Φέτος, στις 4 Απριλίου έκλεισαν πέντε χρόνια από εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα όπου ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα και άνοιξε τα πανιά της ψυχής του σαλπάροντας στη μνήμη της Πολιτείας και της Ιστορίας.
Και αυτή την άνοιξη δεκάδες πολίτες συμμετείχαν σε μια λιτή εκδήλωση δίπλα από το ψηλότερο κυπαρίσσι της πλατείας, ακούγοντας σιωπηλοί αντιστασιακά τραγούδια. Συντρόφισσες και σύντροφοι, ακίνητοι για πολύ ώρα, αυθόρμητα τοποθετημένοι σε ένα προσεκτικό ημικύκλιο λίγα μέτρα από έναν τόπο θυσίας στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων.
Τμήμα ενός σιωπηλού στρατού, ενός ανολοκλήρωτου σιωπηλού πολέμου.
Αντιπρόσωποι μιας κοινωνίας πενθούσας ενός αγώνα για ανατροπή, με τις ελπίδες ψαλιδισμένες, δίχως όμως να έχει εγκαταλείψει το όραμα μιας άλλης κοινωνίας.
Ποιοτική διαφορά στις φετινές εκδηλώσεις μνήμης για τη θυσία του Χριστούλα ήταν ότι κανένας δεν πείραξε τις αναρτήσεις στο κυπαρίσσι, κανένας δεν βιάστηκε να πετάξει τα λουλούδια από τις ρίζες του, όπως, με οργή, άγχος και αγωνία, συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Γεγονός που σημαίνει ότι η θυσία ενός ανθρώπου αρχίζει να γίνεται σεβαστή ακόμη και από όσους αντιδρούν και τη φοβούνται.
Καταγράφεται ως αλήθεια στη μνήμη ενός λαού.
Ένας πολίτης γίνεται σημαιοφόρος μιας πράξης πολιτικής αντίστασης.
Μια ψυχή σημαιοφόρος ενός μεγαλύτερου αόρατου σιωπηλού στρατού.
Χιλιάδων θυμάτων αυτοκτονίας στα χρόνια ενός οικονομικού πολέμου και δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που έχασαν δικό τους άνθρωπο και παραμένουν καταπλακωμένοι κοινωνικά και ψυχολογικά από το συντριπτικό βάρος μιας τέτοιας πράξης.
Αρκετοί από αυτούς στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης.
Όλοι, νεκροί, ζωντανοί ή και ελάχιστα ζωντανοί στα μισοσκότεινα όρια της πραγματικότητας.
Εκεί όπου απωθείς το γεγονός της αυτοκτονίας ως άγριο εφιάλτη.
Εκεί, όπου η Πολιτεία είναι απούσα, αρνούμενη μια πραγματικότητα για την οποία έχει συνευθύνη.
Το Πάσχα πέρασε, μέρες με ιδιαίτερη βαρύτητα για όλους τους χριστιανούς. Μέρες με ισχυρό συμβολισμό, όπου τη βεβαιότητα του θανάτου αναμένει ο σπόρος της Ανάστασης. Εάν όμως εμείς δεν περιμένουμε αυτό να συμβεί θαυματουργικά, τότε οφείλουμε να εργαστούμε ώστε το έλεος να γίνει πράξη και οι επιλογές μας να άρουν το βάρος, συμβάλλοντας στη λύτρωση νεκρών και ζωντανών.
Πρώτο βήμα, να πάψει η άρνηση στο να αντικρίσουμε κατάματα τον τρόμο και να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα δράσης. Άμεσα, δίχως καμία καθυστέρηση - αρκούν τα πέντε χρόνια από τη θυσία του Χριστούλα για να συνειδητοποιήσουμε το βάθος της άρνησής μας.
Όσο έχει σημασία για το εάν μια κυβέρνηση, έπειτα από πολιτική ήττα και συμβιβασμό, κατά πόσο μπορεί να ανατρέψει ή έστω να απαλύνει τις επιπτώσεις αυτών στην κοινωνία, όμοια σημασία έχουν τα μέτρα στήριξης όλων όσων έχουν πληγεί.
Όλων, δίχως καμία εξαίρεση!
Έχει ωριμάσει λοιπόν ο καιρός για να υπάρξει νομοθετική πρόνοια για μέτρα καταπολέμησης της αυτοχειρίας και στήριξης οικογενειών με θύματα αυτοκτονίας.
Σήμερα, γιατί αύριο, για κάποιους, ίσως να είναι οριστικά αργά.
* Ο Φώτης Νεκτάριος Σαγώνας είναι μέλος του Δικτύου κατά της Αυτοχειρίας
