Ο λαϊκισμός της Δεξιάς, σε πλήρη ανάπτυξη, διά χειρός «Καθημερινής». Το κύριο άρθρο του κυριακάτικου φύλλου της «σοβαρής» εφημερίδας είναι ένα πλήρες φροντιστήριο λαϊκίστικου λόγου. Η κινδυνολογία και η ακατάσχετη καταστροφολογία περισσεύουν και συγχωνεύονται με την υπερβολή και το ψέμα.
O αρθρογράφος σε τόνους δραματικούς προσκαλεί σε πανεθνικό μέτωπο ώστε να βγει η χώρα από τη σημερινή «παρακμή». Παραθέτει μάλιστα καταιγιστική σειρά οδυνηρών φαινομένων, όπως η κατάρρευση των νοσοκομείων, το ανερυθρίαστο τσαλάκωμα των θεσμών, τις σκηνές αναρχίας και άλλα τόσα. Πιθανόν η εμπειρία του από την ελληνική πραγματικότητα να αναφέρεται στα τελευταία χρόνια χωρίς καμία ρίζα στο παρελθόν.
Ποιοι όμως ευθύνονται για το τσαλάκωμα των θεσμών όταν για παράδειγμα επί είκοσι επτά έτη συνεχίζεται η ασυδοσία των καναλαρχών στους αιθέρες; Επίσης ποιοι ευθύνονται για τα θαλασσοδάνεια που χορηγούνταν αφειδώς σε μεγαλοεκδότες και κόμματα εξουσίας; Γιατί κατέρρευσε το σύστημα Υγείας, η εικόνα των νοσοκομείων ήταν πάντα ειδυλλιακή; Από πού προέρχονται οι χυδαίες πολιτικές συμπεριφορές όταν ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. υπαινίσσεται ότι οι «αριστεροί» πρέπει να συλληφθούν όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο; Πόσο χειρότερη μπορεί να είναι μια πολιτική συμπεριφορά από αυτή που επιδεικνύει η αξιωματική αντιπολίτευση υπονομεύοντας στο εξωτερικό τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν χωρούν αμφισβήτηση. Είναι οι ίδιοι που σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο και είναι υπεύθυνοι για όσα επικαλείται ο αρθρογράφος της «Καθημερινής». Οι ίδιοι προφανώς που διαχειρίστηκαν κάκιστα την κρίση που ξέσπασε το 2008 με πολιτικές που οδήγησαν σε συρρίκνωση κατά 30% του ΑΕΠ, την εκτίναξη της ανεργίας σε ύψη ρεκόρ, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ. Μια κρίση που δημιουργήθηκε από τους ίδιους του λεγόμενου συναινετικού δικομματισμού (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) τα προηγούμενα χρόνια. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν έφεραν τη χώρα μας στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά στην ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα, ευνόησαν ημετέρους και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που της παραδόθηκε, η κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί την έξοδο από την κρίση χωρίς την κατάρρευση της κοινωνίας. Δηλαδή επιχειρεί να αντιμετωπίσει τα τερατουργήματα σαράντα χρόνων και να ξαναθέσει σε λειτουργία την εθνική οικονομία.
Έργο φυσικά δύσκολο λόγω των αντιλαϊκών και αντικοινωνικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν τόσα χρόνια και τραυμάτισαν βαριά την κοινωνική συνοχή.
Δεν είναι λίγες οι φορές και σήμερα ακόμα που οι εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, όπως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και βιοτέχνες μέμφονται οι μεν τους δε όταν χρησιμοποιείται το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.
Άραγε το πανεθνικό μέτωπο που θα «βγάλει» τη χώρα από το τέλμα και επιζητεί ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός; Ή μήπως υπονοεί την πτώση της κυβέρνησης ώστε να επανέλθει στην εξουσία μια αμετανόητη Δεξιά; Και στις δύο περιπτώσεις οι εξελίξεις θα είναι αρνητικές.
