Είπε ο Ζαχαριάδης, διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με τους θεσμούς... Πολλές φορές μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο». Και έγινε φυσικά της κακομοίρας από κείνους που χθες δήλωναν ότι αν δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, θα έπρεπε να τα έχουμε εφεύρει, διότι τα Μνημόνια είναι ευλογία και λοιπά. Προφανώς εισέπραξε τα δέοντα και εξ οικείων ο δράστης. Και αναδιπλώθηκε την επομένη: Μια φραστική υπερβολή ήταν, μεταφορικά μίλησα, δίνονται μάχες, γίνονται συμβιβασμοί, αλλά η ουσία είναι ότι εμείς δεν δεχόμαστε την πατρότητα των Μνημονίων. Κάπως έτσι.
Ότι διέπραξε πατάτα επικοινωνιακή δεν χωράει αμφιβολία. Σκέφτομαι, όμως, ότι και οι πατάτες θέλουν το κατάλληλο έδαφος. Και είναι πολλά τα σημάδια που δείχνουν ότι μας έχουν πάρει παραμάζωμα οι βαρόνοι, και οι Κορλεόνοι, στην εικόνα που έχει η κοινωνία -και μάλιστα το πιο σακατεμένο τμήμα της- για όσα συμβαίνουν. Για τη χώρα που παρέδωσαν οι προηγούμενοι. Για τον χώρο που διεκδικούν οι σημερινοί. Για τη δύσκολη, δύστροπη, πικρή, αλλά υποχρεωτική στρατηγική να ξεφύγουμε από την επιτροπεία και τη «συγκυβέρνηση» μέσα από μια ατέλειωτη αλυσίδα συγκρούσεων, εκβιασμών, συμβιβασμών και τα λοιπά.
Τι μένει στην ανελέητη εχθρική προπαγάνδα από όλα αυτά; Οι συμβιβασμοί. Τόσο ξένοι από πρώτη ματιά με τις θέσεις, τις θυσίες, την ταυτότητά μας, που ανοίγουν εύκολα τις πόρτες στον αλαλάζοντα λαϊκισμό. Κωλοτούμπες, γιουσουφάκια, υπάλληλοι, απατεώνες! Αυτά σπέρνουν σε δικά μας χωράφια. Και όχι μόνο ο κωλοπετσωμένος αντίπαλος, αλλά και καλών προθέσεων άνθρωποι, με αγωνιστικό βιογραφικό. Έτσι, ακόμα κι αυτός που έχει πειστεί δυσκολεύεται να πείσει. Και καταφεύγουμε στο σχεδόν παρανοϊκό. Υπερασπιζόμαστε την κυβέρνηση, αλλά όχι την πολιτική της. Η κυβέρνηση είναι δική μας, αλλά η πολιτική της άλλων.
Δεχόμαστε ή όχι, όμως, την πατρότητα τούτου ή εκείνου, αυτά έχουν υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς. Στην πολιτική υπάρχουν συσχετισμοί, εκβιασμοί, Γερμανοί. Ξέρεις το πού. Αλλά το πώς δεν το καθορίζεις μόνος. Απέναντι έχεις έναν πανίσχυρο και αδίστακτο αντίπαλο. Αν η μετωπική σύγκρουση σημαίνει άλλη μια ηρωική ήττα, να μένει το βύσσινο. Επιλέγεις το «αντάρτικο», τις μάχες βήμα-βήμα, τους δύσκολους συμβιβασμούς. Και καλά κάνεις. Διότι οι επικοινωνιακές πατάτες τρώγονται. Αλλά το βύσσινο μιας καθολικής ήττας δεν τρώγεται με τίποτε...
