Σαν κεραυνός έπεσε μέσα στην ελληνική ορειβατική οικογένεια το γεγονός ότι ο κορυφαίος ορειβάτης και ακτιβιστής Κώστας Τσιβελέκας έφυγε από τη ζωή. Όσοι τον ζήσαμε από κοντά σε ορειβατικές αναβάσεις, σε αθλητικές δραστηριότητες, σε δράσεις ως ακτιβιστές για την ειρήνη, την οικολογία, τα εθνικά θέματα κ.ά. και νιώθαμε πόσο ζωντανός, πόσο ενεργητικός, πόσο δυναμικός, πόσο επίμονος ήταν και με πόσο πίστη δινόταν για τα συλλογικά ιδανικά, δυσκολευόμαστε συναισθηματικά να δεχθούμε το γεγονός. Μας φαίνεται σαν ψέμα.
Ο Κώστας πάντρευε την ορειβατική του δραστηριότητα με συμβολικές δράσεις για συλλογικά ιδανικά, όπως ο αγώνας για την ειρήνη, για την οικολογική προστασία, για το δίκιο των Παλαιστινίων, για την αλληλεγγύη των λαών, για τα δίκια της πατρίδας μας έναντι κακόβουλων προθέσεων και ενεργειών ομόρων χωρών στα Βαλκάνια. Και πάντα ακούραστος, ακλόνητος, γεμάτος, νέες πρωτοβουλίες.
Το 1989 υπήρξε ουσιαστικά συνιδρυτικό μέλος του Τμ. Οικολογίας του ΣΥΝ για το δυνάμωμα του οποίου αργότερα με νέα μέλη (απ’ τον φυσιολατρικό χώρο) δούλεψε συστηματικά. Μαζί βαθιά πιστέψαμε ότι το οικολογικό πρέπει να συγκερασθεί με το φυσιολατρικό κίνημα και την ορειβατική δράση, μέσα σ’ ένα αξιακό πλαίσιο που πάντα προσανατολιζόταν προς τη σοσιαλιστική προοπτική.
Γιατί ο Κώστας πάντα πίστευε σ’ αυτή την προοπτική, χωρίς δογματισμούς και εμμονές σε ξεπερασμένα σχήματα. Πίστευε σε μια ανανεωτική σύγχρονη σοσιαλιστική ιδεολογία μακριά από γραφειοκρατικές παραμορφώσεις και κρατική υπερτροφία. Κριτικό, ανήσυχο και ανεξάρτητο πνεύμα, στρατευόταν μόνον όταν το πίστευε και έριχνε άφοβα την κριτική του ματιά ακόμη και στον αριστερό πολιτικό χώρο, στον οποίο ανήκε.
Μαζί με άλλους ακτιβιστές, ορειβάτες και οικολόγους στη δεκαετία του 1990 ιδρύσαμε τη Ριζοσπαστική Οικολογική Κίνηση, που υπήρξε μέλος της αρχικής Ομοσπονδίας των Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων και που πραγματοποίησε όχι λίγες ανεξάρτητες παρεμβάσεις για οικολογικά ζητήματα. Ο Κώστας επίσης έλαβε μέρος σε πάμπολλους «συμβολικούς δρόμους» αφιερωμένους σε συλλογικά ιδανικά, που ήδη προαναφέρθηκαν. Γιατί ήταν μεν ορειβάτης με πνευματικό περιεχόμενο και αγωνιστική ανάταση, αλλά ήταν και ορειβάτης-αθλητής, που τις αθλητικές του επιδόσεις ήθελε να τις συνδέει και να τις αφιερώνει σε ιδέες και αγωνιστικές πανανθρώπινες αξίες.
Δεν πάνε πολλοί μήνες που παρουσίασα την τελευταία ποιητική του συλλογή «Κομμαντάτε Φρίξος» μαζί με έναν άλλο συνάδελφο. Ο Κώστας μαζί με όλη του τη δράση ήταν και άνθρωπος των Γραμμάτων. Ποιητής και ζωγράφος, ακολούθησε και σ’ αυτόν τον τομέα μία ανεξάρτητη πορεία, στην οποία ενδιαφερότανε περισσότερο να εκφρασθεί και να στείλει ένα ουσιαστικό μήνυμα προς τον συνάνθρωπο, παρά να αναζητήσει άλλες ματαιόδοξες απολαβές. Όπως σ’ όλα του ήταν αυτοδημιούργητος, έτσι και στον τομέα του πνεύματος είχε απεριόριστη δίψα για μάθηση, για γνώση και για αυτόνομη δημιουργική έκφραση στηριζόμενος πάντα στις δικές του δυνάμεις, στη δική του αυθεντική άποψη.
Γεια σου Κώστα! Ενδεχομένως να πρέπει να θυμηθούμε ό,τι είχε πει κάποτε ο Χάινε μπροστά στη σορό ενός φίλου του ποιητή: «Δεν είναι στιγμές για δάκρυα, αλλά πρέπει ν’ αποθέσουμε δίπλα του ένα σπαθί για να πολεμάει για την ελευθερία, ακόμα κι εκεί που θα πάει μετά απ’ αυτή τη ζωή».
Παραφράζοντας λίγο θα μπορούσαμε να πούμε «ν’ αποθέσουμε μια συμβολική ορειβατική αξίνα, ώστε κι εκεί που θα πάει, αν κι εκεί υπάρχουν νοερά βουνά και κορφές, να είναι έτοιμος πάλι ν’ ανεβαίνει... Πάντα ψηλότερα, πάντα μακρύτερα»! Γιατί το «ανεβαίνειν», για τον Κώστα, με όλες τις πνευματικές και συμβολικές του εκδοχές, ήταν η υπαρξιακή του πεμπτουσία.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ Κώστα, όπως ζωντανός και αθάνατος παραμένεις πάντα στις καρδιές μας!
* Ο Φίλιππος Νικολόπουλος είναι πρώην επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Παν/μίου Κρήτης
