Στις αρχές του 2017, σε ομιλία του στο πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου, ο Εμανουέλ Μακρόν είχε πει μεταξύ άλλων: “Το status quo είναι συνώνυμο της διάλυσης του ευρώ μέσα σε δέκα χρόνια”. Η διαπίστωσή του αγνοήθηκε τότε από τη γερμανική κυβέρνηση, τώρα όμως ο Μακρόν είναι πλέον Πρόεδρος της Γαλλίας. Γι' αυτό και οι προτάσεις του για “δημοσιονομική ολοκλήρωση” -μια Ευρωζώνη δηλαδή με δικό της προϋπολογισμό μεταξύ άλλων- και οι ενστάσεις του για τα υπερβολικά πλεονάσματα της άλλης όχθης του Ρήνου προκαλούν πονοκέφαλο στη Γερμανία, η οποία επί της ουσίας υπερασπίζεται το κατά Μακρόν καταστροφικό status quo. Και στήνονται ήδη οι γραμμές άμυνας πίσω από το αιώνιο... επιχείρημα ότι οι εταίροι θέλουν να βάλουν χέρι στις τσέπες των Γερμανών.
Μια πρόσφατη έρευνα της ευρωπαϊκής δεξαμενής σκέψης Bruegel, όμως, υποστηρίζει ότι το πρόβλημα “αστάθειας” στην Ευρωζώνη δεν είναι οι εταίροι που δεν κάνουν τα μαθήματά τους, αλλά η Γερμανία. Η οποία παραβιάζει συνεχώς έναν κεντρικό κανόνα της Ευρωζώνης, αυτόν της διατήρησης του κοινού στόχου για τον πληθωρισμό. Ο κανόνας είναι, λένε οι άνθρωποι του Bruegel, ότι οι μισθοί πρέπει να αυξάνονται ευθέως ανάλογα με την παραγωγικότητα, συν ένα 2%, που είναι η -“δέουσα” βάση των στόχων της ΕΚΤ- ετήσια υποτίμηση της αξίας του χρήματος.
Αυτόν τον κανόνα οι Γάλλοι τον τήρησαν. Αντίθετα, στη Γερμανία οι μισθοί αυξήθηκαν πολύ λιγότερο από την παραγωγικότητα από τότε που μπήκε η χώρα στο ευρώ, με αποτέλεσμα το πραγματικό ωρομίσθιο το 2015 να είναι χαμηλότερο από αυτό με το οποίο αμείβονταν οι εργαζόμενοι 20 χρόνια νωρίτερα. Κι αυτός είναι ο λόγος, σύμφωνα πάντα με το Bruegel, των τεράστιων εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων της Γαλλίας και των άλλων κρατών της Ευρωζώνης.
Η απάντηση της Γερμανίδας καγκελαρίου και του υπουργού της των Οικονομικών σ’ αυτή τη στρέβλωση είναι μία και μονότονη: όλοι πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Γερμανίας, ώστε να γίνουν “ανταγωνιστικότεροι”. Έναντι ποίων; Υποτίθεται ότι ο ανταγωνισμός είναι το ζητούμενο μεταξύ επιχειρήσεων, όχι μεταξύ κρατών και δη στην ίδια νομισματική ένωση. Και με ποιον στόχο; Εάν δει κανείς τι συνέβη στις χώρες που προχώρησαν στην... εσωτερική υποτίμηση -με... κορυφαία την Ελλάδα- θα διαπιστώσει ότι βυθίστηκαν στην ύφεση και την ανεργία για να γίνουν “ανταγωνιστικότερες”. Μπορεί να ειπωθεί και ανταγωνιστικότητα προς τα κάτω...
