Και τώρα οι δυο τους. Μανουέλ Μακρόν και Μαρίν Λεπέν αναμετρώνται αύριο Κυριακή στον δεύτερο γύρο των εκλογών με έπαθλο την Προεδρία της Γαλλίας. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο νεαρός, τραπεζο-αναθρεμμένος, νεοφιλελεύθερος ευρωπαϊστής Μακρόν έχει σαφές προβάδισμα για να καθίσει στην Προεδρική καρέκλα στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Ενώ η σκληρή, ακροδεξιά και αντι-ευρωπαία Λεπέν, θα πάει για δεύτερη φορά στη... βρύση αλλά και αυτή τη φορά μάλλον δεν θα πιει νερό. Αύριο το βράδυ η Γαλλία θα έχει Πρόεδρο, θα έχει επιλέξει τον διάδοχο του Φ. Ολάντ και αυτός εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι ο νεαρός Μακρόν. Η Ευρώπη θα... ανακουφιστεί ξανά, οι επιτελείς των Βρυξελλών θα... γυρίσουν πλευρό και θα βυθιστούν ξανά στον αμέριμνο ύπνο τους και στο Βερολίνο όλο και κάποια κρυφά χαμόγελα θα φωτίσουν τα πρόσωπα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Και η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι την επόμενη αναμέτρηση, την επόμενη δοκιμασία, την επόμενη ακροβασία στο κενό.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η προεκλογική εκστρατεία, που κορυφώθηκε με το debate των δυο υποψηφίων πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών, αποκάλυψε πολλά αλλά δεν ενθουσίασε τη γαλλική κοινωνία. Και αυτό δείχνει να απασχολεί ιδιαίτερα τους δύο μονομάχους καθώς το ποσοστό της αποχής θα κρίνει και την τελική διαφορά μεταξύ των δύο μονομάχων. Κατά τα άλλα ούτε ο Μακρόν ούτε η Λεπέν κατάφεραν να συγκινήσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και να εκφράσουν τις αλλαγές, που έχει ανάγκη η γαλλική κοινωνία και η πλειοψηφία των Γάλλων ψηφοφόρων. Μετρήθηκαν, ζυγίστηκαν και ευρέθηκαν λιποβαρείς. Και οι δυο.
Ο Μακρόν, ο Ολάντ και η Λεπέν
Από τη μία ο Μακρόν, παρά τις δεσμεύσεις και τις προσδοκίες που αρχικά δημιούργησε, δείχνει να διολισθαίνει τελικά στην πεπατημένη. Η επιμονή, για παράδειγμα, στην ανάγκη σύγκρουσης με το δόγμα Σόιμπλε και τις επιλογές λιτότητας και πειθαρχίας εγκαταλείπεται, η ανάγκη προώθησης σημαντικών αλλαγών στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποχωρεί και στη θέση τους υιοθετούνται οι λογικές της σταθερότητας και της διατήρησης της σημερινής τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη. Και ο ίδιος ο Μακρόν δείχνει ολοένα και περισσότερο να μεταμορφώνεται σε μια... καλύτερη και πιο φρέσκια εκδοχή του Φρ. Ολάντ. Το χειρότερο για τον Μακρόν είναι ότι -στην κατά τα άλλα έξυπνη και αποτελεσματική προεκλογική του καμπάνια- δεν είδαμε συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές, που να αντιμετωπίζουν την Ακροδεξιά και τις αιτίες, που τη συντηρούν και την αναπαράγουν. Μένει να δούμε πως θα πολιτευθεί ο Μακρόν αν εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας μέχρι τότε όμως οι μόνοι μπορούν να χαίρονται είναι το δίδυμο Μέρκελ και Σόιμπλε.
Και από την άλλη η Λεπέν δεν είχε σχεδόν κανέναν... άσο στο μανίκι. Μόνο κάποιες λάιτ μεταμφιέσεις, που δεν αποδείχθηκαν αρκετές για να κρύψουν το σκληρό, ακροδεξιό και ακραία εθνικιστικό της πρόσωπο. Και αυτή ακολούθησε την πεπατημένη. Πόνταρε στον φόβο και την ανησυχία των Γάλλων από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, «έπαιξε» με την ανασφάλεια των πολιτών, καλλιέργησε τον ρατσισμό για τους μετανάστες και την ισλαμοφοβία. Πέραν τούτου ουδέν. Ο λόγος της ρηχός και λαϊκίστικος δεν έπεισε ενώ η ασάφεια στα θέματα του κοινού νομίσματος και του Frexit, μπέρδεψαν ακόμα και τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του Εθνικού Μετώπου.
Η Γαλλία δεν είναι μια τυχαία χώρα
Είναι προφανές ότι η Γαλλία και άξιζε και μπορούσε και θα έπρεπε να έχει καλύτερη τύχη. Στον πρώτο γύρο οι Γάλλοι ψηφοφόροι έκαναν ένα βήμα δίνοντας και στην Αριστερά ένα υψηλό ποσοστό, που μπορεί να μην της έδωσε το εισιτήριο για την αυριανή αναμέτρηση, ωστόσο υπάρχει και θα παίξει τον ρόλο του στο μέλλον. Τώρα θα εκλέξουν τον νέο Πρόεδρο της χώρας όντας εγκλωβισμένοι σε μέτριες επιλογές, αναντίστοιχες με την ιστορία και κατώτερες των περιστάσεων και του ρόλου, που καλείται να παίξει η Γαλλία στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Δεν έχουν άραγε καμία ειδική σημασία οι εκλογές της Κυριακής; Θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στην Ευρώπη και στον κόσμο; Υπάρχει τάχα δίλημμα Μακρόν ή Λεπέν για κάθε δημοκρατικό πολίτη στη Γαλλία και στην Ευρώπη; Ρητορικά τα ερωτήματα, αυτονόητες και οι απαντήσεις. Ασφαλώς οι εκλογές της Κυριακής αλλά και όσα θα ακολουθήσουν θα κρίνουν πολλά και θα καθορίσουν περισσότερα για το μέλλον. Πριν από όλα γιατί η Γαλλία δεν είναι μια τυχαία χώρα. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη, είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μετέχει ως μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι μετά το Brexit η μόνη χώρα της Ε.Ε., που διαθέτει πυρηνικά όπλα, είναι τελικά μια χώρα με ευρύτερο γεωπολιτικό ρόλο και επιρροή. Με αυτή την έννοια το ποιος θα την κυβερνάει και ποιες πολιτικές θα εφαρμόζει είναι θέμα, που το αποφασίζουν μεν οι Γάλλοι πολίτες δεν παύει όμως να μας αφορά και να μας ενδιαφέρει όλους.
Ανορθογραφία η Λεπέν για τη Γαλλία
Ειδικά για τη Γαλλία υπάρχει και ένας επιπρόσθετος λόγος για να μας ενδιαφέρει. Παρά τις σκοτεινές και αμφιλεγόμενες πλευρές της ιστορίας της, η Γαλλία υπήρξε διαχρονικά ο προπομπός, που διαμόρφωσε τις δομές της σύγχρονης δημοκρατίας στην Ευρώπη και στον κόσμο, υπήρξε η μήτρα προοδευτικών κινημάτων στην πολιτική, την τέχνη και τη διανόηση και είναι χώρα ανοιχτή, πολύ-πολιτισμική και ανεκτική στη διαφορετικότητα. Και δεν μπορεί αυτή η χώρα, που γέννησε τον Διαφωτισμό, τη Γαλλική επανάσταση και τον Μάη του 68, να εκκολάπτει για χρόνια το «αυγό του φιδιού» και να παραδοθεί το 2017 στη Λεπέν. Δεν μπορεί καν να υπάρχει και να καταγράφει τόσο υψηλά ποσοστά το φασιστικό, ρατσιστικό και εθνικιστικό Εθνικό Μέτωπο. Είναι πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ανορθογραφία την οποία καλούνται να διορθώσουν οι Γάλλοι ψηφοφόροι αρχικά την Κυριακή στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών και στη συνέχεια τον Ιούνιο στον «τρίτο γύρο» των βουλευτικών εκλογών. Για τους Γάλλους αυτός ο γύρος θα είναι ο τελικός.
