφησαν βαρύ το αποτύπωμά τους όχι μόνο στην κοινωνία και την οικονομία αλλά και στο πολιτικό τοπίο της χώρας μέσω των τεκτονικών αλλαγών που πυροδοτήθηκαν. Κόμματα και πολιτικοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν, επλήγησαν ανεπανόρθωτα ή εξαφανίστηκαν και συνολικά όσοι διατηρήθηκαν στη συντριπτική πλειονότητά τους, για να μην πούμε όλοι, μετακινήθηκαν από τις αρχικές οπτικές γωνίες και τα στερεότυπα δεκαετιών που είχαν. Όχι πάντα για καλό, ούτε πάντα για κακό.
Είναι δεδομένο ότι αυτή η μεταβατική περίοδος δεν έχει τελειώσει. Ο κύκλος των αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό δεν έχει κλείσει και αυτό δεν έχει να κάνει με ασφαλείς πληροφορίες ή με «κορυφαίους κύκλους που έχουν γνώση», όπως συνηθίζουμε συχνά - πυκνά οι δημοσιογράφοι να γράφουμε είτε στα ρεπορτάζ είτε στις αναλύσεις.
Δεν χρειάζεται ούτε μαρξιστική ανάλυση ούτε έρευνα αγοράς για να πει κανείς με σχετική πάντα ασφάλεια ότι η πορεία μετάβασης θα έχει κλείσει μαζί με το πολυπόθητο γύρισμα της σελίδας για την οικονομία και την κοινωνία της χώρας.
Στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται καθημερινά, όποιος διατηρεί επαφή με την κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι χρειάζονται σοβαρότητα, καθαρό όραμα και εν τέλει πολιτικοί και κόμματα που αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών.
Πώς μπορεί να επιβιώσει ένα κόμμα στο αύριο που διαμορφώνεται όταν στηρίζεται μόνο στον επικοινωνιακό βραχίονα της πολιτικής, στις προπαγανδιστικές στρακαστρούκες, στους υπερφίαλους πανηγυρισμούς, στην καταστροφολογία και στον μηδενισμό;
Πόσο μακριά μπορεί να βγάλει η στρατηγική του “Βάστα, Σόιμπλε”, το όραμα του το “τόσα κι άλλα τόσα μέτρα” και πόσο μπορεί να διεισδύσει στην κοινωνία το επικοινωνιακό... όπλο της καταστροφολογίας; Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ένας μονόδρομος που οδηγεί στην ανυποληψία. Μπορεί να τροφοδοτείς με υλικό και να σε υμνούν τα τρολ που έχεις δημιουργήσει, αλλά για την κοινωνία που έχει πληγεί από την κρίση φτάνει αυτό; Μήπως να κοιτάξουν ξανά στον καθρέφτη τους στη Ν.Δ., που σε κάθε ανακοίνωσή τους, είτε για το Eurogroup είτε για όλα τα υπόλοιπα θέματα, η κριτική τους επικεντρώνεται στις 50 αποχρώσεις του... μαύρου και της καταστροφής;
