Το πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Βουλή των Ελλήνων κατέδειξε για μιαν ακόμη φορά πόσο αφελείς ή εκνευριστικά υποκριτές είναι όσοι με έμφαση ισχυρίζονται πως μπορεί να υπάρξει πολιτική συναίνεση μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, τα ανέξοδα, τα τυπικά. Ακόμη περισσότερο, η εθνική ενότητα -που επικαλούνται- δεν σημαίνει αλλαγή πολιτικών θέσεων αλλά συμφωνία σε θέματα ζωής ή θανάτου. Τόσο απλά.
Το πολιτικό μνημόσυνο αυτό επιβεβαίωσε όσους υποστηρίζουν ότι το επίπεδο κάποιων πολιτικών είναι το χειρότερο δυνατό. Ε, πώς να συνεννοηθείς με αμετροεπείς;
Τον μακαρίτη Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αποχαιρέτησαν με σεβασμό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος της Ν.Δ. και γιος του εκλιπόντος, Κυριάκος Μητσοτάκης, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και ο επικεφαλής του «Ποταμιού», Σταύρος Θεοδωράκης. Με ελάχιστες ενστάσεις που κάποιος θα μπορούσε να διατυπώσει (όπως π.χ. ότι εκ μέρους της Ν.Δ. θα μπορούσε να αποχαιρετήσει τον εκλιπόντα ίσως κάποιος στενός συνεργάτης του και όχι ο γιος του -ο οποίος ωστόσο κινήθηκε στα όρια της σεμνότητας), οι προαναφερθέντες πολιτικοί αρχηγοί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, όπως και ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης.
Δυστυχώς, δύο ξέφυγαν. Πρώτη ήταν η κ. Γεννηματά, η οποία αναλώθηκε στη μεγάλη σύγκρουση του ’89, μεταξύ Μητσοτάκη - Α. Παπανδρέου, ξεχνώντας να αναφέρει ότι το κόμμα του οποίου τώρα προΐσταται «έδωσε» τότε τον μακαρίτη Κουτσόγιωργα στο Ειδικό Δικαστήριο, προσπαθώντας να ρίξει σ’ αυτόν την ευθύνη για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Επίσης, λησμόνησε ότι λίγους μήνες ύστερα από αυτό που τα προσκείμενα τότε στο ΠΑΣΟΚ έντυπα βάφτισαν «βρώμικο ’89», δηλαδή την κυβερνητική σύμπραξη Ν.Δ.-Συνασπισμού, συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ στην επόμενη κυβέρνηση (του Ξ. Ζολώτα).
Η κ. Γεννηματά, με το γνωστό μελοδραματικό ύφος, αποσιώπησε ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά δεν το εξέθρεψαν σε δοκιμαστικούς σωλήνες ούτε η Ν.Δ. ούτε ο Συνασπισμός. Το «φούντωσαν» τα τότε αγρίως προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ έντυπα, όπως “ΤΟ ΒΗΜΑ”, “ΤΑ ΝΕΑ” και το “ΕΘΝΟΣ”, φοβούμενα την εκδοτική διείσδυση του Κοσκωτά. Μάλιστα, βασικοί μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη του Α. Παπανδρέου και των άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ ήταν στελέχη αυτών των εφημερίδων που αφού είχαν εξασφαλίσει τη διάλυση του ομίλου του Κοσκωτά και το μοίρασμα των ιματίων του έναντι πινακίου φακής (“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, “ΣΚΑΪ”, “Τέταρτο”, πιεστήρια, “24 ΩΡΕΣ” κ.λπ.), άλλαξαν αίφνης τις καταθέσεις τους και ξέχασαν όσα έγραφαν. Η αλλαγή στάση των μαρτύρων κατηγορίας ήταν άσχετη με τα όσα συμφωνήθηκαν στο παρασκήνιο και την πίεση που ασκήθηκε έως και από τον μακαρίτη Καραμανλή με τη φράση που του αποδίδεται ότι «ένας πρωθυπουργός δεν κάθεται στο σκαμνί»;
Ολο αυτό το σκηνικό του βρώμικου ’89 ή του εξίσου βρώμικου ’90, όπως και το σκηνικό του πολύ βρώμικου ’65 και του κοντινού 2011, με την άθλια σύμπραξη το κόμματός της με τον φιλοχουντικό ΛΑΟΣ για τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου, μόνον οι ιστορικοί θα το αποτιμήσουν. Όχι η κ. Γεννηματά.
Και κάτι ακόμη: η αναφορά στον Κώστα Σημίτη και τα κατορθώματά του πού κολλούσε εκτός από την απεγνωσμένη της προσπάθεια να βρει ερείσματα για να διατηρήσει την τενεκεδένια κορώνα στο κεφάλι της;
Από κοντά κι ο κ. Λεβέντης. Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, αφού επί μακρόν επιχειρούσε να προβάλλει εαυτόν σαν τον σοφό προφήτη, δεν άντεξε και, μιλώντας για έναν πολιτικό που η παρουσία του υπήρξε σημαντική επί 60 χρόνια, ξανάφερε στον χώρο της Βουλής τις εικόνες του φραπέ και της πίτσας στα μεταμεσονύκτια show της trash TV. Ήταν τόσο προκλητικός στα όσα ατεκμηρίωτα (χρησιμοποιώ όρο επιεική) εκφωνούσε, που όλο το σώμα, αυθόρμητα τον έκραξε σε μια από τις πιο ανερμάτιστες και εγωπαθείς τοποθετήσεις του.
Εξίσου ακραίο ήταν ότι ο κ. Λεβέντης άρχισε να μιλά για το χρέος, για τον κ. Τσίπρα και να διατυπώνει νέες «προφητείες», ξεχνώντας τον λόγο για τον οποίο ανέβηκε στο βήμα.
Κατά σύμπτωση, τόσο ο κ. Λεβέντης, όσο και η κ. Γεννηματά, είναι υπέρμαχοι μιας «εθνικής συνεννόησης» και μιας «κυβέρνησης συνεργασίας», από την παρούσα πάντα Βουλή (διά τον φόβον των Ιουδαίων, διότι το 3% παραμένει για την είσοδο στην επόμενη Βουλή).
Όμως η συνεργασία απαιτεί και πολιτισμό. Ή όχι;
Η ομιλία του κ. Καμμένου με ξάφνιασε για την επιθετικότητα απέναντι στον κ. Σαμαρά και τους άλλους συνεργάτες του που εγκατέλειψαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1993. Θεωρώ ότι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των παλιών ομοϊδεατών και νυν αντιπάλων, όσο σωστά κι αν ήταν πολλά από αυτά που είπε ο κ. Καμμένος, δεν άρμοζαν στην περίσταση, όσο και αν κατέληγαν να δικαιώνουν τον εκλιπόντα. Ίσως να ταίριαζαν σε άλλη συγκυρία.
