Κοινό τόπο συνιστά η διαπίστωση ότι η συντελεσθείσα καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, και ειδικά η συρρίκνωση του ΑΕΠ από το 2008 περίπου κατά 65 δισ. ευρώ, μπορεί να συγκριθεί μόνο με οικονομίες χωρών που βγήκαν από πόλεμο, με μοναδικό παράδειγμα χώρας ανάλογης δραματικής ύφεσης εν καιρώ ειρήνης τις ΗΠΑ της δεκαετίας πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η διαπίστωση αυτή, παρότι διατυπώνεται κατ’ επανάληψη, δεν έχει γίνει κτήμα όλων των οικονομικών παρατηρητών, αναλυτών και σχολιαστών, αλλά και αρκετών πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μόνιμη επωδός των θιασωτών του οικονομικού φιλελευθερισμού για ανάγκη δραστικής μείωσης των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων, προκειμένου να ανακοπεί η ραγδαία αποεπένδυση και να επανέλθει η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά. Μόλις χθες μάλιστα ο Σύνδεσμος Ελληνικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών ανέφερε σε έκθεσή του πως “η υπερφορολόγηση αναγκάζει τις μεγάλες επιχειρήσεις να περιορίσουν το μέγεθός τους για να επιβιώσουν” και ότι η βιομηχανική παραγωγή δεν μπορεί παρά να έχει επιλογές όπως “η μετανάστευση, μέσω ανάπτυξης νέων δραστηριοτήτων στο εξωτερικό, και η σταδιακή 'συνταξιοδότηση' των ημεδαπών δραστηριοτήτων, η παύση λειτουργίας ή η συρρίκνωση των δραστηριοτήτων”.
Θα ήταν λοιπόν φρόνιμο να μειώσει η Πολιτεία τους φορολογικούς συντελεστές σε επίπεδα ανάλογα εκείνων των γειτονικών χωρών; Υπό “ιδανικές συνθήκες” θα είχε ενδιαφέρον το διαχρονικό “debate” θιασωτών κλιμακούμενης φορολόγησης με υψηλούς συντελεστές στα άνω κλιμάκια και εταιρικά κέρδη και εκείνων ενός ενιαίου χαμηλού “flat rate”. Όμως, η ελληνική οικονομία δεν κινείται σε “ιδανικές συνθήκες”, ούτε καν “κανονικές”. Οπότε εύλογα θα συγκριθεί με χώρες που γνώρισαν ανάλογη οικονομική καταστροφή.
Η Δυτική Γερμανία, για παράδειγμα, ξεκίνησε την οικονομική ανασυγκρότηση μετά την καταστροφή της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με φορολογικούς συντελεστές που για εισοδήματα άνω των 250.000 μάρκων έφθαναν το 95%. Παράλληλα μείωσε τους συντελεστές μικρομεσαίων εισοδημάτων. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής (όπως και άλλων που προκρίθηκαν) ήταν το “Γερμανικό Θαύμα”.
Άλλη χώρα η οποία βγήκε κατεστραμμένη (και όχι μόνο από τις δύο ατομικές βόμβες) από τον ίδιο πόλεμο ήταν η Ιαπωνία. Εκεί θεσπίστηκαν από τη λήξη του πολέμου έως το 1957 φορολογικοί συντελεστές που έφθαναν το 75% ή και το 85%. Και στη συνέχεια επετεύχθη και το “Ιαπωνικό Θαύμα”.
Και σε καιρό ειρήνης, όμως, ο Φρ. Ρούσβελτ αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές στο 81% για εισοδήματα πάνω από 5 εκατομμύρια δολάρια. Και οι ΗΠΑ έγιναν μεταπολεμικά υπερδύναμη.
Στην Ελλάδα η απουσία εθνικής αστικής τάξης, που θα “επένδυε” με όραμα στην ανασυγκρότηση (και πρωτίστως στη δημοσιονομική, όπως υπαγορεύουν τα Μνημόνια ώστε η χώρα να ξαναγίνει “κανονικό κράτος”) μέσω της φοροδοτικής της συμμετοχής, δεν προοιωνίζεται τέτοιου είδους θαύματα. Αντίθετα, ευκαιρίας δοθείσης, πολλοί απειλούν πως χωρίς φορολογικές μειώσεις θα βγάλουν τα λεφτά τους έξω συμβάλλοντας στη μεγέθυνση της καταστροφής.
Καλό είναι να ζητάμε κούρεμα χρέους όπως της μεταπολεμικής Γερμανίας, αλλά ας μιμηθούμε και τα "καλά" της για την ανόρθωση.
