Θέλουν να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο μόνο μέσα από ιστορίες για αγρίους. Κάπως έτσι θα μπορούσε να διατυπώσει κάποιος τη διαχρονική στάση διαφόρων για τα θέματα Παιδείας. Την Παιδεία που έχουν οικοδομήσει για εμάς, που θα πρέπει να ζήσουμε κατά τ’ άλλα σε συνθήκες ομοσπονδιακής συνύπαρξης σε κάποια φάση της ζωής μας. Εμάς, που η συλλογική μας μνήμη θα οικοδομήσει την Κύπρο της ειρήνης και της ευημερίας. Εμάς, που κατά τ’ άλλα είμαστε οι διαχειριστές της δικοινοτικής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτές οι σκέψεις, με αφορμή την επαναφορά στη δημόσια συζήτηση τής εγγραφής θέματος για τη διδασκαλία έργων Τουρκοκυπρίων λογοτεχνών από βουλευτές του ΔΗΚΟ, της Συμμαχίας Πολιτών, χέρι - χέρι με το ΕΛΑΜ, από τον Οκτώβρη στην Επιτροπή Παιδείας. Στόχος της εγγραφής, βέβαια, η αμφισβήτηση τού κατά πόσον πρέπει να υπάρχουν κείμενα Τουρκοκυπρίων στα σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας! Μια ενέργεια που μπορεί να έχει καταλαγιάσει ένεκα του σάλου που προκάλεσε -ένθεν κακείθεν της πράσινης γραμμής- η πρόσφατη απόφαση περί εορτασμών ενωτικού δημοψηφίσματος, αλλά είναι εκεί και υποβόσκει. Υποβόσκει ανάμεσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανταγωνισμών ανάμεσα στο Κέντρο και την Ακροδεξιά -με τον ΔΗΣΥ να παίζει μπαλαντέρ- ποιος θα γίνει ο πλέον εθνικόφρων και πώς θα ανατινάξει τη θετική προοπτική των διαπραγματεύσεων.
Πραγματικά, πόσο ενοχλεί άραγε εάν οι μαθητές μας διαβάσουν Οζντέν Σελένγκε για το πώς ένα κορίτσι ετοιμάζεται να χρωματίσει ξανά το μωσαϊκό της ζωής; Να διαβάσουν τον μεγάλο έρωτα για τη Λέα με τις ορτανσίες από τον Μεχμέτ Κανσού; Να διαβάσουν το γράμμα του Τανέρ Μπεϊμπάρς στον πατέρα του, στο οποίο εκφράζει την αγάπη του για την πατρίδα όντας ο ίδιος μετανάστης; Να διδαχθούν από τον Αλί Νεσίμ πώς ένας ηγέτης μπορεί να κυβερνήσει τον λαό του μόνο άμα γίνει φίλος του και όχι όταν του επιβληθεί με τη βία; (Αυτά είναι κάποια από τα έργα από Τ/κ που βρίσκονται στη διδακτική ύλη).
Πόσο κινδυνεύουμε ως λαός από τα πιο πάνω τέλος πάντων; Πόσο μακριά θέλουν να φτάσει η Παιδεία από την ανθρωποκεντρική προσέγγιση; Ώς πόσο θα θέλουν τους μαθητές σε καλούπια που θα αναπαράγουν άλλους εθνικόφρονες με νοοτροπίες προ-αποικιακών εποχών; Μα να βάλουμε τους Τουρκοκύπριους στην καταγάλανη ιστορία μας; Καλύτερα θα ήταν να υπάρχουν στη συλλογική μνήμη μας μόνο ως μια ύπαρξη πίσω από τη σκιά της σημαίας στον Πενταδάκτυλο. Οχι ως μια κοινότητα στην οποία κάποιοι δίνουν τους δικούς τους αγώνες για να μην καταστούν προέκταση της Τουρκίας σε πολιτισμικούς και κοινωνικο-οικονομικούς όρους.
Με αφορμή όλα αυτά τίθεται ξανά το δίλημμα: Πάμε για λύση ή για διάλυση; Κάποιοι θέλουν λύση ενός ανεξάρτητου δικοινοτικού κράτους ή ένα μόνιμο βόλεμα στο στάτους κβο; Σε ένα στάτους κβο όπου τα παιδιά θα γίνονται καλοί χριστιανοί, Έλληνες εθνικόφρονες, ταγμένοι σε έναν αιώνιο αγώνα εθνικής δικαίωσης που θα ψάχνουν στο κενό. Σε ένα κενό όπου δεν γνώρισαν όλες τις πτυχές της ιστορίας τους, δεν έμαθαν να συνυπάρχουν με κάθε διαφορετικό, που γνώρισαν τους Τουρκοκύπριους μόνο σε τερατώδεις ιστορίες βίας και δεν αντιλαμβάνονται πρώτα απ’ όλα τα ιστορικά και πολιτικά δεδομένα πάνω στα οποία θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια επανενωμένη Κύπρο.
Κάποιοι, τελικά, συμπεριφέρονται ως ένας άλλος «Μέγας Οροθέτης», που σύμφωνα με το ποίημα του Πέτρου Σόφα: «...επιβλέπει μ’ ένα μεγάλο χαρτοφύλακα στο χέρι... μην του χαλάσουμε την πράσινη γραμμή... και του σβήσουμε τα σημάδια με δάκρυα χαράς».
* Γραφείο Επαναπροσέγγισης ΑΚΕΛ
Αναδημοσιεύεται από τη "Χαραυγή" της 5ης Μαρτίου
