Και τώρα τι; Ο ταλαντούχος κύριος Μακρόν είναι από χθες το βράδυ ο 8ος Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Μέσα σε εννέα μόλις χρόνια εκτοξεύτηκε στο ύπατο αξίωμα της Γαλλίας αφού προηγουμένως έκανε το... αγροτικό του σε πόστα, που... προσφέρουν χαρίζουν “διαβατήρια” για την κορυφή. Από επενδυτικός τραπεζίτης στη Rothscild & Cle το 2008 οικονομικός σύμβουλος του υποψήφιου τότε Φρανσουά Ολάντ, το 2010, αναπληρωτής γραμματέας του Προέδρου Ολάντ, το 2012, υπουργός Οικονομίας το 2014, υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλίας τον Νοέμβριο του 2016. Αν μη τι άλλο πρόκειται πραγματικά για μια ιλιγγιώδη διαδρομή, που τον οδήγησε στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Τα υπόλοιπα θα τα γράψει η Ιστορία, αλλά και ο ίδιος ο νέος Πρόεδρος με τον τρόπο, που θα πολιτευτεί και τις επιλογές, που θα ακολουθήσει. Μέχρι τότε όμως θα είναι... μακρύς ο δρόμος για τον Μακρόν. Και δύσκολος. Πριν από όλα έχει να ξεπεράσει τον σκόπελο των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου. Εκεί το «νεογέννητο» κίνημά του το En Marche, θα δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις του. Αν καταφέρει να εξασφαλίσει την πρωτιά και μια ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη τότε θα είναι σε θέση να υποστηρίξει ότι η ψήφος της Κυριακής είναι μια θετική ψήφος για τον ίδιο και όχι ψήφος καταδίκης της Λεπέν. Τότε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει κατοχυρώσει τη θέση του στη νέα δομή του πολιτικού συστήματος της Γαλλίας.
Σάρωσαν το παλιό πολιτικό σύστημα
Αυτό άλλωστε ήταν ένα από τα μεγάλα μηνύματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι στην κυριολεξία σάρωσαν το παλιό πολιτικό σκηνικό αποδοκιμάζοντας τους δεξιούς του Φιγιόν και εξαϋλώνοντας τους σοσιαλιστές του Ολάντ και του Αμόν. Παρατάξεις που κυριαρχούσαν για δεκαετίες στη Γαλλία και η μια διαδέχονταν την άλλη στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Αυτή τη φορά έδειξαν να θέλουν κάτι άλλο και αυτό το άλλο -ευτυχώς- δεν ήταν η Λεπέν. Ήταν ένα φρέσκο πρόσωπο, ο 39χρονος Εμανουέλ Μακρόν. Αγαπημένο παιδί των τραπεζών, κεντρώος, νεοφιλελεύθερος και... ευρωπαϊστής. Ο οποίος χωρίς να πείθει ότι θα προχωρήσει σε ριζικές, προοδευτικές αλλαγές στη γαλλική κοινωνία και ότι θα αναβαθμίσει τον ρόλο της Γαλλίας στην γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, κατάφερε κάτι άλλο. Εξέφρασε τη δίψα, όπως φάνηκε, του εκλογικού σώματος για ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της Γαλλίας και κρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να φράξει τον δρόμο στη φασιστική, αντιδραστική Ακροδεξιά της Λεπέν.
«Μπλόκο» στην Ακροδεξιά - ελπίδα στην Αριστερά
Αυτή τη φορά οι Γάλλοι έκαναν ό,τι είχαν κάνει πριν από λίγους μήνες οι ψηφοφόροι στην Αυστρία και στην Ολλανδία. Έκλεισαν τον δρόμο στην Ακροδεξιά, αλλά δεν τη νίκησαν. Την αντιμετώπισαν ως «συστημική» δύναμη, δεν της έδωσαν τον «αέρα» που επιδίωκε, αλλά δεν την εξουδετέρωσαν κιόλας. Τα ποσοστά του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν παραμένουν απαράδεκτα υψηλά σε μια χώρα, όπως η Γαλλία, που γέννησε τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση και την «κομμούνα του Παρισιού» και τον Μάιο του ‘68. Δεν αρμόζουν σε μια κοινωνία, ανοιχτή και πολυπολιτισμική, όπως η γαλλική, που διαχρονικά υπήρξε η «μήτρα», το «εργαστήριο» για τη σύγχρονη δημοκρατία στην Ευρώπη και τη δημιουργία προοδευτικών κινημάτων στην πολιτική, τις τέχνες και τη διανόηση.
Το ελπιδοφόρο είναι ότι αυτή τη φορά στις επιλογές των Γάλλων μπήκε και η Αριστερά. Η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν Λικ Μελανσόν, μπορεί να μην πέρασε στον δεύτερο γύρο, κατάφερε όμως να διπλασιάσει τα ποσοστά της. Κατάφερε να ακουστεί και να εδραιώσει τη θέση της στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας. Αν μάλιστα τα υψηλά ποσοστά της επιβεβαιωθούν και αυξηθούν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου τότε η Αριστερά θα έχει αναδειχθεί σε μια ανερχόμενη δύναμη, ως μια εναλλακτική επιλογή, ικανή να προωθήσει ριζοσπαστικές αλλαγές στη γαλλική κοινωνία και να διεκδικήσει ακόμα και την εξουσία.
