Δεκαέξι νεκροί. Πνιγμένοι, χθες, στ’ ανοιχτά του Μόλυβου. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά που ήθελαν να ξεφύγουν είτε από τον πόλεμο, είτε από τις διώξεις, είτε από την πείνα, είτε από τη μαύρη φτώχεια. Και η βάρκα τους δεν άντεξε να τους φέρει εκεί που προσδοκούσαν ότι θα βρουν μια καλύτερη ζωή - ή έστω το πέρασμα προς μια καλύτερη ζωή. Είναι οι πρώτοι νεκροί του 2017 στο Αιγαίο. Και έρχονται να προστεθούν στους 680 που πνίγηκαν από την αρχή της χρονιάς στη Νότια Μεσόγειο. Και έρχονται να προστεθούν στους περίπου 5.000 που πνίγηκαν το 2016. Ακόμη μια τραγωδία που έρχεται να προστεθεί σε πολλές άλλες. Και, δυστυχώς, θα την ακολουθήσουν πολλές άλλες.
Στο άκουσμά της, η πρώτη αντίδραση των κανονικών ανθρώπων είναι θλίψη. Αλλά όλο και πιο γρήγορα ξεχνιέται. Είναι, βλέπετε, μια τραγωδία επαναλαμβανόμενη, που χρειάζεται όλο και μεγαλύτερη ένταση για να αντέξει στη μνήμη. Όχι αυτών που είδαν τους διπλανούς τους να πνίγονται, όχι των γονιών, των παιδιών, των φίλων αυτών που χάθηκαν, αλλά των υπόλοιπων. Όλων αυτών που διαβάζουν τέτοιες ειδήσεις, που σφίγγεται εκείνη την ώρα η ψυχή τους, αλλά που έχουν αρχίσει να συνηθίζουν στη φρίκη. Στη φρίκη του θανάτου, αλλά και στη φρίκη του αδιεξόδου. Που θυμώνουν όλο και λιγότερο με τον κυνισμό της δικής μας Ευρώπης, που μιλά για ανθρωπιστικές αξίες, για το δικαίωμα των κυνηγημένων στο άσυλο, που διοργανώνει συνέδρια, ημερίδες, αλλά και συνόδους κορυφής, για να συζητήσει πώς θα φτιάξει νόμιμες οδούς, ώστε πρόσβαση στο άσυλο να μην έχουν μόνο κάποιοι από αυτούς που έχουν τα χρήματα και την αποκοτιά να θαλασσοδαρθούν για να φτάσουν στη Λέσβο, τη Λαμπεντούζα, τη Μάλτα. Που δηλώνει ότι θα κάνει το παν για να αντιμετωπίσει τα αίτια της προσφυγιάς και της μετανάστευσης - και τελικά πρωτίστως φροντίζει να δίνει κίνητρα στις γειτονικές χώρες για να κρατούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μακριά της.
Υπενθυμίζεται ότι ένα από τα “ανθρωπιστικά” επιχειρήματα για τη συμφωνία Ε.Ε. -Τουρκίας ήταν ότι θα μπορούσαν κάποιοι πρόσφυγες να φτάσουν νόμιμα στην Ευρώπη χωρίς να περάσουν από τα δίκτυα των διακινητών, χωρίς να ρισκάρουν τη ζωή τους στη θάλασσα. Αλλά αυτό δεν έγινε.
Ακόμη κι αν γινόταν, βέβαια, οι τραγωδίες δεν θα τελείωναν. Όσοι ήταν σίγουροι ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν νόμιμα να περάσουν, πάλι θα έπαιρναν το ρίσκο. Αλλά ίσως οι τραγωδίες να ήταν λιγότερες...
