Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε η δήλωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκου Ξυδάκη ότι «η ΕΡΤ είναι τραγική, όπως είναι, και τριτοκοσμική αυτή τη στιγμή». Μάλιστα, ο κ. Ξυδάκης εξισώνει την ΕΡΤ με τους άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς, πράγμα που με κάνει να πιστεύω πως, λόγω των κοινοβουλευτικών και άλλων του καθηκόντων, ο κ. Ξυδάκης ελάχιστο χρόνο διαθέτει για να παρακολουθεί τηλεόραση και να κάνει συγκρίσεις!
Ταπεινά, αντιπαραθέτω τη γνώμη μου, ισχυριζόμενη πως η ΕΡΤ αποτελεί μια πραγματική όαση για όσους και όσες αρνούνται να εθιστούν στην εσκεμμένη παραπληροφόρηση των ιδιωτικών καναλιών, στα ντεσιμπέλ των άναρχων talk shows, όπου ο διευθύνων τη συζήτηση με σαδισμό απολαμβάνει τους εκπροσώπους των κομμάτων της αντιπολίτευσης να ακολουθούν την τετριμμένη πλέον μεταπολιτευτική τακτική να μην αφήνουν τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να αρθρώσει έστω και μια φράση -για να μην αναφέρω την έμμονη αναπαραγωγή ενός «καρκατσουλέ», μικροαστικού γούστου στις ψυχαγωγικές τους εκπομπές!
Στον αντίθετο πόλο από όλα αυτά τα θλιβερά κινείται η ΕΡΤ. Τα δελτία ειδήσεων είναι αντικειμενικά, δεν διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες και όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου εκπροσωπούνται ισότιμα. Μεταδίδονται οι ομιλίες όλων των αρχηγών και εκφέρονται ή αναρτώνται οι απόψεις όλων των κομματικών εκπροσώπων. Στα πάνελ επικρατεί ένας σπάνιος για τα ελληνικά ήθη «πολιτικός πολιτισμός», όπου η σοβαρότητα του διευθύνοντος τη συζήτηση επιβάλλει σε όλους τους συμμετέχοντες τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης και την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ουδείς φωνασκεί, ουδείς επιχειρεί να μιλήσει πάνω στον άλλο και το κοινό μπορεί απρόσκοπτα να κρίνει, αντί να χάνεται μέσα σε μιαν οχλαγωγία!
Πέραν αυτών, και οι τρεις σταθμοί καλύπτουν με τις εκπομπές τους μιαν ευρύτατη γκάμα ψυχαγωγικών, πολιτισμικών και επιστημονικών ενδιαφερόντων. Γνωρίζουμε όλοι και όλες πόσο περιορισμένα είναι τα οικονομικά μέσα της δημόσιας τηλεόρασης και πως, αναγκαστικά, πολλές εκπομπές προέρχονται από το πλούσιο αρχείο της. Αυτό δεν είναι κατακριτέο. Σ' έναν κόσμο όπου η κυριαρχία του παρόντος καταργεί τη μνήμη και την προσδοκία, ποιος αρνείται να ξαναθυμηθεί καίριες ιστορικές στιγμές του παρελθόντος, ποιος δεν θέλει να ξανακούσει μια συνέντευξη του Ελύτη, να ξαναδεί την Έλλη Λαμπέτη και τις ταινίες του Αγγελόπουλου; Παρά τις δυσκολίες, η ΕΡΤ είναι η μόνη που κρατάει το ελληνικό κοινό ενήμερο και για όσα συμβαίνουν σήμερα στην τέχνη, τη λογοτεχνία, τη μουσική και σε άλλους τομείς. Αναφέρω μόνο την εκπομπή, κάθε Δευτέρα βράδυ, των ταινιών που προβάλλει η Ντοκουμέντα.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή η ΕΡΤ δεν υπηρετεί το χυδαίο life style των ιδιωτικών καναλιών, τα ποσοστά «ακροαματικότητας» είναι χαμηλά. Δεν εκπαιδεύεται ένας λαός από τη μια μέρα στην άλλη. Θα πάρει καιρό. Αρκεί να μην υποσκάπτουμε εμείς οι ίδιοι αυτή την προσπάθεια, ώστε να δικαιώνεται εκείνο το εξάμβλωμα, η ΝΕΡΙΤ!
ΕΡΤ και πάσης Ελλάδος!
