Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Θα αναρωτιόταν και ο Διονύσης Σαββόπουλος στους στίχους του τραγουδιού του «Έλσα σε φοβάμαι». Τι να σημαίνει, λοιπόν, η ανάσυρση από το βαθύ παρελθόν του φαντάσματος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και μάλιστα η φιλοξενία του σε ιδιωτικό κανάλι με συνέντευξη ακριβώς την ημέρα που η Βουλή αποφασίζει την παραπομπή του Γιάννου Παπαντωνίου, στενού συνεργάτη του, σε εξεταστική επιτροπή για τυχόν ποινικές ευθύνες του στο θέμα των εξοπλιστικών.
Τι να σημαίνει επίσης η εμφάνιση του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα, ως πολιτικού παράγοντα ή αρχικομματάρχη, προς πλήρη περιφρόνηση των θεσμών και των στοιχείων που επιβάλλουν την ουδετερότητά του;
Τι να σημαίνει επίσης η συνάντηση Μητσοτάκη - Γεννηματά, όπου το κοινό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, χωρίς μάλιστα να ζητούνται εκλογές;
Τι να σημαίνει η ταύτιση των απόψεων Σημίτη - Μητσοτάκη;
Και τέλος τι σημαίνει η σκλήρυνση μερίδας των δανειστών, πάλι την τελευταία στιγμή; Ποιους και γιατί συμφέρει η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης;
Ένα μόνο σημαίνουν: Ομοβροντία με στόχο να πέσει η κυβέρνηση. Διαμόρφωση ενός μαύρου μετώπου αποσταθεροποίησης στη χώρα. Ενός μετώπου που θα απλώνεται από τον Τόμσεν και τον Σόιμπλε μέχρι την οικονομική ολιγαρχία του τόπου, που ταυτίζεται με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και τη θλιβερή αντιπολίτευση (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ), που θέλει να επανέλθει για να παλινορθώσει το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας που υπηρέτησε, και την υπηρέτησε επί δεκαετίες.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η επιλογή Στουρνάρα να «παίξει» με ένα θεσμικό ζήτημα που αφορά, σε τελευταία ανάλυση, την ισορροπία της χώρας και να γίνεται ο 12ος παίκτης της αντιπολίτευσης. Τα παίζει όλα για όλα ο κεντρικός τραπεζίτης; Με ποιες εγγυήσεις και από ποιους; Μήπως παίζει και το σενάριο της οικουμενικής με πρωθυπουργό τον ίδιο;
Με ποιο αντάλλαγμα ο Σημίτης, ο οποίος τόσο καιρό που στον τόπο ξέσπαγαν οι καταιγίδες της κρίσης σιωπούσε, βγήκε τώρα την κατάλληλη στιγμή να μας πει ότι δεν πάμε καλά, άρα χρειαζόμαστε εκλογές; Δηλαδή τι θέλει να πει; Ότι θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ; Θα ήταν για γέλια μια τέτοια εκτίμηση. Προφανώς ο κ. Σημίτης, όταν μιλάει για νέα πλειοψηφία, εννοεί ξανά πίσω στη συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Πίσω ολοταχώς στη «χρυσή» εποχή των Μνημονίων. Ίσως, με τον ίδιο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας...
Αλλά τι ακριβώς πρεσβεύουν για την προοπτική της χώρας όλοι αυτοί; Να μην περάσει η αξιολόγηση, όσες παραχωρήσεις κι αν κάνει η κυβέρνηση. Κάθε φορά και ένα νέο εμπόδιο... μέχρι να τα δώσει όλα χωρίς ανταλλάγματα.
Να επιβάλλουν την καταστροφική πολιτική της τρόικας. Πώς υποτίθεται θα ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα; Μέσω της μείωσης μισθών, μας υπέδειξαν, ώστε να ανέβει η παραγωγικότητα. Το εργατικό κόστος μειώθηκε κατά 20% στην Ελλάδα λόγω της υψηλής ανεργίας που επέφερε η πολιτική της τρόικας. Η τρόικα δεν έδειξε να ικανοποιείται και απαίτησε μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς της αγοράς εργασίας (ενίσχυση της ευελιξίας την ονόμασαν). Οι μεταρρυθμίσεις αυτές περιόρισαν τη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων και μείωσαν ακόμα περισσότερο τους μισθούς, ενώ αύξησαν τα κέρδη.
Η τρόικα απέδειξε ότι μία από τις γενικές της αρχές είναι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Ο ισχυρισμός της τρόικας ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνέβαλαν στη μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας δεν προέκυψε. Το αντίθετο, μάλιστα. Η αποτυχία του προγράμματος διαχείρισης της κρίσης από τρόικα και κυβερνήσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, είναι κραυγαλέα. Οφείλουμε να στείλουμε οριστικά στο περιθώριο της Ιστορίας αυτές τις πολιτικές.
Είμαστε στην κρισιμότερη καμπή. Να είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Αν τώρα περάσουμε τη στενωπό, οδηγούμαστε πιθανόν σε μια στρατηγικού χαρακτήρα ανατροπή στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται νικητής και προσβλέπει σε μια νέα τετραετία. Με ένα σχέδιο ανάπτυξης που θα διευρύνει την παραγωγική βάση της χώρας, θα δώσει έμφαση στην απασχόληση και θα στηρίξει τη Δημοκρατία έναντι της Αγοράς. Θα καταστήσει την Ελλάδα ικανή να σταθεί με αξιώσεις στο νέο παγκόσμιο περιβάλλον.
