Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αρνείται να ψηφίσει τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από 29% σε 26%, που περιλαμβάνεται στα αντίμετρα τα οποία φέρνει προς ψήφιση η κυβέρνηση, αλλά, συνομιλώντας με τον Ολλανδό πρέσβη και εκπροσώπους νεοφυών επιχειρήσεων του Orange Grove, έσπευσε να "δεσμευτεί προσωπικά" για μείωση του φόρου των επιχειρήσεων από το 29% στο 20% εντός δύο ετών... "Θα εφαρμόσουμε", δήλωσε, "ένα τολμηρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, που θα μας επιτρέψει να διαπραγματευτούμε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα"...
Προσπαθώντας να κρατήσει όρθιο το αφήγημά του, κυρίως μπροστά στα μάτια των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, αυτών δηλαδή που απείλησε με πειθαρχικές κυρώσεις αν διανοηθούν να εκστομίσουν διαφορετική άποψη όσον αφορά την ψήφιση των αντιμέτρων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέπτυξε το όραμά του για την Ελλάδα: Είναι ιδιαίτερα ελκυστικός προορισμός για ξένες επενδύσεις και έχει όλες τις δυνατότητες να εξελιχθεί σε περιφερειακό κέντρο, όπου θα στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία πολυεθνικών εταιρειών, που δραστηριοποιούνται στην ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, είπε και υποσχέθηκε πολιτική σταθερότητα. Αυτή την πολιτική σταθερότητα την οποία ο ίδιος υπονομεύει καθημερινώς εντός και εκτός Βουλής και επιπροσθέτως αμφισβητεί ζητώντας εκλογές από την επόμενη ημέρα των προηγούμενων εκλογών.
Όμως το ζήτημα δεν είναι η γενική πολιτική τακτική του κ. Μητσοτάκη. Δική του είναι, ό,τι θέλει την κάνει. Το ζήτημα είναι τι λέει και, κυρίως, τι δεν λέει.
Όταν μιλά για νέα επιχειρηματικότητα, πολύ μεγαλύτερη έμφαση στις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα και δηλώνει πως "δεν θέλουμε να ανταλλάσσουμε χάρες με τους επιχειρηματίες, θέλουμε να έχουμε μια αμοιβαία επικερδή συνεργασία", το ζήτημα είναι ότι σταματά στα φορολογικά κίνητρα προς τους επιχειρηματίες, στο πλαίσιο το οποίο θα προτάξει για να "επιβραβεύει το νέο επιχειρηματικό ταλέντο και θα κάνει τη ζωή των νέων επιχειρηματιών πιο εύκολη". Από εκεί και πέρα; Μια φρασούλα που δεν λέει τίποτα και αποκαλύπτει πολλά: "Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να περιορίζεται στον απολύτως απαραίτητο ελεγκτικό του ρόλο" είπε, για να αναφέρει, σε ένα άλλο σημείο της παρέμβασής του, την ξεκομμένη φρασούλα: "Εφαρμογή αυστηρών κανόνων". Για τι πράγμα;
Το ερώτημα προκύπτει εύλογα, διότι ο κ. Μητσοτάκης ούτε για περιβαλλοντική προστασία μιλά ούτε για την εργασία. Ίσα-ίσα που, όποτε έχει αναφερθεί στην εργασία και στο ευρωπαϊκό εργασιακό κεκτημένο, τα έχει ταυτίσει με τις "αριστερές ιδεοληψίες". Και αυτά τα έχουν ακούσει πολύ καλά τόσο οι Ολλανδοί επιχειρηματίες όσο και όλοι οι άλλοι. Οπότε, αυτό που καταλαβαίνουν είναι αυτό που κατανοούμε και εμείς. Ότι το μήνυμά του δηλαδή είναι: Με εμένα η χώρα δεν θα προστατεύει περιττά αγαθά σαν την εργασία και το περιβάλλον...
