Τι είναι λοιπόν ο δάσκαλος;
Η φιγούρα του καλού ανθρώπου που σκύβει στα θρανία των παιδιών μας για να τα μάθει να γράφουν τη λέξη «πατρίδα»; Να τα μάθει να ενώνουν δύο σημεία του επιπέδου με μια ευθεία γραμμή, που είναι και η συντομότερη; Ή να τους αποκαλύψει τη μαγεία της ποίησης;
Όλα αυτά και πολλά άλλα μαζί είναι ο δάσκαλος. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ψυχή! Αυτό καταθέτει ο δάσκαλος κάθε ημέρα και κάθε ώρα της σχολικής ζωής. Χωρίς ψυχή δεν χτίζεις σχολειό, χωρίς ψυχή δεν φτιάχνεις ανθρώπους. Και το σχολειό υπάρχει ακριβώς για τον σκοπό αυτό: να διαμορφώνει ανθρώπους...
Το σχολείο, γράφει ο Στ. Ζουμπουλάκης, πρέπει να κρατά μια αυτονομία σε σχέση με την κοινωνία. Δεν μπορεί να δέχεται ό,τι εκπέμπει ή παράγει η κοινωνία...
Και έχει δίκιο... Αν βάλεις, την ίδια ώρα με τον Survivor, σε ένα άλλο κανάλι τον Ρίτσο ή τον Ελύτη, οι δύο τελευταίοι θα συντριβούν στις μετρήσεις. Αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά: το σχολείο πρέπει να επιμείνει στον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Βάρναλη, κόντρα στο ρεύμα... Αυτό τον δύσκολο ρόλο επιφορτίζεται ο δάσκαλος. Έστω κι αν φαντάζει κάποτε να είναι μόνος και γραφικός ...
Σε έναν τέτοιο δάσκαλο, μαχητή και πρωτοστάτη σε όλους τους αγώνες για γνώση αλλά και δημοκρατία, αφιερώνω το σημερινό μου καθιερωμένο κείμενο στην «Αυγή».
Ο Χριστόφας (Χρήστος) Μαϊστρέλης μάς άφησε πριν από λίγες εβδομάδες έπειτα από μια σκληρή μάχη με τον θάνατο.
Μας κληροδότησε όμως μια διαδρομή πλούσια σε εμπειρίες, ανιδιοτελείς προσπάθειες και γνώσεις γύρω από το σχολείο απροσμέτρητες. Τον γνώρισα ένα βράδυ εδώ και χρόνια στο Μεταξουργείο, σε μια ανοιχτή συζήτηση για το εκκολαπτόμενο -τότε- ολοήμερο σχολείο.
Ο Χρήστος Μαϊστρέλης πήγαινε όπου τον καλούσαν για να υποστηρίξει τις απόψεις του για το σχολείο και τις αλλαγές που ήταν ώριμες να γίνουν.
Δεν ήταν των υψηλών τόνων. Αισθανόταν όμως πάντα την ανάγκη του διαλόγου μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα. Του άρεσε να καταγίνεται με το παιδί και τις ανάγκες του. «Αυτή είναι η δουλειά μας» έλεγε κι όταν ακόμα έβαφε ο ίδιος το προαύλιο του σχολείου κάνοντας τις διαγραμμίσεις.
Αυτός ο δάσκαλος, ο ευπατρίδης της εκπαίδευσης, που άναψε τη φλόγα της γνώσης σε τόσα και τόσα παιδιά, ο άνθρωπος που άφησε παρακαταθήκη τις γνώσεις του και το αλφάβητό του στους νεότερους συναδέλφους έφυγε με τις τιμές και τον σεβασμό των φίλων του, των συνεργατών του και αρκετών μαθητών του από τις φουρνιές που δίδαξε.
Ποια Πολιτεία όμως και πώς θα βρει τον τρόπο και τη δύναμη να τιμά και να αναγνωρίζει την προσφορά αυτής της πρωτοπορίας;
Για να απολαύσει κι ο δάσκαλος κάτι από τα υλικά αγαθά της ζωής που άφθονα παρέχονται -ακόμη και σήμερα- σε άλλους, πιο... λαμπερούς κοινωνικούς χώρους. Αλλά και την τιμή που οφείλει η κοινωνία σε κείνον, στον οποίο ανέθεσε την ψυχή των παιδιών της.
