Τελευταία βλέπω πολλές... μαύρες πλερέζες και δεν είναι για την πρωινή μαύρη συννεφιά ούτε για τη σκόνη της Αφρικής. Μαύρες πλερέζες στην Πειραιώς, πλερέζες στη Χαριλάου Τρικούπη, πλερέζες και στους Αμπελοκήπους. Πλερέζες στο Φάληρο, στο Μαρούσι, στα Μεσόγεια. Παντού. Πλερέζες για την αξιολόγηση που κλείνει, για τις εκλογές που δεν... κλείνουν ραντεβού με τον Κυριάκο, για την καταστροφή, που δεν έρχεται. Αυτή την... ωραία ατμόσφαιρα ζούμε το τελευταίο διάστημα καθώς η συμφωνία με τους δανειστές οδεύει προς τη Βουλή, οι διεργασίες που θα «κλειδώσουν» τη διευθέτηση του χρέους κορυφώνονται, τα spreads των ομολόγων επιστρέφουν στην προ κρίσης περίοδο, η ανεργία πέφτει, η χώρα αναπνέει και οι πολίτες ελπίζουν ότι ο εφιάλτης τελειώνει. Και όλα αυτά δεν είναι πια μια πιθανότητα να συμβούν, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά μια πραγματική -επαναλαμβάνω πραγματική- προοπτική.
Και ενώ αυτή η προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση θα έπρεπε κανονικά να προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται από όλους, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: πολλοί στο πολιτικό, μιντιακό και παρασιτικό οικονομικό σύστημα αγχώνονται μαζί της, άλλοι εκνευρίζονται και κάποιοι άλλοι πανικοβάλλονται κιόλας. Και όλοι μαζί τη λοιδορούν, την αμφισβητούν και την υποβαθμίζουν. Το χειρότερο είναι ότι επιχειρούν άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε συγκεκαλυμμένα -έστω και στο παρά ένα- να την υπονομεύσουν αδιαφορώντας αν έτσι υπονομεύουν και την ίδια τη χώρα.
Η γλώσσα προτρέχει της διανοίας
Βλέπουν την πραγματικότητα να διαψεύδει τα σχέδιά τους και αντί να προσαρμοστούν σε αυτήν και να αναπροσαρμόσουν τις επιδιώξεις τους καταγγέλλουν την... πραγματικότητα. Και αυτούς που την επισημαίνουν. Όταν μάλιστα αυτό γίνεται με τη... γλώσσα να προτρέχει της διανοίας, τότε το αποτέλεσμα είναι οι αλυσιδωτές ασυναρτησίες. Λέει, για παράδειγμα, κάποιος Ευρωπαίος αξιωματούχος μια καλή κουβέντα για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και οι γαλάζιοι ευρωβουλευτές είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Λέει προχθές στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν κάτι παρόμοιο και η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου τον προπηλακίζει δημοσίως στην αίθουσα της Γερουσίας. Και να ήταν μόνο η Άννα Μισέλ και ο Κεφαλογιάννης πάει καλά και μικρό το κακό. Εδώ ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. ο οποίος δεν θέλει να δει κάτι που βλέπουν όλοι: ότι, την ώρα που η Συρία φλέγεται, η Τουρκία κλυδωνίζεται και τα Βαλκάνια αποσταθεροποιούνται πάλι, η Ελλάδα είναι ο μόνος ίσως πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.
...Σαββιδιακές μεταμορφώσεις
Αν το... έβλεπε, πιθανά να απέφευγε να πει αυτό που είπε πρόσφατα στον Alpha, ότι δηλαδή «δεν αισθάνεται ότι η Ελλάδα είναι μια δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, όπως στο παρελθόν». Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα, θα είχε αποφύγει και άλλα. Θα είχε αποφύγει, για παράδειγμα, με διάφορες αμίμητες... σαββιδιακές μεταμορφώσεις να... ενημερώνει υποψήφιους επενδυτές ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί η... διαπλοκή, το χάος, η βία και η αναρχία. Θα είχε αποφύγει επίσης να παραμορφώνει την εικόνα της χώρας του στο εξωτερικό με βαρύγδουπες εκφράσεις ότι η Ελλάδα μένει καθηλωμένη από τα ψέματα και την ανικανότητα της κυβέρνησης. Γιατί απλά δεν είναι αυτή η εικόνα της χώρας, παρά τη λεηλασία που υπέστη για δεκαετίες κατά τη διακυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και παρά τα δεινά που έχουν επιφέρει τα τελευταία οχτώ χρόνια τα Μνημόνια και η ασφυκτική επιτροπεία. Η εικόνα έχει αλλάξει, η χώρα βρίσκεται ένα βήμα από τη στροφή, προς το ξέφωτο. Το λένε τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας, το φωνάζουν οι αγοραίοι των αγορών, οι αναλυτές των διεθνών οίκων, τα διεθνή ΜΜΕ και το επαναλαμβάνουν όλοι σχεδόν οι πολιτικοί παράγοντες σε Ευρώπη και Αμερική. Από τη Μέρκελ, τον Γιούνκερ και τον Μοσκοβισί μέχρι τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε, ο οποίος μάλιστα μόλις πριν από τέσσερις ημέρες δήλωνε, για τους δικούς του λόγους, ότι η Ελλάδα εξελίσσεται καλύτερα και ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται αποδίδουν καρπούς. Και ειδικά ο τελευταίος δεν μπορεί να καταχωρηθεί στη λίστα των φίλων της κυβέρνησης, ούτε καν της Ελλάδας.
Πέφτει στην παγίδα του
Γνωρίζουν άραγε όλοι αυτοί κάτι παραπάνω, που δεν το γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης; Ασφαλώς και όχι. Απλά ο αρχηγός της Ν.Δ. για... αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή τον βγάζει. Υιοθέτησε το σενάριο της... αριστερής παρένθεσης και πόνταρε σχεδόν τα πάντα στο επίμονο και μονότονο αίτημα για εκλογές και στην ανατροπή, με το έτσι θέλω, μιας εκλεγμένης κυβέρνησης υπό το βάρος της οικονομικής καταστροφής, που είχαν προκαλέσει στον τόπο οι προκάτοχοί της. Τελικά πέφτει έξω. Η οικονομική καταστροφή δεν έρχεται και το σενάριο της αριστερής παρένθεσης παραμένει σενάριο. Η κυβέρνηση όχι μόνο αντέχει στην πίεση αλλά με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, τη διευθέτηση του χρέους και την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, εξασφαλίζει και κυβερνητικό ορίζοντα διετίας. Και ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είχε επενδύσει πολλά στην αποτυχία της κυβέρνησης, πέφτει στην... παγίδα του και κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος... παρένθεση.
Για να γυρίσει ο ήλιος...
Αν όλα αυτά δεν είναι σημάδια σύγχυσης, τότε σίγουρα δείχνουν ανεύθυνη προχειρότητα, που είναι αποτέλεσμα του πολιτικού και στρατηγικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται. Θα συνεχίσει την ίδια επιθετική, ακραία, εμπαθή αλλά αναποτελεσματική τακτική; Ή θα χαράξει νέο σχέδιο και με στροφή στον ρεαλισμό θα περιμένει τις εκλογές, όταν τις προκηρύξει ο Αλ. Τσίπρας; Ουδείς το γνωρίζει.
Έτσι κι αλλιώς, η κυβέρνηση είναι αυτή που εξακολουθεί να κρατά τη μπαγκέτα. Και από τη δική της ικανότητα θα εξαρτηθεί τους επόμενους μήνες η πορεία των πραγμάτων. Ασφαλώς, δεν είναι για να πανηγυρίζει κανείς απλά επειδή κλείνει μία ακόμα αξιολόγηση και ψηφίζονται τα μέτρα και τα αντίμετρα. Απλά, εδώ που έχουμε φθάσει, αυτή η στενάχωρη διαδικασία είναι προϋπόθεση για να πάμε παρακάτω. Όχι προς τα... κάτω αλλά προς την επόμενη μέρα, την επόμενη φάση. Να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να ηρεμήσει η χώρα και οι πολίτες της και να ασχοληθεί επιτέλους με τα σοβαρά και τα μεγάλα. Την προστασία των αδυνάτων, τις δουλειές για τους ανέργους, τη δίκαιη ανάπτυξη, τη φοροδιαφυγή, τους... νταβατζήδες. Γιατί... για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
