Αυτό το πανευρωπαϊκό «ουφ» ανακούφισης που βγήκε μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών και η σπουδή με την οποία έσπευσε η πλειοψηφία των ανθυποψηφίων Μακρόν και Λεπέν να ταχθεί υπέρ του πρώτου, προεξοφλώντας τον θρίαμβό του στον δεύτερο γύρο, ισοπέδωσε τις ενδιαφέρουσες αποχρώσεις των επιλογών των Γάλλων ψηφοφόρων. Και συσκοτίζει τα εξαιρετικά περίπλοκα διλήμματα του δεύτερου, αλλά πολύ περισσότερο του τρίτου γύρου. Γιατί υπάρχει και τρίτος γύρος: οι βουλευτικές εκλογές. Για την ακρίβεια, δύο ακόμη γύροι (4 και 18 Ιουνίου, πρώτος και δεύτερος γύρος βουλευτικών εκλογών), στους οποίους θα πάρει τη νέα του μορφή το γαλλικό πολιτικό σύστημα.
Αντιμετωπίστηκε ως το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο το γεγονός ότι στο δίλημμα μεταξύ της Ακροδεξιάς (και κρυπτοφασίστριας) Λεπέν και του νεοφιλελεύθερου Μακρόν δεν χωρεί ουδετερότητα. Και επικρίθηκε σφοδρά ο «αγνωστικισμός» του Μελανσόν για τον δεύτερο γύρο, παρ' ότι η κατηγορηματική αποκήρυξη της ψήφου στην Ακροδεξιά και ο περιορισμός των επιλογών των μελών της «Ανυπότακτης Γαλλίας» μεταξύ αποχής, λευκού και Μακρόν πρακτικά ευνοεί τον τελευταίο.
Παρ’ όλα αυτά, η «ουδετερότητα» του Μελανσόν ίσως αποδειχθεί πιο σοφή από την «αντιλεπενική πανστρατιά» που συγκροτούν κυβερνήσεις, αγορές, ευρω-ιερατείο και φυσικά η επιχειρηματική ελίτ της Γαλλίας. Γιατί στην πραγματικότητα η επίδοση της Λεπέν στον πρώτο γύρο ήταν πολύ κάτω από τις προσδοκίες της και την απομάκρυνε από τη φιλοδοξία να πλησιάσει τα Ηλύσια. Τώρα, επενδύει στην πόλωση για ν’ αυξήσει το εκλογικό της κεφάλαιο. Και η «πανστρατιά» τη διευκολύνει σκανδαλωδώς σ’ αυτό. Ο δεύτερος γύρος είναι η «αποταμίευσή» της για τον τρίτο, τις βουλευτικές εκλογές. Δίνοντας στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα, με γενικόλογες διακηρύξεις «κατά της παγκοσμιοποίησης» και «της εξουσίας των Βρυξελλών», επιχειρεί να συσπειρώσει το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό της δυσαρέσκειας, που αποτέλεσε αιτία της ουσιαστικής διάλυσης του γαλλικού πολιτικού συστήματος (καταβαράθρωση Δεξιάς, σχεδόν εξαφάνιση των σοσιαλιστών): γιατί ταυτίστηκε με το ευρωπαϊκό ιερατείο, τη χρηματοπιστωτική ελίτ και τις αγορές, γιατί έπνιξε το γαλλικό εθνικό γόητρο στον εναγκαλισμό με τη γερμανική ηγεσία, γιατί αποδυνάμωσε το κοινωνικό κράτος και αμφισβητεί όσα οι Γάλλοι θεωρούν κεκτημένα. Πρακτικά, το παραδοσιακό κομματικό σύστημα της Γαλλίας αποδοκιμάστηκε για όλα όσα ενσαρκώνει -και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό- ο Μακρόν, ο οποίος αποθεώθηκε ως «εναλλακτική λύση». Σχιζοειδές, αλλά πραγματικό.
Αν, λοιπόν, η Λεπέν συγκεντρώσει στον δεύτερο γύρο ένα ποσοστό αρκετά πάνω από το 30%, είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να το μεταγγίσει αυτούσιο στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, ώστε να υπερβεί τους φραγμούς του πλειοψηφικού συστήματος δυο γύρων και να εδραιωθεί ως η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στη Γαλλία, που θα αποτελέσει έτσι το πανευρωπαϊκό προπύργιο της Ακροδεξιάς.
Κάτι ανάλογο ελπίζει για την «Ανυπότακτη Γαλλία» του και ο Μελανσόν. Η «ουδετερότητά» του αποσκοπεί στο να διατηρήσει ό,τι γίνεται περισσότερο από την καλύτερη επίδοση αριστερού σχήματος εδώ και δεκαετίες μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Η διάχυση των ψηφοφόρων μέσα στην υπέρ Μακρόν «πανστρατιά» είναι συνταγή αποσυσπείρωσης και ευκαιρία ανασυγκρότησης των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων που είδαν τη δύναμή τους να εξαερώνεται. Προφανώς ο Μελανσόν, που στην πραγματικότητα παρουσίασε ένα μετριοπαθές αριστερόστροφο πρόγραμμα -και καθόλου «ακροαριστερό»-, θέλει να καλύψει μόνιμα το κενό που δημιουργείται μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς με έναν νέο πολιτικό σχηματισμό ο οποίος θα επιχειρήσει να συνθέτει την αντίσταση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εκπροσωπεί ο Μακρόν και τις πατριωτικές ευαισθησίες των Γάλλων που καπηλεύεται η Λεπέν.
Κι ο Μακρόν επενδύει στο πρωτοφανές για τη Γαλλία πολιτικό κενό. Μόνο που το «κόμμα» που τον στηρίζει εξαντλείται στην ευρωκρατία των Βρυξελλών και τη χρηματοπιστωτική ελίτ από την οποία προέρχεται. Μ’ αυτά τα υλικά δουλειά δεν γίνεται στον τρίτο γύρο της πολιτικής αναμέτρησης στη Γαλλία. Κι είναι απίθανο τα επιτελεία των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας να αυτοδιαλυθούν, για να δώσουν χώρο στο υβρίδιο «τεχνοκράτη» ηγέτη που υποστηρίζουν στις προεδρικές. Έτσι, ο Μακρόν διατρέχει τον κίνδυνο, λίγες εβδομάδες μετά την προεξοφλούμενη εκλογική του νίκη, να βρεθεί πρόεδρος χωρίς κανένα έλεγχο στη γαλλική Εθνοσυνέλευση. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί συνταγή πολιτειακής κρίσης. Αλλά και μιας κοινωνικής κρίσης, όπως αποκαλύπτουν τα υψηλά ποσοστά του αριστερού Μελανσόν και της ακροδεξιάς Λεπέν στα φτωχότερα στρώματα και στους ανέργους, μ’ ένα θεαματικό πλεονέκτημα του πρώτου στη νεολαία της επισφάλειας. Αυτή η κοινωνική κρίση είναι το αληθινό υπόστρωμα της ολικής πολιτικής «ανακύκλωσης» στη Γαλλία. Και γι’ αυτό ο νεοφιλελεύθερος Μακρόν μπορεί τελικά να αποδειχθεί, παρά τη βέβαιη νίκη του στον δεύτερο γύρο, «μέγας χορηγός» της Λεπέν στον πολύ κοντινό τρίτο γύρο, με απρόβλεπτες πανευρωπαϊκά συνέπειες.
