Το φέραν από δω, το φέραν από κει και τελικά κατάφεραν να την περιορίσουν τη φωτιά που άναψε στη Ν.Δ. ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Για την ακρίβεια την κουκούλωσαν, αλλά σιγοκαίει μέχρι να φουντώσει στην πρώτη ευκαιρία. Οι «ρουκέτες» του πρώην προέδρου του κόμματος για τους «τζάμπα μάγκες», οι οποίοι λένε εκ του ασφαλούς «δεν ψηφίζω - δεν ψηφίζω»..., εκτοξεύτηκαν το μεσημέρι με εμφανή στόχο τον Κυριάκο, αλλά τελικά, με έναν μαγικό τρόπο, πέτυχαν τον Βορίδη. Έτσι τα είπανε έτσι τα συμφωνήσανε και όποιος θέλει το πιστεύει. Για την ακρίβεια, ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των επιτελών της οδού Πειραιώς, στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, η ουσία δεν αλλάζει: ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στόχευε κατευθείαν στην ηγεσία του κόμματός του. Γιατί τη φράση «δεν ψηφίζω τίποτα, δεν συμφωνώ σε τίποτα, δεν συνεργάζομαι, θέλω εκλογές», την οποία καυτηρίασε ο Μεϊμαράκης, δεν την εκστόμισε ο Βορίδης, αλλά ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Ν. Χατζηνικολάου στον ΑΝΤ1. Αλλά και γιατί δεν θα έπεφτε δα και τόσος πανικός στα «γαλάζια» ηγετικά κλιμάκια για να προστατευθεί ο Βορίδης. Ούτε θα έσπευδαν “γαλάζιες” εφημερίδες, ραδιόφωνα και sites, πριν πέσουν οι τόνοι, να επιτεθούν στον Β. Μεϊμαράκη και να τον αποκαλέσουν ανοήτως μέχρι και... δεκανίκι του Τσίπρα και της κυβέρνησης.
Προστατεύει τη Ν.Δ. και τη... λογική
Όποιον και αν... σημάδευε τελικά ο Μεϊμαράκης, τον στόχο τον πέτυχε. Το μήνυμα εστάλη και είναι αρκούντως ηχηρό για όποιους και όσους θέλουν να το ακούσουν. Όχι, ο πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. δεν... συμπάθησε ξαφνικά τον Τσίπρα, ούτε επιχείρησε να ρίξει σωσίβιο στην κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο δεν επεδίωξε να πλήξει το κόμμα του, ούτε ήθελε να ανακόψει τον... καλπασμό του Κυριάκου προς το Μέγαρο Μαξίμου. Το αντίθετο. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης την παράταξή του ήθελε να προστατεύσει. Και τη λογική. Ως «παλιά καραβάνα» στην πολιτική και την κομματική αρένα, μπορεί να διακρίνει ό,τι δεν μπορούν ο Άδωνις, ο Κικίλιας και ο Θεοδωρικάκος μαζί. Ότι το κόμμα του, με τις... τζάμπα μαγκιές -του Κυριάκου ή του Βορίδη, δεν έχει σημασία- οδηγείται σε πολιτικό αδιέξοδο. Ότι δεν έχει λογική να λες όχι σε μέτρα, όταν η ίδια η Ν.Δ. διαλαλεί ότι θα έπαιρνε αυτά και άλλα τόσα. Ότι δεν έχει λογική επίσης να συμφωνείς να κλείσει τώρα η αξιολόγηση, αλλά να πετάς στο πηγάδι το «κλειδί» που θα κλειδώσει το κλείσιμο. Ότι δεν έχει λογική να δηλώνεις σε κάθε τόνο ότι αν έρθουν μέτρα στη Βουλή δεν θα τα ψηφίσεις, αλλά αν έρθεις στην εξουσία θα τα εφαρμόσεις. Και καλά, τα μέτρα δεν θα τα ψηφίσει. Τα αντίμετρα, όμως; Τα αντισταθμιστικά μέτρα, αυτά που θα απαλύνουν το βάρος των μέτρων, γιατί αρνείται τόσο επίμονα και τόσο εμμονικά να τα ψηφίσει;
Δημοσκοπική... άνοιξη - στρατηγικός... χειμώνας
Προφανώς αυτά τα παράδοξα παρατηρεί ο Μεϊμαράκης και αντιδρά. Διαπιστώνει ότι η Ν.Δ. διολισθαίνει επικίνδυνα, και από παραδοσιακό κόμμα της αστικής τάξης, κόμμα της λαϊκής Δεξιάς, μεταλλάσσεται ταχύτατα σε κόμμα του νεοφιλελεύθερου λαϊκισμού. Καταλαβαίνει ότι η δημοσκοπική... άνοιξη δεν θα κρατήσει για πάντα, πολύ περισσότερο αν έρχεται ύστερα από έναν στρατηγικό... χειμώνα. Βλέπει να έρχεται το αδιέξοδο και αντιδρά. Οριοθετεί τη θέση του στον χώρο της συντηρητικής παράταξης, υπενθυμίζει στην ηγεσία ότι η λεγόμενη λαϊκή Δεξιά είναι παρούσα, και δίνει σχήμα, μορφή και πρόσωπο στα στρατόπεδα που διαμορφώνονται στο εσωτερικό της Ν.Δ. Κυρίως, όμως, παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη διχαστική γραμμή του «όχι σε όλα» που ακολουθεί ο Κυρ. Μητσοτάκης, επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο την ανάγκη της συναίνεσης και της πολιτικής συνεννόησης και επαναλαμβάνει ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούσαν να αναζητήσουν πεδίο συνεννόησης, τουλάχιστον στα θέματα που αφορούν την κρίση, τις συνέπειές της και έστω τη στάση της χώρας απέναντι στους δανειστές.
Θα μπορούσαν, αν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχαν πρυτανεύσει τουλάχιστον η λογική και η ευθύνη. Λογική απέναντι στους παραλογισμούς θεσμών, εσμών και δανειστών. Και ευθύνη απέναντι στην οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα. Αντ’ αυτών, αυτό που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο και στις πράξεις της ηγεσίας της Ν.Δ. είναι ο νυν υπέρ πάντων αγών για την εξουσία. Αρνείται τα πάντα και ζητάει μονότονα εκλογές, οι οποίες ούτε χρειάζονται ούτε μπορεί να τις επιβάλλει. Βιάζεται και γι’ αυτό σκοντάφτει. Αγχώνεται και κάνει λάθος εκτιμήσεις και υπολογισμούς. Πόνταρε στην «αριστερή παρένθεση» και οδηγείται στον... κουβά. Προεξοφλούσε κατάρρευση της οικονομίας και αποτυχία της τρέχουσας αξιολόγησης και τώρα, που φαίνεται φως στον τούνελ, αντιδρά σπασμωδικά, αλλοπρόσαλλα και μάλλον τυχοδιωκτικά.
Το... τρις εξαμαρτείν
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμηθείτε:
* Την υπόθεση με τις off shore: Όταν η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή μια εξαιρετικά αυστηρή ρύθμιση για τη συμμετοχή πολιτικών σε off shore, η Ν.Δ. το έβαλε στα πόδια.
* Τις τηλεοπτικές άδειες: Η Ν.Δ. δεν το... έβαλε στα πόδια, αλλά έμεινε εκεί και έκανε τα πάντα, αρχικά για να μη συγκροτηθεί το ΕΣΡ, και στη συνέχεια για να μην εφαρμοστεί ποτέ ο νόμος Παππά. Έδωσε μάχη μέχρις εσχάτων, υπέρ... βωμών και εστιών, όχι της νομιμότητας, αλλά των καναλαρχών. Κέρδισε μεν τα... εύσημα και την εύνοιά τους, έχασε όμως την έξωθεν καλή μαρτυρία και το... τεκμήριο της αθωότητας απέναντι στη διαπλοκή.
* Το επίδομα στους συνταξιούχους: Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να διαθέσει μέρος του πλεονάσματος ως επίδομα στους συνταξιούχους, η Ν.Δ. κατέφυγε σε ένα δειλό και ανεξήγητο «παρών» προκαλώντας την αμηχανία των βουλευτών της και τις αντιδράσεις των συνταξιούχων μας.
Πρόκειται για τρεις καραμπινάτες... παρασπονδίες. Τώρα ετοιμάζεται για την τέταρτη, η οποία πυροδοτεί μείζονες αντιδράσεις, όπως αυτή του Β. Μεϊμαράκη. Φαίνεται πως εκεί, στα επιτελεία της Πειραιώς, αγνοούν ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Πόσο μάλλον το τρις και το τετράκις εξαμαρτείν.
