Τι συμβαίνει με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε; Απέκτησε όψιμη διαλλακτικότητα; Δεν είναι μόνο ότι βγήκε το πρωί της Παρασκευής, πριν από τη συνάντηση με τους ομολόγους του υπουργούς Οικονομικών των επτά ισχυρότερων βιομηχανικών κρατών (G7), να εκφράσει χωρίς τους συνηθισμένους αστερίσκους του την αισιοδοξία του ότι θα υπάρξει λύση στο ελληνικό ζήτημα στο Eurogroup της 22ας Μαΐου.
Επιπλέον έκανε το μεγάλο άλμα να παραδεχτεί από τις σελίδες του “Spiegel”, που κυκλοφόρησε το Σάββατο, ότι η κριτική που ασκεί στα υπερβολικά γερμανικά πλεονάσματα ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν είναι δικαιολογημένη: “Πράγματι, ένα πλεόνασμα πάνω από το 8% του ΑΕΠ είναι πολύ υψηλό” δήλωσε, πλην όμως το πλεόνασμα “δεν το δημιούργησε η πολιτική”. Και προχώρησε ακόμη περισσότερο, πάντα φλερτάροντας με τις απόψεις του Μακρόν, λέγοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινότητα κρατών διαφορετικής οικονομικής ισχύος χωρίς ένα είδος αναδιανομής, αντισταθμισμάτων από τους δυνατούς προς τους αδύναμους.
Και μόνο η λέξη “αναδιανομή” από το στόμα του Σόιμπλε μυρίζει... επανάσταση, πλην όμως εδώ βάζει πολλούς αστερίσκους: “Το πόσο ευρεία θα είναι μια αναδιανομή σε μια δημοκρατία το αποφασίζει ο λαός”. Μια ερμηνεία αυτής της δήλωσης θα ήταν ότι π.χ. οι Γερμανοί θα πρέπει να αποφασίσουν εάν και πόσο θα μοιραστούν, αφού έτσι κι αλλιώς κατά Σόιμπλε δεν είναι η κυρίαρχη πολιτική της Ευρωζώνης αυτή που τους έχει κάνει τόσο ισχυρούς.
Αντίθετα, πάντα κατά Σόιμπλε, η Γερμανία έχει κάνει εγκαίρως τα μαθήματά της, γι’ αυτό είναι ανταγωνιστική, κι αν ακολουθήσουν το δικό της παράδειγμα οι υπόλοιπες θα γίνουν κι αυτές ανταγωνιστικές. Έναντι ποίου είναι το ερώτημα, το οποίο ουδέποτε θέτει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, που περιφέρεται ως ο μεγάλος σοφός της Ευρωζώνης.
Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι η όψιμη διαλλακτικότητα του Σόιμπλε να μην είναι τίποτε περισσότερο από τακτική υποχώρηση. Για να μην φτάσει στα άκρα η σύγκρουσή του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το ελληνικό χρέος και γίνει πάλι θέμα η Ελλάδα στη μέση του γερμανικού προεκλογικού αγώνα. Και κυρίως για να μην κατηγορηθεί ότι θέτει αυτός σε κίνδυνο την επιτυχία του Μακρόν στη Γαλλία και το μέλλον του γαλλογερμανικού άξονα.
