Απαλλάχθηκε οριστικά ο Φ. Λοΐζος για την «καθύβριση θρησκεύματος», δηλαδή την ειρωνεία για τον άγιο Παΐσιο, τον οποίο αποκαλούσε «Παστίτσιο».
Σωστά, αλλά, παρά τις περσινές υποσχέσεις της κυβέρνησης για κατάργηση ή αναθεώρηση των παρωχημένων ποινικών νόμων περί βλασφημίας των θείων, δεν έχει γίνει δυστυχώς τίποτα.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα για τα όρια της σάτιρας. Θεωρώ πως η ειρωνεία με βάση ένα περίεργο όνομα, μια σωματική ή πνευματική ιδιαιτερότητα είναι, πώς να το πω, άκομψη και κακόγουστη. Ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει πρόσφατα.
Δεν μας αρέσει η αγιοποίηση του Παΐσιου; Εντάξει, ας τα βάλει όποιος θέλει με την Εκκλησία που την έκανε. Εξάλλου υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό κριτικής και σάτιρας, π.χ. για τους κ. Διονύσιο Ρούσσα και Χρήστο Μεντζελόπουλο (γνωστούς αντιστοίχως με τα ψευδώνυμα Άνθιμος Θεσσαλονίκης και Σεραφείμ Πειραιώς).
Να σας αφηγηθώ τώρα πώς γνώρισα τον Παΐσιο. Τον Ιούνιο του 1992 είχα επισκεφθεί λίγες μέρες το Άγιον Όρος. Έμεινα στη Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί κοντά, μου είπαν διάφοροι προσκυνητές, ζούσε ο γέροντας Παΐσιος, που είχε τη φήμη θαυματουργού. Πήγαμε λοιπόν καμιά δεκαριά από το Κουτλουμούσι να τον δούμε.
Μας υποδέχθηκε φιλόξενα έξω από το σπιτάκι του, 20 λεπτά δρόμο από το μοναστήρι. Καθίσαμε κυκλικά σε κάτι κούτσουρα και μας κέρασε ξηρούς καρπούς. Οι άλλοι της παρέας άρχισαν να του ζητούν διάφορες χάρες για οικογενειακά και επαγγελματικά τους προβλήματα, να κάνει κάποιο «θαύμα» δηλαδή.
Εγώ, που δεν πιστεύω σε θαύματα, το μόνο που τον ρώτησα κάποια στιγμή ήταν τι σκεφτόταν για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Αυτό ήταν, ο Παΐσιος στράφηκε σε μένα και παρατώντας τους άλλους άρχισε κουβέντα αποκλειστικά μαζί μου. Βέβαια ήταν αναφανδόν υπέρ των «ορθόδοξων Σέρβων», ενώ εγώ διαφωνούσα.
Η κουβέντα κράτησε κάνα τέταρτο, με τους άλλους, που ίσως περίμεναν κάποιο κήρυγμα από τον γέροντα, να μας κοιτούν με απορία και κάπως απογοητευμένοι!
Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν πως ο Παΐσιος έκανε μια συζήτηση σε επίπεδο καφενείου, αλλά ευφυούς καφενείου. Έλεγε και διάφορες κοινοτοπίες, όπως «η λέξη φιλότιμο υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα» και άλλα πατριωτικά.
Μας ευλόγησε και φύγαμε. Καλός άνθρωπος μου φάνηκε.
