«Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού»
Ότο Φον Μπίσμαρκ
Λατρεύω το καλό σινεμά. Θυμάμαι ταινίες όπου για καιρό μετά την προβολή τους ταλάνισαν το μυαλό και την ψυχή μου. Μία από αυτές είναι και η ισραήλογαλλική ταινία “Ha'mishpat shel Vivian Amsalem” (2014, ελληνικός τίτλος “Το Διαζύγιο: Η Δίκη της Viviane Amsalem”), σκηνοθεσίας Ρονίτ Ελκαμπέτζ και Σλομί Ελκαμπέτζ, με θέμα ένα διαζύγιο στο Ισραήλ.
Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, ο άνδρας δεν δίνει διαζύγιο στη σύζυγό του και την εκδικείται “φυλακίζοντάς” τη στο γράμμα του θρησκευτικού ιουδαϊκού νόμου, ο οποίος “δένει” εφ’ όρου ζωής ένα ανδρόγυνο άσχετα αν αποδεδειγμένα βασανίζονται σε μια ατελέσφορη συμβίωση. Πρόκειται για ένα καταγγελτικό δράμα γυρισμένο εξ ολοκλήρου στη δικαστική αίθουσα. Αρχικά αδιαφόρησα για το θέμα και, περιμένοντας την έκβαση της δίκης, ετοιμαζόμουν να αλλάξω κανάλι, όμως... Τα πλάνα πάνω στην εκφραστική γυναίκα και στον αινιγματικό και πεισμωμένο άντρα με έκαναν να αμφιβάλλω για το ανούσιο του θέματος. Οι δικαστές ήταν ραβίνοι, βαθείς γνώστες του ταλμουδικού νόμου και ένθερμοι υποστηρικτές των περιορισμών των δικαιωμάτων της γυναίκας. Οι καταθέσεις φίλων και γνωστών επιβεβαίωναν την ασυμβατότητα των δύο χαρακτήρων. Η γυναίκα ζούσε τέσσερα χρόνια σε άλλο σπίτι, αλλά... δεν έτρεχε τίποτα. Ο σύζυγος, άξιος στην κοινότητα λόγω φωνητικών ικανοτήτων και προσήλωσής του στις άγιες γραφές, είχε a priori δίκιο. Αφοσιωμένος στον νόμο, με καλή καρδιά, έκανε παραχωρήσεις, δίνοντας “ελευθερίες” που άλλοι πιστοί δεν επέτρεπαν στις γυναίκες τους (π.χ. να βγαίνει από το σπίτι χωρίς αυτόν, να δουλεύει κ.λπ.). Το δικαίωμα να μιλήσει η ίδια δημοσίως, διαφωνώντας με τον άντρα της, της είχε εξασφαλίσει την κακή έκβαση. Μετά από πέντε χρόνια αλλεπάλληλων εμφανίσεων στο δικαστήριο, αλλαγή δύο φορές των δικαστών, ο σύζυγος θεωρούσε τη δύστυχη γυναίκα σκλάβα του και δεν ήθελε να τη χάσει. Η ασυμβατότητα χαρακτήρων και η αποδεδειγμένη άρνηση παραχώρησης του διαζυγίου σε “φορτώνει” σαν θεατή ανεξάρτητα αν είσαι γυναίκα ή άνδρας. Σε πνίγουν το άδικο και η άρνηση του αυτονόητου. Στο δικαίωμα της γυναίκας να θέλει να ζήσει ελεύθερη.
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, πράγματι. Η πραγματικότητα αυτή αφορά τις χώρες εκείνες που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις και είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν αλλά και να ζητήσουν βοήθεια από άλλα κράτη. Η εμμονή στην άρνηση του διαζυγίου μού δημιούργησε περίεργους συνειρμούς... Μου θύμισε τη χώρα μας και τους εταίρους μας. Για παράδειγμα, την τιμωρητική στάση του Σόιμπλε που βεβαίως είναι στάση μιας κυβέρνησης και μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Μια υπόγεια συνεννόηση ανάμεσα στο ΔΝΤ και το Βερολίνο κρύβει πολλές παγίδες για τη σκλάβα Ελλάδα. Οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί στο ασφαλιστικό και στα δημοσιονομικά μέτρα “δένουν” την χώρα μας σε έναν γάμο όπου όμως δεν ευτυχεί...
