Ήμουν ακόμη φοιτήτρια Ιατρικής όταν άκουγα τις τρομερές επιπτώσεις των τροχαίων στην οικονομία της χώρας και κυρίως στις ζωές νέων ανθρώπων. Τώρα που είμαι συνταξιούχος, τίποτε δεν έχει αλλάξει!
Μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικές αυτές τις απώλειες και νομίζουμε ότι προφυλασσόμαστε αγοράζοντας νέα «ασφαλέστερα» οχήματα, κρεμώντας φυλαχτά στον καθρέφτη και καλώντας τον παπά να τα αγιάσει. Αντιμετωπίζουμε τα τροχαία σα να 'ναι φυσικό φαινόμενο, αν και έχει παγκοσμίως αποδειχθεί ότι η οδική συμπεριφορά διδάσκεται και η ασφάλεια είναι εφικτή. Το γεγονός ότι απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει στους δρόμους (όπως και σε οτιδήποτε στη ζωή) δε μας απαλλάσσει από την ευθύνη.
Τα σποτ της τροχαίας, που προβάλλουν το πρόβλημα, είναι σταγόνα στον ωκεανό της εποχούμενης ανευθυνότητας. Δυστυχώς η πλειονότητα των Ελλήνων οδηγών ταυτίζεται με τις επιδόσεις του οχήματός του, θεωρεί μαγκιά το να πληκτρολογεί στο κινητό την ώρα που οδηγεί και πράξη αντίστασης το να μην υπακούει στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Ο οδηγός, όπως τα άβαταρ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ταμπουρώνεται στο παρμπρίζ και βγάζει τον χειρότερό του εαυτό. Είναι σπανιότατο γεγονός το να παραχωρήσει κάποιος σε πεζό την προτεραιότητα ή το να μην βρίσει, ενώ το παρκάρισμα σε διπλή και τριπλή γραμμή ή σε διαβάσεις αναπήρων θεωρείται πλέον «κατάκτηση».
Χρειάζεται οδική αγωγή από πολύ νωρίς στα σχολεία, αλλά και σκληρή αστυνόμευση με σωστούς και δίκαιους κανόνες. Η υπερβολική προβολή της φρίκης φοβάμαι ότι ίσως αναισθητοποιεί σε μιαν εποχή που κατακλυζόμεθα από εικόνες φρίκης. Όταν πραγματικά μας αγγίξει το πρόβλημα, είναι συνήθως αργά για να διδαχθούμε.
Την ώρα που -αν και κατασκευάζονται ασφαλέστεροι αυτοκινητόδρομοι- λίγοι Έλληνες έχουν την οικονομική δυνατότητα να ελέγχουν το παλιό τους αυτοκίνητο, η στόχευση στην εκπαίδευση των νέων σε σωστή οδική συμπεριφορά είναι αναγκαία και θα μπορούσε ίσως να χρηματοδοτηθεί από τα πρόστιμα της αυστηρότερης αστυνόμευσης. Αν οι κανόνες ίσχυαν για όλους, αναγκαστικά θα συμμορφωνόμασταν.
Πριν από δέκα χρόνια βρεθήκαμε σε μια γερμανική πόλη με νοικιασμένο αυτοκίνητο Κυριακή πρωί και παρκάραμε για λίγο σε ένα τεράστιο άδειο πάρκινγκ εμπορικής περιοχής. Σε λιγότερο από μισή ώρα βρήκαμε την (παράλογη για μας) κλήση σε γερμανικά (που δεν καταλαβαίναμε) ύψους 5 ευρώ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σε λιγότερο από μια βδομάδα ήλθε το πρόστιμο στο σπίτι μας (περισσότερο στοίχιζε το γραμματόσημο). Πληρώσαμε το πρόστιμο γιατί θα είχε επιπτώσεις στην κόρη μας που ζούσε εκεί.
Δεν είναι, νομίζω, τυχαίο ότι όλοι μας μόνο στην Αττική Οδό ή όπου ξέρουμε ότι έχει κάμερες ή στέκι τροχονόμων συμμορφωνόμαστε. Αν θέλουμε να δούμε τα παιδιά και τα εγγόνια, που με τόσο κόπο μεγαλώνουμε, να επιβιώνουν, χρειαζόμαστε τον μίτο της Αριάδνης στον Λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και τον Θησέα της πολιτικής απόφασης με αποφασιστικότητα να σημαδέψει τον Μινώταυρο, στον οποίο στωικά κάθε χρόνο οδηγούμε τα καλύτερα φυντάνια μας. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι σε αυτοκτονική γενοκτονία.
