Έρευνα της Ernst & Young, που δημοσιοποιήθηκε προ μηνός, έδειξε ότι το ποσοστό των μη δηλωθέντων εισοδημάτων των αυτοαπασχολούμενων κυμαίνεται μεταξύ 57% και 58,6%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των μισθωτών, οι οποίοι πληρώνουν, εκτός από το δικό τους μερίδιο, και εκείνο των φοροφυγάδων, μόλις σε 0,5% με 1%. Όπως επίσης έδειξε και ότι στους κλάδους ενδεχομένως υψηλότερης φοροδιαφυγής περιλαμβάνεται και εκείνος της παροχής νομικών υπηρεσιών.
Τα συμπεράσματα της έρευνας δεν εξέπληξαν κανέναν. Οι ίδιοι οι κλάδοι που κρίνονται επικίνδυνοι για υψηλή φοροδιαφυγή είναι οι ίδιοι με εκείνους που το ΣΔΟΕ αποκαλύπτει επί 2 δεκαετίες (προ ημερών "έκλεισε" τα 20 χρόνια του, αφού το Σώμα ξεκίνησε να λειτουργεί στις 10 Απριλίου 1997). Τρεις εβδομάδες αργότερα, εκδόθηκε η Υπουργική Απόφαση για τα 85 επαγγέλματα που υποχρεούνται σε εγκατάσταση POS έως τις 13 Ιουλίου. Τι πιο φυσικό λοιπόν, με βάση τα παραπάνω, από το να υποχρεωθούν σε εγκατάσταση POS οι κλάδοι με υψηλότερα ποσοστά παραβατικότητας.
Όπως όμως κατά κανόνα συμβαίνει στην Ελλάδα της συνήθους αντίδρασης στις καινοτομίες, της καχυποψίας, του βολέματος, των συντεχνιακών συμφερόντων και της πρόταξης του συμφέροντος της παρέας / ομαδούλας / κυκλώματος / συντεχνίας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, ήρθαν -ως αναμενόταν- και οι πρώτες αντιδράσεις για την εγκατάσταση των POS. Το "περίεργο" είναι δε ότι οι αντιδράσεις δεν ήρθαν από επαγγελματικές ομάδες χαμηλής βαθμίδας εκπαίδευσης, που για τους πιο καλοπροαίρετους θα είχαν ένα "ελαφρυντικό" να επικαλούνται λ.χ. συνωμοσιολογικά σενάρια για τους "μεγάλους αδελφούς που μας φακελώνουν με τα τσιπάκια τους", αλλά από έναν επιστημονικό κλάδο, των δικηγόρων. Κλάδος, του οποίου ο μεγαλύτερος σύλλογος είναι φίλα προσκείμενος σε παράταξη που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της πως είναι η πλέον φιλοευρωπαϊκή (Ν.Δ.).
Εύλογα λοιπόν θα ανέμενε κάποιος ότι ο συγκεκριμένος κλάδος θα σκεφτόταν σύγχρονα, "ευρωπαϊκά", με αντιλήψεις κοινωνίας πολιτών και όχι αντιδραστικές, παρωχημένες και στενά συντεχνιακές, αναπαράγοντας συμπεριφορές καθυστερημένης κοινωνίας σαν αυτές που μας φόρτωσαν (μεταξύ άλλων αντικοινωνικών συμπεριφορών στα της οικονομίας) τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια.
Άλλοι αναφέρθηκαν στο κόστος POS και προμηθειών (τους έπιασε δηλαδή ο πόνος αν ο πελάτης στον οποίο θα μετακυλιστεί το κόστος θα πληρώσει 81 ευρώ αντί για 80), παρ' ότι ο ανταγωνισμός, όπως συνέβη και με τα capital controls, θα ρίξει το κόστος (άλλωστε, κανείς δεν τους απαγορεύει να έρθουν σε συζητήσεις με την Ελληνική Ένωση Τραπεζών για το θέμα) και άλλοι ζητούν "κίνητρα", δηλαδή ανταλλάγματα, χωρίς ουδόλως να τους απασχολεί ότι η προαναφερθείσα έρευνα της Ernst & Young υπολογίζει έως τα 16 δισ. ευρώ ετησίως την φοροδιαφυγή. Ένα δηλαδή απείρως σημαντικότερο θέμα από το POS σε έναν κλάδο. Ούτε τους απασχολεί ότι είναι απαράδεκτο, ανήθικο, αντικοινωνικό και οικονομικά/ μακροοικονομικά/ δημοσιονομικά ασύμφορο επί δεκαετίες μία ομάδα, οι μισθωτοί, να σηκώνουν τα φορολογικά βάρη και των υπολοίπων, μεταξύ των οποίων και των ιδίων των δικηγόρων.
