Bλέπω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου και νιώθω ότι σε λίγο θα εκραγεί. Θα σκάσει πάνω στο πρόσωπό μου γεμίζοντάς το με λέξεις μίσους από τo Facebook, με αρχεία από τη δουλειά που έχω πάρει να τελειώσω στο σπίτι, με άρθρα για την οικονομία και με βιντεάκια που μου λένε να σκέφτομαι θετικά. Το ψαλιδάκι του Word θα καρφωθεί ανάμεσα στα φρύδια μου και ένας πίνακας Εxcel με τα έξοδα του μήνα θα περάσει μέσα από το στόμα μου και θα βγει από την άλλη πλευρά του κρανίου μου μαζί με το μισό μυαλό μου.
Περπατάω στο πάρκο με το σκυλί μου και νιώθω ότι τα δέντρα θα πάρουν φωτιά, κουκουνάρια και φλεγόμενα περιστέρια θα εκτοξεύονται σαν βλήματα από τη μία πλευρά στην άλλη και οι άνθρωποι θα παλεύουμε μεταξύ μας για μια θέση κάτω από τα παγκάκια μέχρι να περάσει ο κίνδυνος.
Μπαίνω στο μετρό και κοιτάζω τον κόσμο με καχυποψία. Νιώθω ότι σε λίγο θα ακούσω ένα τραγούδι της Αριάνα Γκράντε και σκέφτομαι τις εκκρεμότητες που θα αφήσω όταν σκάσει το παγιδευμένο σακίδιο του νεαρού με την πράσινη φόρμα.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και από πάνω μου πλέει μια γαλάζια φάλαινα, ήρεμη, στιβαρή, έρχεται προς το μέρος μου να με καταπιεί. Ο μπαμπάς μου, όταν αγχώνομαι, πάντα μου λέει: «Βγες να δεις φίλους, αλλιώς πιες ένα κρασί σπίτι σου ή λίγο χαμομήλι. Αν δεν ηρεμήσεις, ξαναπάρε με τηλέφωνο». Αλλά εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ από το κρεβάτι μου και η γαλάζια φάλαινα έρχεται όλο και πιο κοντά.
Την παρατηρώ, μοιάζει με τεράστιο φουσκωμένο μπαλόνι. Αν με καταπιεί, θα ζω μέσα σε μια φούσκα που μπορεί να με προστατέψει από όλα τα δεινά που με απειλούν. Μπορεί και να βολευτώ μέσα της σαν τον Ιωνά και κάποτε να με ξεράσει και να συνεχίσω τη ζωή μου. Και όταν βγω να διαπιστώσω ότι όλα όσα φοβόμουν έγιναν πραγματικότητα, γιατί δεν είχε μείνει κανείς να τα εμποδίσει, όλοι μπήκαν σε διάφορα μπαλόνια και αιωρούνται και το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω να σκάσουν ή να ξεράσουν κι αυτά.
Τεντώνω το χέρι μου και ανοίγω τον ανεμιστήρα οροφής. Η μπλε φάλαινα βγαίνει σιγά-σιγά από το παράθυρο κι εγώ τη χαιρετώ. Ο κόσμος παραμένει το ίδιο απειλητικός, αλλά εγώ θα μείνω εδώ και ίσως προσπαθήσω να τον σώσω. Δεν έχω το κοστούμι ή την έπαυλη του Μπάτμαν, αλλά έχω υπολογιστή, δουλειά, σκυλί, δυνατότητα να πάρω μετρό, κρεβάτι και τον ανεμιστήρα οροφής με το μέρος μου.
