"Δεν θα επιστρέψετε στις εστίες σας, παρά μόνο περνώντας κάτω από αψίδες θριάμβων"
Ναπολέων Α', Αούστερλιτς, 1805
Στο σχολείο γράφαμε συχνά έκθεση στην οποία έπρεπε να αποδείξουμε πόσο άξιοι ήμασταν, στο σπίτι και στην κοινωνία. Με αξιόλογες πράξεις (βοήθησα μια γιαγιά, που κατά τα άλλα δεν είχε την παραμικρή όρεξη να περάσει απέναντι, τάισα ένα αδέσποτο, και δεν προκάλεσα προβλήματα στην οικογένειά μου) αναζητούσαμε την επιβεβαίωση, την κοινή αναγνώριση. Ότι ήμασταν καλά παιδάκια. Μεγαλώνοντας, απομακρυνθήκαμε από τέτοιες δραστηριότητες και διακρίσεις και χαράξαμε μια μοναδική πορεία.
Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου βρέθηκα στο Παρίσι. Παρεμπιπτόντως, η μέρα αυτή κρύβει μια παγίδα στις ψυχές που αμφισβητούν την αγάπη των οικείων. Αναζητούν την κοινή αναγνώριση της αγάπης. “Κρέμονται” από πεζές αποδείξεις (καρδούλες, δακτυλίδια, λουλούδια, γεύμα). Προσωπικά δεν πιστεύω ότι χρειάζομαι αποδείξεις μιας ημέρας. Είτε με αγαπάει είτε όχι, μόνο η καρδούλα μου το ξέρει! Την ημέρα των ερωτευμένων, λοιπόν, κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα με τις υπόλοιπες ημέρες. Τίποτα παρακάτω, τίποτα παραπάνω.
Έτσι, στο Παρίσι, την Πόλη του Φωτός, είπα να δοκιμάσω τις σωματικές αντοχές μου. Πήγα στην Αψίδα του Θριάμβου (1806-1836). Η αψίδα φέρει εγχάρακτα τα ονόματα των νικών των γαλλικών στρατευμάτων, καθώς και τα ονόματα 558 στρατηγών (τα υπογραμμισμένα ονόματα καταδεικνύουν όσους από αυτούς έπεσαν σε μάχες). Στην αψίδα βρίσκεται επίσης και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη (1921). Ανέβηκα τα 288 σκαλοπάτια και έβγαλα φωτογραφίες.
Στα είκοσι χρόνια που επισκέπτομαι το Παρίσι, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που το τόλμησα. Θέλει αρετή και τόλμη η προσπάθεια. Φυσικά έκανα τέσσερις ολιγόλεπτες στάσεις, η καρδιά μου πήγε να σπάσει και η αρτηριακή πίεση μου έκοψε τη φόρα... ευτυχώς σε υποφερτά ύψη. Θυμήθηκα τα 588 σκαλοπάτια στα Φηρά που είχα ανέβει το 2010 και έβαλα όλα τα δυνατά μου. Τα κατάφερα! Στην ταράτσα αντίκρισα την καταπληκτική θέα του Παρισιού. Τις δώδεκα μεγάλες λεωφόρους της πόλης που συγκλίνουν σε μια απόλυτη γεωμετρία (χαράχτηκαν τον 19ο αιώνα με την προτροπή του βαρόνου Georges Eugène Haussmann). Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου που τα κατάφερα, ώστε μετά σταμάτησα σε ένα εστιατόριο και αντάμειψα τους κόπους μου με μια καταπληκτική κρεμμυδόσουπα και μια μπριζόλα. Το άξιζα!
Η προτροπή του Ναπολέοντα με έπεισε και πέρασα και εγώ κάτω από την αψίδα του θριάμβου. Ως ηρωίδα, αφού καταπολέμησα τις σωματικές και ψυχικές μου αντοχές. Ως ηρωίδα, όπως όλοι οι Έλληνες, αφού ζω σε μια χώρα που ταλανίζεται τόσα χρόνια από την οικονομική κρίση, και όμως επιμένει να βρει τον δρόμο της. Μια Ελλάδα ελεύθερη που επιμένει να ζήσει με αξιοπρέπεια στην Ευρώπη!
