Η γαλλική Αριστερά είναι σήμερα σε δύσκολη θέση και κάθε αριστερός έχει να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Η μικρή διαφορά (21,30% η Λεπέν, 19,58% ο Μελανσόν) που επέτρεψε στη Λεπέν να μπει στον δεύτερο γύρο, αποκλείοντας την Αριστερά, άφησε μια πικρή γεύση. Πόσο μάλλον που ο συνεχής εκβιασμός και η προπαγάνδα ότι ο σκληρός νεοφιλελεύθερος Μακρόν είναι ο μόνος που μπορεί να αναχαιτίσει την Λεπέν έκαναν πολλούς ψηφοφόρους της Αριστεράς στον "αντιφασιστικό" πανικό τους να ψηφίσουν Μακρόν ακόμα και από τον πρώτο γύρο. Αν είχαν ψηφίσει Μελανσόν, αυτός θα έβγαινε πιθανότατα ανάμεσα στους δύο που έχουν δικαίωμα να πάνε στον δεύτερο γύρο.
Σε σχέση με προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, σήμερα η επιλογή είναι πολύ πιο δύσκολη. Η διαφορά λέγεται “νόμος Μακρόν”, δηλαδή ο νόμος απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που επέβαλε ο “σοσιαλιστής” Ολάντ και εκπονήθηκε από τον υπουργό του, τον Μακρόν. Σήμερα ο Μακρόν ξαναπιάνει τη “μνημονιακή” ρητορική για ακόμα μεγαλύτερες “μεταρρυθμίσεις” (είπε ανοιχτά ότι διατίθεται να τις περάσει με προεδρικά διατάγματα αν εκλεγεί). Δηλαδή, θέλει να φέρει στη Γαλλία ανάλογες καταστάσεις με αυτές που επέβαλαν με εκβιασμό στην Ελλάδα οι θεσμοί και ο Σόιμπλε, οδηγώντας έτσι την Γαλλία σε μια "μεταδημοκρατία" όπου ό,τι έχει σχέση με την οικονομία και το κοινωνικό κράτος θα αποφασίζεται από το χρηματιστήριο και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα δρα σαν εκφραστής των εντολών του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Στα λαϊκά στρώματα, η απέχθεια προς τον Μακρόν είναι εξαιρετικά έντονη γιατί τον θεωρούν εκφραστή όλων των επιλογών που χειροτερεύουν τη ζωή τους. Ένα σημαντικό κομμάτι από “άσπρους εργαζόμενους” παρασύρθηκε από τα λαϊκιστικά μηνύματα της Μ. Λεπέν, τη ρητορική της για ανεξαρτησία της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή στο γαλλικό φράγκο ως πανάκεια ανάκαμψης της οικονομίας, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι από τους Γάλλους "άλλης καταγωγής" ή "διαφορετικού χρώματος" φοβούνται έντονα την επικράτησή της γιατί ξέρουν ότι πρώτοι αυτοί θα πληρώσουν τη νύφη. Τέλος, για πολλούς αριστερούς όλων των ποικιλιών επανενεργοποιούνται τα “αντιφασιστικά” αντανακλαστικά, ενώ για άλλους η αντίδραση στη μεταμοντέρνα “μεταδημοκρατία” του Μακρόν τους οδηγεί να θεωρούν ότι η μόνη σωστή λύση είναι η αποχή από ένα “σικέ” παιχνίδι.
Ενώ σε άλλες εποχές τα συνδικάτα θα καλούσαν να ψηφιστεί ο αντίπαλος του υποψηφίου του Εθνικού Μετώπου, τώρα το μόνο που λένε είναι "καμία ψήφος στη Λεπέν", αφήνοντας τα μέλη τους ή να ψηφίσουν Μακρόν ή να κάνουν αποχή ή να ψηφίσουν άκυρο. Η μόνη τους δήλωση (εκτός από το νεοφιλελεύθερο Συνδικάτο CFDT που πρόσκειται στη Δεξιά του Σοσιαλιστικού Κόμματος) είναι “καμία ψήφος στη Λεπέν που υποστηρίζει τον ρατσισμό και διαιρεί τους εργαζόμενους”. Ο Μελανσόν πήρε ανάλογη στάση, για την οποία υφίσταται επίθεση από όλα τα συστημικά ΜΜΕ.
Ο αριστερός ψηφοφόρος λοιπόν βρίσκεται στο δύσκολο δίλημμα από τη μία να ψηφίσει από αντιφασισμό τον Μακρόν, αλλά έτσι να δυναμώσει τη νομιμοποίηση της κατάργησης του κοινωνικού κράτους κ.λπ., και από την άλλη να απέχει ή να ρίξει λευκό μεγαλώνοντας τις (προς το παρόν λίγες) πιθανότητες νίκης της Λεπέν. Ανάμεσα στον κίνδυνο αντιδημοκρατικής εξουσίας με ρατσισμό που θα επιδιώξει τη διαίρεση των εργαζομένων με κριτήρια χρώματος, καταγωγής ή θρησκείας και τη “μεταδημοκρατία” των "Μνημονίων", η επιλογή είναι βαριά. Ας ελπίσουμε ότι η έντονη επιμονή τής “ελίτ” για ψήφο στον Μακρόν δεν θα έχει, από αντίδραση, αντίστοιχα αποτελέσματα με αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ με τη Χίλαρι και τον Τράμπ.
Η σημερινή κατάσταση για τις προεδρικές εκλογές κάνει σημαντικότερη παρά ποτέ την ανάγκη συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων για τις βουλευτικές εκλογές, στις οποίες, για πρώτη φορά, όλα τα σενάρια είναι δυνατά. Γιατί συνήθως αυτός που κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές είχε έτοιμο εκλογικό μηχανισμό και επιρροή σε τοπικό εκλογικό επίπεδο και κέρδιζε και τις βουλευτικές, ενώ σήμερα ούτε ο Μακρόν ούτε η Λεπέν έχουν βεβαιότητα νίκης στις βουλευτικές εκλογές, έστω κι αν νικήσουν τις προεδρικές, ενώ η επιρροή της ελπίδας που γεννήθηκε με το πρόγραμμα του Μελανσόν συνεχίζει να είναι σημαντική και πέρα από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Αριστεράς.
* Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος διδάσκει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 7
