Όσοι είχαν αυταπάτες και πίστεψαν τις προεκλογικές, δήθεν αντισυστημικές, φανφάρες του Ντόναλντ Τραμπ ότι θα είναι και θα πολιτεύεται ως πρόεδρος των ΗΠΑ... εσωτερικού, οφείλουν να ομολογήσουν ότι έκαναν λάθος. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι το... βαθύ σύστημα των ΗΠΑ θα οδηγούσε τον νέο Αμερικανό πρόεδρο στον ντόρο των προκατόχων του και ότι ο ίδιος αργά ή γρήγορα από... στρίγκλα θα γινόταν αρνάκι. ΄Η, για την ακρίβεια, λύκος. Όπερ και εγένετο.
Από τα ξημερώματα της Παρασκευής, όταν έπεσαν οι 59 αμερικανικές βόμβες στη Συρία, ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε και αυτός ένας «κανονικός» πρόεδρος των ΗΠΑ. Πιο «κανονικός» δεν γίνεται. Ένας πρόεδρος που αποφασίζει, βομβαρδίζει και λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν, αδιαφορώντας αν με αυτή του την απόφαση απειλεί να ανοίξει τις πύλες της κολάσεως για ολόκληρο τον κόσμο.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα, αλλά τραγωδία. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ υποστήριξε, ανακοινώνοντας την πυραυλική επιδρομή, πως αποφασίστηκε ως αντίποινα για την επίθεση με χημικά κατά αμάχων στη Συρία, για την οποία κατηγόρησε ευθέως τον Σύρο πρόεδρο Μπάσαρ Αλ Άσαντ. Κάνει εντύπωση η βεβαιότητά του, αλλά το γεγονός ότι δεν συνοδεύεται με τεκμηριωμένες αποδείξεις δημιουργεί τουλάχιστον επιφυλάξεις, αν όχι υποψίες. Γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί και κάτι θυμίζουν όλα αυτά. Θυμίζουν πώς ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ. Και τότε οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους είχαν «πληροφορίες» και «στοιχεία» ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, που, όπως αποδείχτηκε, μόνο αδιάσειστα δεν ήταν. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε, πάνω σε αυτό το καραμπινάτο ψέμα, να καταστραφεί μια ολόκληρη χώρα, να μετατραπεί σε κόλαση η Μέση Ανατολή και να «γεννηθούν» η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος. Σήμερα, χωρίς να έχουν παρουσιαστεί απτά στοιχεία για τον Άσαντ, ακολουθήθηκε η πεπατημένη. Ο αιφνιδιαστικός βομβαρδισμός στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη Συρία με πυραύλους τόμαχοκ.
Δημιουργούν κλίμα επέμβασης
Ασφαλώς και το καθεστώς Άσαντ στη Συρία δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Κι αν μάλιστα αποδειχτεί ότι εμπλέκεται στο μακελειό με τα χημικά, που πάγωσε την υφήλιο, πρέπει να υποστεί τις συνέπειες που αναλογούν στην αποτρόπαια πράξη του. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει καουμπόικα ούτε με λογικές Φαρ Ουέστ. Αλλά με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, του ΟΗΕ και των εντεταλμένων οργάνων της διεθνούς κοινότητας. Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, όπως θα έπρεπε να είναι θέμα των πολιτών της Συρίας να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τον Άσαντ.
Η σπουδή με την οποία ο Ντ. Τραμπ έσπευσε να αρπάξει την ευκαιρία και να εκμεταλλευτεί σαν έτοιμος από καιρό την επίθεση με τα χημικά αν μη τι άλλο κρύβει άλλους σχεδιασμούς. Πριν από όλα δημιουργεί το κατάλληλο ψυχολογικό υπόβαθρο στην παγκόσμια κοινή γνώμη για ό,τι θα ακολουθήσει στην πολύπαθη αυτή περιοχή του πλανήτη. Και η καχυποψία για τις πραγματικές επιδιώξεις του Αμερικανού προέδρου και των γερακιών του Πενταγώνου γίνεται τρόμος αν πιστέψει κανείς εκτιμήσεις πως όλα γίνονται για το νέο status στη μετά τον πόλεμο Συρία. Οι ειδικοί λένε ότι η βάση Αλ Σαϊράτ, που βομβαρδίστηκε, είναι βάση που ενδιαφέρει τη Ρωσία. Ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η Ρωσία... αλωνίζει στη Συρία και μετά τον πόλεμο και επιχειρούν να αδυνατίσουν τη ρωσική επιρροή κατοχυρώνοντας τις δικές τους θέσεις στην περιοχή. Με λίγα λόγια, οι τόμαχοκ του Τραμπ μπορεί να χτύπησαν αεροπορικές εγκαταστάσεις του Άσαντ, στην ουσία όμως στόχευαν στον Πούτιν.
Η... χαρά του Ερντογάν και του ISIS
Ουδείς γνωρίζει αν θα υπάρξουν και ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις των ΗΠΑ. Ουδείς επίσης μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι, σε βάθος χρόνου, η απάντηση της Ρωσίας στην αμερικανική «πρόκληση». Προς το παρόν τουλάχιστον, οι αντιδράσεις της Ρωσίας περιορίζονται στο διπλωματικό επίπεδο, ενώ ο Β. Πούτιν έχει δείξει ότι δεν αντιδρά εν θερμώ και ότι δεν θα διακινδύνευε τη θέση της Ρωσίας στη Συρία εμπλεκόμενος σε μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ.
Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πού θα μπορούσε να οδηγήσει μια περαιτέρω όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης. Ήδη η προχθεσινή επιδρομή των ΗΠΑ στη Συρία ήρθε να προσθέσει νέες αφορμές αστάθειας σε έναν κόσμο όπου οι ισορροπίες έχουν προ πολλού διαταραχθεί. Με αυτή την έννοια, αυτή η νέα επίθεση των ΗΠΑ, εκτός από απαράδεκτη, θα αποδειχτεί και επικίνδυνη και αναποτελεσματική.
Είναι επικίνδυνη, γιατί μπορεί να ανοίξει κι άλλο τις πύλες της κολάσεως όχι μόνο στη Συρία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι μόνοι που... χαίρονται με αυτή την εξέλιξη, εκτός από τη... συνήθη Βρετανία, είναι το Ισραήλ, ο ISIS και η Τουρκία του Ερντογάν, που πάντα στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Αλλά είναι και αναποτελεσματική, γιατί τέτοιου είδους προβλήματα δεν λύνονται με αυτού του είδους κινήσεις. Θυμηθείτε ποια κατάληξη είχαν ανάλογες επεμβάσεις στο παρελθόν. Στο Αφγανιστάν, ούτε η εισβολή των Σοβιετικών ούτε στη συνέχεια των Αμερικανών, τριάντα και πλέον χρόνια, δεν έφεραν ειρήνευση στη χώρα. Το Ιράκ, παρά τις διαδοχικές «καταιγίδες της ερήμου το μόνο που κέρδισε είναι να απαλλαγεί από τον Σαντάμ Χουσεΐν. Και η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» μόνο... χειμώνες έφερε σε χώρες και λαούς.
