Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται για την Ε.Ε. και τον ρόλο που έχει παίξει στη σύγχρονη Ιστορία είναι καλό να αποστασιοποιηθούμε και να δούμε όχι τόσο τα καλά και τα κακά, αλλά τα διαφορετικά στοιχεία που φέρνει μέσα από ένα διαχρονικό πρίσμα. Και σίγουρα η Ε.Ε. έχει συνεισφέρει με αρκετές νέες μεθόδους για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει η εκάστοτε εξουσία τις ιστορικές προκλήσεις.
Παραδείγματος χάρη, αν την εποχή του Σπάρτακου είχαμε την Pax Bryxeliana, δεν θα μπορούσε να κάνει επανάσταση, αφού ως Θρακιώτης μετανάστης που ήτανε θα είχε κολλήσει στα σύνορα του Βίσεγκραντ και το πολύ - πολύ να ήταν σε κανένα hotspot και να περίμενε την πολυπόθητη βίζα για τη Ρώμη.
Στον Μεσαίωνα, το πρόβλημα με τις μάγισσες θα είχε λυθεί πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο έξυπνα. Αντί να στήνονται φωτιές και αγριότητες, θα αυξανόταν απλά ο ΦΠΑ από 12% σε 45% και κανείς δεν θα τολμούσε να εξασκήσει τη μαγεία.
Σίγουρα, η αναβλητικότητα της Ε.Ε. θα δημιουργούσε και προβλήματα. Για παράδειγμα, η Ανάσταση θα πήγαινε σε επόμενο έκτακτο Eurogroup γιατί δεν θα είχε επιτευχθεί staff level agreement με τους 12 μαθητές. Η Λαγκάρντ θα έθετε θέμα βιωσιμότητας του χρέους, που εκτοξεύθηκε δήθεν από τους γάμους στην Κανά, και πολλά θαύματα δεν θα γίνονταν δεκτά αν δεν έβγαιναν τα οριστικά στοιχεία από τη Eurostat.
Δύσκολες ημέρες θα περνούσε και ο Σωκράτης με τους μαθητές του γιατί πολύ πιθανόν η Φιλοσοφία να θεωρούταν κλειστό επάγγελμα, ενώ η έκδοση αποδείξεων στη σχολή του μπορεί να τον έφερνε στο φάσμα της χρεοκοπίας. Αυτό όμως μπορεί να μην ήταν και κακό σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, γιατί μπορεί τελικά να γλίτωνε το κώνειο.
Τελικά τίποτα δεν είναι άσπρο - μαύρο. Γι’ αυτό ίσως έχουν δίκιο κάποιοι ότι τελικά η Ε.Ε. είναι κάτι σαν τις 50 αποχρώσεις του γκρι. Καμιά φορά φτάνει και τις εκατό. Καλή Ανάσταση.
