Στο τελευταίο άρθρο μου στην «Αυγή» (13.5.17) είχα αναφέρει δύο ζητήματα διατροφικού χαρακτήρα, που δεν μπορούσα να αναπτύξω λόγω ποσοτικών περιορισμών... Το ένα αφορούσε «το φετίχ της ολικής διαμεσολάβησης μαχαιροπήρουνων στα καθώς πρέπει γεύματα» - σε αντίθεση με τα διαλαμβανόμενα σε πολλές αραβικές και τριτοκοσμικές χώρες, όπου οι άνθρωποι τρώνε με τα χέρια... Το ονόμασα «φετίχ», δεδομένου ότι αυτό που προέχει σε κάθε πρόσληψη τροφής είναι η καθαρότητα της διαδρομής από το τρόφιμο ώς το στόμα, ενώ κάθε στοιχείο ή εργαλείο κρίνεται μόνο ως προς τον βαθμό που υπηρετεί τον παραπάνω σκοπό...
Φυσικά δεν σκοπεύω εν ονόματι ενός πολιτιστικού ρελατιβισμού να κηρύξω τη διαδικασία τροφο-δότησης με γυμνά χέρια ως ισοδύναμη με μια διαδικασία έλλογης χρήσης μαχαιροπήρουνων: Προφανώς, η δεύτερη εγγυάται την καθαριότητα και την υγιεινή περισσότερο από την πρώτη. Αλλά θα σταματήσω εδώ τη συζήτηση, γιατί ενεδρεύουν οι κριτικοί και μηνυτές των διαπολιτιστικών σχολιασμών...
Το δεύτερο ζήτημα που λόγω χώρου δεν μπόρεσα να θίξω ήταν μια ιστορία για τον Χότζα, που μου αφηγήθηκε ένα γεροντάκι στη γειτονιά μου, ένα ξερακιανό, κοντό και λιπόσαρκο άτομο, με σοβαρά ελλείμματα στην οδοντοστοιχία του, που ανήκε στη γενιά των πολέμων της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, έχοντας διατελέσει στρατιώτης σε διάφορες φάσεις -από τους Βαλκανικούς του 1912-13 έως τη Μικρασία του 1922... Τον καιρό της αφήγησης οι ιστορίες με τον Χότζα (μουσουλμάνο ιερωμένο) ήταν πολύ συνηθισμένες - κυρίως ήταν κωμικές όπως τα σημερινά ανέκδοτα, αλλά όχι σπάνια ήταν χαρακτηριστικές μιας διάχυτης μεταξύ των λαών σοφίας...
Στην ιστορία λοιπόν ο Χότζας μάθαινε ότι ο γαμπρός του απατάει την κόρη του... Οπότε έσπευδε στο σπίτι του γαμπρού αγανακτισμένος και απαιτούσε να του μιλήσει πάραυτα... Ο άλλος όμως, κατά τα ανατολίτικα πρότυπα, του λέει «κάτσε πρώτα να φάμε, και μετά συζητάμε ό,τι θέλεις»... Και πραγματικά, κάθεται ο πεθερός, εισπράττει ένα λουκούλειο γεύμα με κοτόπουλο κύριο πιάτο - μεγάλη σπεσιαλιτέ της εποχής εκείνης... Περνάει η ώρα, ο πεθερός σηκώνεται να φύγει, ο γαμπρός του λέει "κάτι ήθελες να μου πεις", όμως ο πεθερός καταϋποχρεωμένος απαντά "άσε, θα τα πούμε άλλη φορά"... Οι φήμες όμως δυναμώνουν, ο πεθερός ξανατρέχει στο σπίτι του ζευγαριού θυμωμένος, ξανά κοτόπουλο, αλλά και πάλι αποχώρηση άνευ αποτελέσματος... Το επεισόδιο επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές, οπότε κάποια στιγμή ο πεθερός λέει "πάλι κοτόπουλο, γαμπρέ μου"; Και ο γαμπρός απαντά υπαινικτικά: Εμ, είδες, πεθερέ μου, καμιά φορά τρώγεται και το φασόλι...».
Ο γαμπρός άμεσα υποστηρίζει τον διατροφικό πλουραλισμό -ούτε σημερινός υγιεινιστής να ήταν!- όμως για να τον χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα για τον ερωτικό πλουραλισμό... Ακόμη αναδεικνύει την πολυλειτουργικότητα του παραδοσιακού γεύματος και αποδεικνύεται μέγας διπλωμάτης, υπαινισσόμενος την «υψηλή ποιότητα» της κόρης του Χότζα και γυναίκας του...
