Την «ήττα των δυνάμεων της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και του εθνικιστικού απομονωτισμού» είδε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου της γαλλικής προεδρικής εκλογής. Σύμφωνα με την πρώτη - πρώτη δήλωσή του την περασμένη Κυριακή το βράδυ. Δεν είδε την ήττα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού ούτε της φασίζουσας Ακροδεξιάς. Δεν τα είδε ή, ίσως, δεν τα αξιολόγησε ως ιδιαίτερης σημασίας. Αλλά, βλέπετε, ο αντι-λαϊκισμός υπεράνω όλων, κατά τις προτεραιότητες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λες και ήταν αυτό το πρόβλημα, λες κι αυτός ήταν ο κίνδυνος. Επειδή γλίτωσε από τον λαϊκισμό, ανακουφίστηκε ολόκληρη η Ευρώπη με την ήττα της Μαρίν Λεπέν. Όμως, εντάξει, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε...
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, για ποια ήττα της Μαρίν Λεπέν μιλάμε; Το 34%, ήτοι σχεδόν 11 εκατομμύρια Γάλλοι πολίτες υπερψήφισαν την αποκρουστική πρότασή της. Ενώ, αν θυμάστε, ο πατέρας της Ζαν Μαρί Λεπέν, δεν είχε καν αγγίξει το 18% στην αναμέτρησή του με τον Ζακ Σιράκ το 2002. Μη αποσπώντας κάτι περισσότερο από το ποσοστό του πρώτου γύρου. Όχι τίποτε άλλο, αλλά, αν επιμείνουμε θριαμβολογούντες, απλώς, στο γεγονός ότι η Λεπέν δεν κατέκτησε την προεδρία, αν δεν επιχειρήσουμε να προχωρήσουμε και να δούμε τα παραμέσα, χαιρετίσματα.
Όσο για την όντως περιφανή εκλογική νίκη του Εμανουέλ Μακρόν, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν διέκρινε παρά την «υπέρβαση των ξεπερασμένων εννοιών της Δεξιάς και της Αριστεράς». Ξέρετε, η γνωστή παλιά ιστορία. Εκεί όπου οι δεξιοί αισθάνονται άβολα να δηλώνουν δεξιοί, σε πλήρη αντίθεση με τους αριστερούς, που το ‘χουν για καμάρι. Σαν να ντρέπονται για τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Επιχειρούν λοιπόν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους (προπάντων εαυτούς) ότι τέτοιου είδους διακρίσεις σήμερα δεν υπάρχουν. Και να ξεμπερδεύουν μια και καλή μ’ αυτό.
Μ’ άλλα λόγια ο Κυριάκος Μητσοτάκης επεχείρησε, άλλη μια φορά, να «προσαρμόσει» τα γαλλικά αποτελέσματα στα εσωτερικά δεδομένα. Όπως, βεβαίως, ο ίδιος εκτιμά τα μεν και εννοεί τα δε. Ή όπως ο ίδιος θεωρεί πως ταιριάζουν στις προτεραιότητές του, και γι’ αυτό τον βολεύουν...
Από κοντά και οι κεντροαριστεροί
Αλλά να ‘ταν μονάχα ο πρόεδρος της Ν.Δ. που επιχειρεί τέτοιες πολιτικές (και λογικές) ακροβασίες. Ένα σωρό κόσμος το κάνει. Ακόμη και διανοούμενοι κεντροαριστερής πατέντας, αριστερής μάλιστα προέλευσης πολλοί απ’ αυτούς, ανιχνεύουν συμπτώσεις και ταυτίσεις της Αριστεράς με την Ακροδεξιά.
Ακούσαμε, και τι δεν ακούσαμε αυτές τις μέρες. Με τον «αντι-λαϊκισμό», φυσικά, στην ούγια της εκστρατείας. Για «φαιοκόκκινα μέτωπα» ακούσαμε, για «εθνολαϊκισμούς» ακούσαμε, για τα δύο άκρα τα ίδια κι απαράλλαχτα ως προς την τοξικότητά τους ακούσαμε. Εκεί όπου τσουβαλιάζεται η Λεπέν με τον Μελανσόν. Με υπαινισσόμενη ή και ξεκάθαρα ονοματισμένη υπαγωγή και του Τσίπρα στην κατηγορία, έτσι να μας βρίσκεται.
Αλλά μην νομίζετε πως περιορίζουν τις κατάρες τους οι περί ων ο λόγος στη ριζοσπαστική αριστερά «και τις παραφυάδες αυτής». Ως και στην Αριστερή σοσιαλδημοκρατία εξικνείται η απέχθειά τους. Έχουν γράψει κι αν έχουν γράψει εναντίον του Μπενουά Αμόν, και του Τζέρεμι Κόρμπιν. Χαλάνε την πιάτσα, βλέπεις. Πρόκειται για τους ίδιους που πολεμούν τη Φώφη Γεννηματά επειδή έχει επιλέξει (διακηρυκτικά μόνο, όχι ότι το κάνει κιόλας) την πολιτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. Την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τους υποστηρικτές της, στους οποίους έχουν, μάλιστα, προσδώσει το περιφρονητικό προσωνύμιο «ισαποστάκηδες»!
Κεντροαριστεροί δημοσιολογούντες πάσης φύσεως, ορκισμένοι πολέμιοι της πάσης Αριστεράς, που γυαλίζει το μάτι τους, κυριολεκτικά. Μπροστά στους οποίους οι δεξιοί μοιάζουν ερασιτέχνες της δουλειάς, αστοιχείωτα μαθητούδια. Δεν διαθέτουν, βλέπεις, τη δέουσα κουλτούρα ούτε την «τεχνογνωσία» την κτηθείσα κατά τον πρότερο «αμαρτωλό» -πλην αποκηρυγμένο- βίο των πρώτων.
Για όλους αυτούς λοιπόν αποτέλεσε χρυσή ευκαιρία η γαλλική εκλογή, που δεν θα την έχαναν με τίποτα. Χρυσή ευκαιρία για προβολή των γαλλικών δεδομένων στα δικά μας. Όσο μηχανιστικά, όσο ευκαιριακά, όσο ανορθολογικά. Αλλά εντάξει είπαμε, «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε». Κάτι ήξερε ο Πιραντέλο...
