Déjà vu και άκρως επίφοβη η εικόνα των ημερών. Με τους εκπροσώπους των ...δεσμών να καταφτάνουν στην Αθήνα έμπλεοι «μεταρρυθμίσεων», και τους εκπροσώπους των δέσμιων να προσέρχονται στη διαπραγμάτευση βομβαρδιζόμενοι απηνώς. Από τη μια η ανάγκη να κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση. Από την άλλη η ανάγκη να μην κλείσουν σπίτια. Από τη μια τα ενωμένα εμιράτα των δανειστών, που θέλουν τη μάνα και τον πατέρα μας. Και οι εγχώριοι απρόσωποι, που θέλουν το κεφάλι μας. Από την άλλη η κυβέρνηση, που το έργο της παραπέμπει σε κείνο του καπετάν Σίσυφου. Από κάβο, σ’ άλλο κάβο, κι ύστερα σε άλλο κάβο.
Διότι, ας είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί οι συσχετισμοί να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο από το 2015. Τι δείχνει όμως ότι οι επιδιώξεις των δανειστών έχουν αλλάξει τόσο, ώστε να δικαιολογείται τόσο μεγάλη αισιοδοξία; Δείχνουν καμιά ιδιαίτερη διάθεση οι βασανιστές του Τσακαλώτου να ρίξουν μια ματιά στα αποτελέσματα των έργων τους; Να συνυπολογίσουν στις σκληρές τους εξισώσεις το δράμα των συνταξιούχων, την τραγωδία των ανέργων, τα νέα παιδιά με τις απαγχονισμένες ελπίδες; Μπα. Αλλάζουν οι βιολιστές, αλλά ο χαβάς ίδιος. Συντάξεις, αφορολόγητο, απολύσεις. Να ευνοήσουν τους ευνοημένους, και να αποτελειώσουν τους μισοτελειωμένους.
Γι’ αυτό, στις γραμμές των θυμάτων της κρίσης και των Μνημονίων, δεν περισσεύουν δα οι αισιόδοξοι. Και γιατί, αλήθεια, να κυριευτούν από αισιοδοξία; Επειδή τους το λέμε εμείς; Δεν έχουν πάθει ώς τώρα αρκετά, για να μάθουν; Και να ανησυχούν; Να είμαστε αισιόδοξοι ό,τι οι δικοί μας θα κάνουν ότι μπορούν, σε αντίθεση με τους προηγούμενους; Μάλιστα. Ότι θα διαπραγματευτούν σκληρά; Μάλιστα. Ότι θα έχουν και κάποια διεθνή στήριξη; Μάλιστα. Αλλά, όταν οι «μέσα» σε κοπανούν ανελέητα, και από τους «έξω» εκπορεύεται ο εκβιασμός, να σε ρίξουν στα βράχια, αν δεν είσαι επαρκώς «συνεργάσιμος», πόση αισιοδοξία δικαιολογείται για το τελικό αποτέλεσμα;
Ως εκ τούτου, ψυχραιμία, υπομονή, επαγρύπνηση. Και λίγη πονηριά. Ως εκ τούτου, επίσης, στήριξη σε κείνους που διαπραγματεύονται κάτω από πυκνά πυρά. Αλλά και απαιτήσεις. Το γαμώτο της κοινωνίας πρέπει να φτάσει εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις. Αισιόδοξοι, δηλαδή, αλλά με... γνώση. Που πάει να πει, καλή η γλύκα της αισιοδοξίας. Αλλά μην ξεχνάμε και την πικρή πείρα...
