Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή το κείμενο των δεκατριών συντρόφων και εν πολλοίς αγαπημένων φίλων στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή. Μπορώ να ισχυριστώ ότι σε αρκετά από τα σημεία του κειμένου συμφωνώ. Ποιος π.χ. θα μπορούσε να υποτιμήσει τον κίνδυνο που διατρέχουμε να υιοθετήσουμε στην πράξη μοντέλα διακυβέρνησης που δεν αντιστοιχούν στις αξίες της Αριστεράς;
Ή μήπως δεν έχουν δίκιο όσοι κάνουν λόγο για λαθεμένες επιλογές προσώπων που δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική μας και έχουν δημιουργήσει προβλήματα και σύγχυση όσον αφορά το κυβερνητικό μας σχέδιο;
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα παραδείγματα από άλλα πεδία δράσης, όπως το εσωκομματικό, που αποτελεί κορυφαίο πρόβλημα για τη λειτουργία μας, αλλά δεν είδα να καταπιάνεται με αυτό το κείμενο των «13».
Το κείμενο που κατατέθηκε τελικά ως συμβολή στον εσωκομματικό διάλογο αντανακλά την αγωνία χιλιάδων μελών και φίλων του κόμματος, που εκφράστηκε και στην Κ.Ε., για την τύχη της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, τις παράλογες απαιτήσεις τους και την αντιπαράθεση του ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους.
Θα ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις που αφορούν την πληρότητα του κειμένου.
Το κεντρικό ζήτημα, βεβαίως, ήταν η υπογραφή της συμφωνίας. Μιας συμφωνίας που μας δίνει δυνατότητες να προχωρήσουμε στον σχεδιασμό μας, να αξιοποιήσουμε το καλύτερο κλίμα που υπάρχει τώρα στην Ευρώπη, να βγούμε στις αγορές χωρίς το βάρος των Μνημονίων.
Ενώ το κείμενο των «13» αναγνωρίζει ότι «αν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το εγχώριο νεοφιλελεύθερο μπλοκ, δεν θα υπήρχε κανένα κέρδος για τον κόσμο της εργασίας...», ωστόσο σημειώνει ότι δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε ρωγμές στο σύστημα...». Επιμένει ότι «το πρόγραμμά τους δεν βγαίνει..., άρα πρέπει να ανατραπεί». Πρόκειται για μια διαφορετική προσέγγιση της μεγάλης προσπάθειας για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο του ΕΓ του Απρίλη.
Η προσπάθεια αυτή υπονομεύεται από τη Ν.Δ. και το ντόπιο κατεστημένο ακριβώς γιατί διαπιστώνουν ότι η κυβέρνηση άντεξε, ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει και η «σύντομη αριστερή παρένθεση» ήταν και είναι μια φαντασίωση. Και δεν είναι αμελητέο ότι η διαπραγμάτευση οδήγησε σε μια σημαντική επιτυχία στο πακέτο των εργασιακών σχέσεων (επιστροφή στις συλλογικές συμβάσεις, απόρριψη της αύξησης των ομαδικών απολύσεων, απόρριψη του αντεργατικού λοκ - άουτ).
Όπως επίσης και η για πρώτη φορά αποδοχή θετικών μέτρων που αφορούν τον τομέα της πρόνοιας, με δεδομένο ότι στη χώρα μας ουδέποτε υπήρξε κράτος πρόνοιας, αλλά μόνο κράτος παροχών. Αυτά (εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικό πακέτο) μας φέρνουν κοντά στις κοινωνικές δυνάμεις που μας στήριξαν.
Θα ήταν παράλειψη αν τελείωνα έτσι ψυχρά αυτό το σημείωμα. Νομίζω ότι θα αδικούσαμε μερίδα της κυβέρνησης αν δεν θίγαμε το ζήτημα της επίδοσης των αρμόδιων υπουργών. Στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, το δυσκολότερο όλων των εποχών γίνεται μια δουλειά υπεράνθρωπη. Και μέγιστο μερίδιο αναλογεί στον υπουργό.
Να δούμε όμως και το υπουργείο Υποδομών, που αυτές τις μέρες είχε την τιμητική του. Η μονοκρατορία του Ι.Χ. δεν με ελκύει. Η ολοκλήρωση, ωστόσο, σύγχρονων οδικών αξόνων δεν συνιστά φαραωνισμό, αλλά απαραίτητο όρο για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. Και φυσικά για την προστασία της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής μας.
Τέλος, για την Αστυνομία και τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό. Βαθιά λαθεμένη η αρνητική αντίληψη των Αριστερών για την Αστυνομία με βάση παλαιά πρότυπα. Γίνεται μια σπουδαία δουλειά, συστηματική και αθόρυβη, επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο καιρό έχουμε να δούμε το σύνηθες φαινόμενο των επιθέσεων ΜΑΤ σε διαδηλωτές, τους τόνους δακρυγόνων και καπνογόνων, τους ξυλοδαρμούς κ.λπ.;
Αντί για τις ειδήσεις με τα ανδραγαθήματα των ΜΑΤ, σχεδόν καθημερινά παρακολουθούμε την εξάρθρωση συμμοριών με ναρκωτικά... και όχι μόνο.
Κάτι, λοιπόν, αλλάζει στην Ελληνική Αστυνομία και αυτό επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ...
Καλή ανάσταση στους 13... Και σε όλους...
