Τα τελευταία 40 χρόνια για τη Δυτική Ευρώπη ήταν χρόνια ειρήνης, πολιτικής ηρεμίας και ευημερίας, ήταν όμως και χρόνια εφησυχασμού και διαμόρφωσης ενιαίας σκέψης.
Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. (σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές), κάτω από την πίεση του υπαρκτού «σοσιαλισμού», έδωσαν έμφαση στα κοινωνικά προγράμματα, στα εργασιακά δικαιώματα, έτσι που η ταξική πάλη αμβλύνθηκε και το σύστημα απέκτησε τον ρόλο του εγγυητή των δικαιωμάτων των πολιτών.
Παράλληλα, όμως, χτιζόταν και εδραιωνόταν το σύστημα του καπιταλισμού, χειραγωγώντας τις οικονομίες των κρατών και δημιουργώντας έναν πολίτη πλήρως ενταγμένο στο καπιταλιστικό σύστημα. Καταναλωτή, κυνηγό ευκαιριών, τρεφόμενο από την ελπίδα της κοινωνικής ανόδου και προοδευτικό μέσα στα όρια που επέτρεπε το σύστημα. Έτσι, για τον μεσαίο πολίτη του καπιταλισμού, η παραδοσιακή Αριστερά παραήταν ριζοσπαστική, αφού η ανάγκη να συντηρήσει τα κεκτημένα του τον έκανε και συντηρητικό και σιγά - σιγά και απολίτικο, με την έννοια του παραδοσιακού πολιτικού υποκειμένου. Ο πολίτης αυτός συνέδεσε τις ευκαιρίες με τον καπιταλισμό, τον οποίο θεωρούσε εγγυητή της ευημερίας του.
Σ' αυτήν την κοινωνικοπολιτική και οικονομική μεταβολή η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν αντέδρασε. Ίσως και να μην ήξερε πώς να αντιδράσει και, κολλημένη στα πρότυπα των σοσιαλιστικών κρατών και στις πρακτικές του παρελθόντος, δεν μπόρεσε να δώσει εναλλακτικές λύσεις.
Στις μέρες μας, ως πράξη πολιτικής αντίδρασης στην κρίση του καπιταλισμού εμφανίζεται στην Ευρώπη ο αποκαλούμενος «μεσοαστικός ριζοσπαστισμός», που στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν μεσοαστικό ριζοσπαστικό συντηρητισμό, αφού η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη παραμένει φιλόδοξη και πεπεισμένη ότι με μια σωστή διαχείριση του καπιταλισμού θα αναλάβει το μερίδιο του πλούτου που της αναλογεί.
Στον αντίποδα παρατηρούμε και την άνοδο της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που στηρίζεται από ετερόκλητες δυνάμεις μιας πολύπλοκης κοινωνίας, που εκφράζουν διάφορες τάσεις, με διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα, χωρίς καμία συνοχή ή οργάνωση, με κοινό αίτημα την καταδίκη του καπιταλισμού, των μέτρων λιτότητας και της νεοφιλελεύθερης εργασιακής επισφάλειας.
Η αριστερή επιλογή στην Ελλάδα, αν και δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τα προγράμματά της μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της διεθνούς επιτροπείας, είναι ένα μεγάλο και μοναχικό βήμα, που αγωνίζεται να αναλάβει τον ρόλο της, αριστερά και ρεαλιστικά. Για να προχωρήσει και να μη μείνει στην Ιστορία σαν μια παρτίδα πινγκ-πονγκ μέτρων- αντίμετρων, έχει ανάγκη από ιδεολογική ωρίμανση και οργάνωση των κοινωνικών ομάδων που τη στήριξαν, συνειδητά δημιουργώντας ρήγματα στον συντηρητισμό, χτίζοντας μια νέα κοινωνία όσο το δυνατόν πιο κοντά στις ουμανιστικές αρχές της.
Τζώρτζια Ρασβίτσου, συμβολαιογράφος στη Λέσβο
