Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η Γαλλία είπε και ελάλησε την περασμένη Κυριακή αλλά την... αμαρτία την έχουν τώρα οι Γάλλοι ψηφοφόροι, οι οποίοι καλούνται να κάνουν το επόμενο βήμα και να επιλέξουν τον επόμενο ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου της Γαλλίας. Οι επιλογές; Δύο και δεν φαίνεται να ενθουσιάζουν. Από τη μια ο κεντρώος, τραπεζο-θρεμμένος, νεοφιλελεύθερος και κατά τα άλλα ευρωπαϊστής Μ. Μακρόν. Και από την άλλη, η σκληρή, ακροδεξιά, εθνικίστρια και αντι-ευρωπαία και Μαρίν Λεπέν.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν άνετη επικράτηση του Μ. Μακρόν, αλλά η «μονομαχία» των δύο μπορεί να μοιάζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είναι... περίπατος στα ανθισμένα αυτήν την εποχή Ηλύσια Πεδία. Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί άλλη λογική έχει ο πρώτος και άλλη ο δεύτερος γύρος και γιατί κανένας από τους δύο μονομάχους δεν ενθουσιάζει και δεν κινητοποιεί ευρύτερα ακροατήρια. Αλλά και γιατί ό,τι πριμοδότησε την υποψηφιότητα Μακρόν στον πρώτο γύρο δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα τον απογειώσει και στον δεύτερο. Υπάρχει και κάτι άλλο πιο σημαντικό. Η Ακροδεξιά, οποιασδήποτε μορφής, αντιμετωπίζεται μόνο με πολιτικές και ρήξεις, που θα της αφαιρούν το οξυγόνο και θα την απομακρύνουν από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τα οποία κρίνουν τις εκλογικές αναμετρήσεις. Και τέτοιες πολιτικές και ρήξεις δεν τις είδαμε, μέχρι τώρα τουλάχιστον από τον Μ. Μακρόν. Αυτό που είδαμε ήταν κάποιες αφ’ υψηλού, γλυκανάλατες και απολίτικες εκκλήσεις στον δημοκρατικό πατριωτισμό των Γάλλων. Αλλά και το επινίκιο γλέντι του Μακρόν σε ακριβό μπιστρό με χαβιάρι και σαμπάνιες την ώρα που η πονηρή αντίπαλός του, η Μαρίν Λεπέν, περιόδευε στη λαϊκή κρεαταγορά του Παρισιού.
Άξιζε καλύτερη τύχη η Γαλλία
Δεν τίθεται θέμα. Η χώρα που γέννησε τον Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση, την Παρισινή κομμούνα και τον Μάη του '68 θα μπορούσε να έχει... καλύτερη τύχη. Δεν συζητείται επίσης -η επιλογή για τον δεύτερο γύρο μπορεί να μην είναι η καλύτερη δυνατή, αλλά είναι μία. Μονόδρομος. Οι προοδευτικοί Γάλλοι ψηφοφόροι, και πριν από όλους οι αριστεροί, θα την ακολουθήσουν. Γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να πέσει στα χέρια της ρατσιστικής Ακροδεξιάς η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρωζώνης. Γνωρίζουν και πώς θα της κλείσουν τον δρόμο προς το Μέγαρο των Ηλυσίων. Και θα το κάνουν. Δεν χρειάζονται υποβολείς και συμβουλάτορες, ούτε παροτρύνσεις από δήθεν εγγυητές της δημοκρατικής εξέλιξης στη Γαλλία. Η Αριστερά είναι η ίδια η καλύτερη εγγύηση για μια τέτοια πορεία.
Η «Ανυπότακτη Γαλλία» και οι... άλλοι
Δεν ξέρω για τους Γάλλους, αλλά κάποιοι αισθάνθηκαν ανακούφιση και δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους για τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου. Και δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και οι επιτελείς των Βρυξελλών, που βλέπουν στο πρόσωπο του Μ. Μακρόν το δεκανίκι που θα ξαναστήσει στα πόδια του τον τραυματισμένο γαλλο-γερμανικό άξονα. Είναι και κάποιοι, εδώ στα πέριξ, που ανακουφίστηκαν. Είναι οι... γαλαζοπράσινοι φωστήρες και τα σιγανά αλλά εσχάτως... στεγνά ποτάμια του πολιτικού μας συστήματος. Όλοι αυτοί δείχνουν να αδιαφορούν για τα έτσι κι αλλιώς υψηλά ποσοστά της ακροδεξιάς Λεπέν και κάνουν πως δεν βλέπουν ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι έριξαν στα αζήτητα τα παρηκμασμένα «συγγενικά» τους κόμματα, στη Γαλλία. Και πανηγυρίζουν οι αφελείς όχι τόσο για την πρωτιά του Μακρόν αλλά γιατί -λέει - οι Γάλλοι απέκλεισαν τον αριστερό λαϊκισμό.
Έτσι είναι αν έτσι φαντάζονται. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τη φαντασία τους. Γιατί μπορεί ο Μελανσόν να μην πέρασε στον δεύτερο γύρο, πέτυχε όμως, κατά γενική ομολογία, εντυπωσιακά υψηλά ποσοστά. Αρέσει δεν αρέσει, η «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι η νέα μεγάλη πολιτική δύναμη στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας. Είναι η δύναμη, που εκτός των άλλων, ανέκοψε την ακόμα μεγαλύτερη άνοδο των ποσοστών της Ακροδεξιάς προσελκύοντας το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων διαμαρτυρίας αλλά και των λεγόμενων αντισυστημικών ψήφων, που αλλιώς πιθανότατα θα κατέληγαν στις κάλπες του Εθνικού Μετώπου. Δεν την ανέκοψαν ούτε η βουτηγμένη στα σκάνδαλα και στην αναξιοπιστία Δεξιά του Φιγιόν ούτε η παραπαίουσα Σοσιαλδημοκρατία του Μπενουά Αμόν, που σχεδόν εξαϋλώθηκε. Και δεν θα την ανακόψει ούτε ο νεοφιλελεύθερος Μακρόν, ο οποίος πιθανότατα θα είναι ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας, αν ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του και αν συνεχίσει τις πολιτικές, που εκτρέφουν την Ακροδεξιά. Τον δρόμο στην Ακροδεξιά θα τον κλείσουν οι Γάλλοι πολίτες και ο δρόμος αυτός είναι πολύ πιο μακρύς από τον... Μακρόν.
