Αν θυμάμαι καλά, κάποιο από τα στελέχη της Ν.Δ. έχει πει, σχετικά με την αναθεώρηση του συντάγματος: «Εμπρός λοιπόν, ας προχωρήσουμε, να ψηφίσουμε εμείς τις προτάσεις σας κι εσείς τις δικές μας...» (προφανώς επειδή απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία). Πρόκειται για μια φράση είτε υπερβολικά καλοπροαίρετη, είτε κουτοπόνηρη. Γιατί, αν σωστά πιστεύεται ότι ένα σύνταγμα δεν αντανακλά τίποτα άλλο από τους κοινωνικούς συσχετισμούς στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία, τότε το σημερινό σύνταγμα, το κύριο σώμα του οποίου έχει ψηφιστεί το 1975, είναι «αναχρονιστικό», αφού, όπως εμπράκτως μας έχει διδάξει ο καθηγητής κ. Σημίτης, «εκσυγχρονισμός» = νεοφιλελευθερισμός.
Το παρόν σημείωμα γράφεται με σκοπό να συμβάλει στη διαβούλευση για την αναθεώρηση του συντάγματος. Πρέπει λοιπόν το σύνταγμα να προσαρμοστεί στη νέα πηγή «ανάπτυξης» που συνίσταται στην «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου, είτε αυτός λέγεται δημόσιες επιχειρήσεις, είτε δημόσια (Τριτοβάθμια) Παιδεία (άρθρο 16 του συντάγματος), είτε περιβάλλον (άρθρο 24 του Συντάγματος) κ.λπ. Π.χ., πώς θα μπορέσει ο κ. Λάτσης να βάλει στο χέρι την παραλία του Αγίου Κοσμά και να χτίσει βίλες για το διεθνές τζετ σετ εκεί που σήμερα κάνει μπάνιο η πλέμπα της Αθήνας; Για να γίνει αυτό εφικτό, πρέπει να «εκσυγχρονιστεί» το σύνταγμα σύμφωνα με τις ανάγκες του «επενδυτή», προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη του εκσυγχρονιστή κ. Σημίτη, της Ν.Δ., του Ποταμιού κ.λπ.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει; Αν υπάρχει η ως άνω «συμφωνία κυρίων» που προτείνει η Ν.Δ., θα υπερψηφίσει την κατάργηση οιασδήποτε διάταξης βάζει εμπόδια στην πλήρη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας χωρίς νομικά εμπόδια; Θα είναι το Βατερλό του!
Ωστόσο, αν έχει δίκιο ο αρθρογράφος του “Guardian” Mάρτιν Ζακ στο άρθρο του «Ο θάνατος του νεοφιλελευθερισμού και η κρίση της δυτικής πολιτικής», που αναδημοσιεύτηκε μεταφρασμένο στο φύλλο της «Αυγής» στις 5 Οκτωβρίου 2016, ίσως αυτό σημαίνει ότι οι απλοί πολίτες, στην πλειονότητά τους, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν, και από τα ίδια τα βιώματά τους έχουν πειστεί, ότι όλες οι ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες είναι πιο ακριβές και χειρότερης ποιότητας (κραυγαλέα παραδείγματα οι σιδηρόδρομοι στην Αγγλία, θέμα που έγινε και ταινία από τον Κεν Λόουτς, οι υπηρεσίες καθαριότητας στην Ελλάδα κ.λπ.). Κάτι που πιστοποιείται και από την επαναφορά στο Δημόσιο του ιδιωτικοποιημένου νερού σε διάφορες μεγαλουπόλεις τού κόσμου*.
Με άλλα λόγια, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι στον βωμό της περιβόητης «ανάπτυξης» όλα, άνθρωποι και φύση, μπορούν να θυσιαστούν και ο καβγάς δεν είναι για τίποτα άλλο από την... ανάπτυξη της τσέπης των καρχαριών.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν δηλαδή πραγματικά αλλάζει το παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό κλίμα, ίσως προλαβαίνουμε να αποτρέψουμε τη νομική αυτή καταστροφή.
*Ο Ανδρέας Δάνος είναι αρχιτέκτων
* Στην Ελλάδα, που πάντα είναι μια φάση πίσω, επιχειρείται τώρα η ιδιωτικοποίηση του νερού!
