Πάει κι ο Μητσοτάκης. Κι άμα έχεις μια κάποια ηλικία -και δυο κάποιες ηλικίες...- μια νοσταλγία υπονομεύει, όσο να ’ναι, τα ταξικά σου αντανακλαστικά. Όχι γιατί οι επιπτώσεις των έργων κάθε επώνυμου εκλιπόντος, -υπουργού, πρωθυπουργού, πολιτικού παράγοντα-, σ’ αυτό τον τόπο σβήνονται. Δυστυχώς για τον τόπο, και για την υστεροφημία των αυτουργών, αυτό δεν γίνεται. Αλλά γιατί, άνθρωποι όπως αυτός, ήταν παρόντες στη ζωή ανθρώπων όπως εμείς. Θέλαμε, δεν θέλαμε. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στο πεζοδρόμιο, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στα καφενεία. Στο ίδιο μας το σπίτι - γεια σου σύντεκνε, στου γείτονα, φτου σου γκαντέμη, σε μας.
Εμείς ήμασταν πάντα με τους άλλους. Εννοείται. Από την εποχή της αποστασίας, μέχρι την εποχή της ΕΑΣ, της ΑΓΕΤ, του Διονυσιακού «Μητσοτάκ», και των μεταρρυθμιστών που θα άλλαζαν την Ελλάδα, και μας άλλαξαν τα φώτα. Με διάλειμμα την κυβέρνηση Τζαννετάκη, που μας ψήλωσε μερικά μέτρα -ο Δραγασάκης υπουργός!- και ύστερα μας έχωσε στη γη. Ο Μητσοτάκης, όμως, πάντα εκεί. Με το τικ στον ώμο, την εκνευριστικά ψύχραιμη φωνή όταν ρητόρευε τα δικά του. Και -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- ήταν μια απόλαυση ένοχη να τον παρακολουθείς. Όχι γιατί συμφωνούσες - άπαγε της βλασφημίας. Αλλά για το στυλ, πώς να το πω αλλιώς.
Ο Καραμανλής, ο Ανδρέας, ο Χαρίλαος, ο Μητσοτάκης. Συνοδοί μιας ολόκληρης εποχής, που την έφεραν ώς εδώ. Δεν ήταν καλύτερα τα χρόνια τους, μπα. Χειρότερα από πολλές απόψεις ήταν. Αλλά είχε το κατιτίς της η Βουλή, όταν αυτοί τσακώνονταν εκτός ημερήσιας διάταξης, και εντός ρητορικής ανάταξης. Δημαγωγικά, ταξικά, κυνικά, σερραϊκά. Κι όταν εμείς τσακωνόμασταν -ήπια η έκφραση, γιατί αν συνυπολογίσεις τραμπούκους και αστυνομία, αλλού πήγαινε το πράγμα- στο όνομα των προγραμμάτων τους. Τα οποία όμως -άκου πράγματα!- γίνονταν εκείνες τις εποχές σημαία -πλαστική για κείνους, πάνινη για μας- και σύνθημα, και πεποίθηση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Εντάξει, όμορφή μου Αθήνα, που ’ν’ τα χρόνια εκείνα. Αλλά από την άλλη, ακόμα και οι πιο βαθιές πολιτικές διαφορές, η πιο σκληρή ταξική διαμάχη, δεν καταργούν αυτό το κάτι άλλο. Το ανθρώπινο. Και μ’ αρέσει να πιστεύω ότι έτσι, και όχι από υποχρέωση, βρέθηκαν ο Κουτσούμπας, ο Τσίπρας, και οι λοιποί, στον αποχαιρετισμό του εκλιπόντος...
