Για πολλοστή φορά ζούμε το θρίλερ της διαπραγμάτευσης, για πολλοστή φορά βλέπουμε και νέες απαιτήσεις των δανειστών να πέφτουν στο τραπέζι, έτσι, για την περίπτωση που δεν θα βγει το πρόγραμμα, ώστε να σωθεί το πρόγραμμα. Για πολλοστή φορά παρακολουθούμε τις προσπάθειες της κυβέρνησης να αποκρούσει τις παράλογες απαιτήσεις κι από ό,τι φαίνεται σε μεγάλο βαθμό θα ευοδωθούν. Ωστόσο, το μεγάλο ζητούμενο είναι να περισσέψει ορμή και ενέργεια για τις ακόμη σκληρότερες προσπάθειες της επόμενης μέρας, όταν πια οι προβολείς της δημοσιότητας δεν θα είναι στο Χίλτον ή στα Eurogroup, αλλά στα εργοτάξια της καθημερινότητας.
Μιας καθημερινότητας απότοκο επτά χρόνων κρίσης και τριών πακέτων “διάσωσης”, που τη βιώνουν οι περισσότεροι, αλλά και που αποτυπώθηκε πολύ... γλαφυρά από μια σειρά εκθέσεις, οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας την εβδομάδα που πέρασε. Η πρώτη παρουσιάστηκε από το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομικής της Κολωνίας, που ερεύνησε την εξέλιξη της φτώχειας στην Ευρώπη και διαπίστωσε ότι η μεγαλύτερη αύξηση στο διάστημα 2008 - 2015 σημειώθηκε στην Ελλάδα - κατά το αστρονομικό ποσοστό του 41,5%.
Η δεύτερη παρουσιάστηκε από το Bloomberg, που στήνει κάθε χρόνο έναν “Δείκτη μιζέριας”, στον οποίο η Ελλάδα κατατάσσεται στην τέταρτη θέση, με την Ισπανία (6η), την Ιταλία (13η) και την Κύπρο (15η) να την ακολουθούν στις 15 πρώτες θλιβερές θέσεις. Η τρίτη δεν είναι έκθεση, είναι το αποτέλεσμα της επεξεργασίας των στοιχείων από τις αιτήσεις που έγιναν τον πρώτο μήνα για το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ). Σχεδόν 100.000 παιδιά το δικαιούνται, άρα ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας έπειτα από επτά χρόνια κρίσης. Και ναι, αποκτούν επιτέλους ένα δίχτυ ασφαλείας με το ΚΕΑ, όπως απέκτησαν ένα δίχτυ ασφαλείας και τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων που μπορούν να πηγαίνουν πια στα νοσοκομεία, έστω και μετ’ εμποδίων, τα οποία θα παραμερίσει ο υπό διαμόρφωση Συνήγορος του Ασθενή.
Αλλά, όλα αυτά τα σωστά μέτρα, που με κόπο και κόντρα σε αντιστάσεις δρομολόγησε η κυβέρνηση, αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα της κρίσης. Για να νικηθούν οι αιτίες απαιτείται ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Έτοιμο από χθες, επειδή χρειάζεται χρόνο για να φέρει αποτελέσματα. Αλλά, σε συνδυασμό με προγράμματα για την ενίσχυση της απασχόλησης, θα φέρει σύντομα μια -μόνιμη- ανάσα στον τόπο.
