Σε δύο εβδομάδες της άνοιξης στριμώχνονται οι μεγαλύτερες γιορτές των μονοθεϊστικών θρησκειών. Το Πάσχα των εβραίων και των χριστιανών και το προσκύνημα των μουσουλμάνων σε ανάμνηση της ανάβασης του Μωάμεθ στο Αραράτ. Εκατομμύρια λευκοντυμένοι άνδρες πραγματοποιούν κάθε χρόνο το ιερό ταξίδι στη Μέκκα σε πείσμα εκείνων που πριν από λίγα χρόνια προφήτευαν το τέλος των θρησκειών. Τραγική ειρωνεία! Στη «Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια» το λήμμα Ισλάμ καταλήγει: «Στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, το Ισλάμ, όπως και οι άλλες θρησκείες, μετατρέπεται ολοένα περισσότερο σε κατάλοιπο του παρελθόντος» - και η Ιστορία σήμερα ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Κατάλοιπα του παρελθόντος θεμελιώνουν τον κοινό εορτασμό της άνοιξης από τις μονοθεϊστικές θρησκείες αντικαθιστώντας την ανθρωποθυσία του Ισαάκ με τον αποδιοπομπαίο τράγο που γίνεται θεληματικά σαν Ιφιγένεια αμνός ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου, αρνάκι στη σούβλα και κόκκινο αυγό στα μοσχοβολιστά περβόλια που στήνουμε τα γιορτινά συμπόσια.
Αποδείχθηκε ότι καμιά πολιτική κοσμοθεωρία ή εφαρμογή δεν μπορεί να υποκαταστήσει το θάμπος του ανθρώπου μπροστά στο έρεβος της ίδια του της ψυχής. Φρίττουμε όχι μπροστά στα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει (κανείς αμαρτωλός δεν μετανιώνει ειλικρινά, πάντα υπάρχουν εκλογικεύσεις για τις πράξεις μας), αλλά απέναντι στο άγνωστο πρόσωπο του εαυτού μας.
Το προπατορικό αμάρτημα δεν είναι παρά η αναγνώριση του ότι θα μπορούσαμε να είχαμε διαπράξει τα πάντα κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Καμιά νίκη, κανείς ηρωισμός δεν μας κατοχυρώνει μπροστά στο χάος τής εν δυνάμει αδυναμίας μας. Καμιά παιδεία δεν είναι αρκετά αποτελεσματική ασπίδα για την παραφροσύνη της ανθρώπινης φύσης. Οι ναζί εγκληματούσαν ακούγοντας Βάγκνερ και οι φανατικοί του ISIS δεν είναι οι απαίδευτοι μουσουλμάνοι, αλλά οι μορφωμένοι στη Δύση ισλαμιστές.
Είμαστε εμείς τα θύματα και οι θύτες. Πάντα. Όλοι μαζί και ο καθένας μας. Κάτω από τα πέλματα της Ιστορίας. Κατά τα κελεύσματα της μοίρας. Αλλάζουμε ρόλους. Ασυνείδητα. Συμπάσχουμε με τους πρόσφυγες κι αγανακτούμε για την παράταση της δικής μας θυματοποίησης στον βωμό της ουτοπικής μας Ευρώπης. Δεν αντέχουμε πια να ελπίζουμε στην Ανάσταση που καθημερινά πεθαίνει. Κουραστήκαμε από τα φάλτσα “κουαρτέτα” και τις μασκαράτες των αγορών. Άρτον και θεάματα μας έταζαν και τώρα, που και ο άρτος είναι λιγοστός, χωνόμαστε στη μήτρα του αρχαίου δράματος να παρηγορηθούμε, δίχως καν την προσδοκία τού από μηχανής θεού.
Φέτος, η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (7 Απριλίου) ήταν αφιερωμένη στην κατάθλιψη, δεύτερη αιτία θανάτου στις ηλικίες 15-29 ετών, από την οποία πάσχουν πάνω από 300 εκατομμύρια άνθρωποι. Ο 21ος αιώνας συσσώρευσε πολλές αιτίες: ανεργία, οικονομική και κοινωνική κρίση, συρρίκνωση κάθε ατομικού δικαιώματος σε ένα ζοφερό πολεμικό περιβάλλον που διευρύνεται και σε «ασφαλή» κράτη μέσα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά κυρίως από την εμπέδωση ενός αισθήματος απελπισίας από την αναξιοκρατία, τον αμοραλισμό και το δίκαιο του ισχυρού, που φαίνεται ότι επικρατούν παντού.
Το “καλό” της παγκοσμιοποίησης είναι ότι ο κόσμος μας πια μοιάζει με γειτονιά και το τσουνάμι της δυστυχίας χύνεται από τα ανοιχτά τηλεοπτικά παράθυρα στους καναπέδες της ρουτινιάρικης γκρίνιας μας. Εκτός από τα παιδιά μας, για τα οποία απαιτούμε το καλύτερο, υπάρχουν πάντα και τα παιδιά κάποιων άλλων, που γίνονται ανταλλακτικά οργάνων, θύματα των χορτάτων παιδεραστών, δούλοι στα σκλαβοπάζαρα των αναπτυσσόμενων κρατών, ενόχληση με τη ζητιανιά τους στις εξωτικές μας περιηγήσεις. Αυτά τα παιδιά δεν παθαίνουν κατάθλιψη.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα απολαμβάνουμε θεατρική παράσταση με την παντοδυναμία του όχλου και την αδυναμία των ισχυρών απέναντι στην ιστορική συγκυρία, χειροκροτούμε την άγνοια των σοφών και τη σοφία των νηπίων, την ανατροπή του κατεστημένου και τη ματαίωση της λογικής, ταυτιζόμαστε με τους αθώους και πυρπολούμε τελετουργικά τους «εβραίους» και τους «Ιούδες» με τόσο περισσότερο μίσος όσο περισσότερο νιώθουμε ότι τους κουβαλάμε στην καρδιά μας. Γευόμαστε με μαζοχιστική ηδονή τους ραπισμούς και το μαρτύριο, αποβλέποντας στον τελικό θρίαμβο. Καθαρίζουμε τη συλλογική μας συνείδηση με το θεϊκό πάθος και κυρίως με τη βεβαιότητα της επερχόμενης Ανάστασης που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται με ημερολογιακή συνέπεια και -δεν μπορεί- σίγουρα και φέτος θα ξανάρθει.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου, γιατρός, πρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής
