Αυτό ήταν το μότο στο λογότυπο της “Ελευθεροτυπίας” επί του ιστορικού της εκδότη Κίτσου Τεγόπουλου. Γενικότερα ο έλεγχος της κάθε εξουσίας είναι κάτι σαν το οξυγόνο για τον άνθρωπο, αφού χωρίς αυτόν, η δημοκρατία εκτρέπεται, χάνεται και ο αυταρχισμός φουντώνει. Το είδαμε αυτό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια στα κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών που αποκόπηκαν από τον λαό και τον έλεγχό του και εξελίχθηκαν σε σκληρούς μηχανισμούς αυταρχικής εξουσίας με καταστροφικά αποτελέσματα, που στο τέλος έφεραν την κατάρρευση.
ΠΟΣΟΙ τρόποι υπάρχουν για να μπορούμε να ελέγξουμε την εξουσία; Σήμερα ειδικά, οι τρόποι είναι άπειροι, καθώς τα νέα μέσα δίνουν τη δυνατότητα ταχύτατης επικοινωνίας. Μέχρι και ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα μπορούν να γίνουν κατά τομείς, ώστε η εξουσία να γνωρίζει την αποδοχή των προτάσεων που έχει επεξεργαστεί προτού τις φέρει στη Βουλή, για να γίνουν νόμοι. Φυσικά αρμοδιότητα και ευθύνη για το έλεγχο της εξουσίας έχει και το κόμμα ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Έχουν υποχρέωση να ελέγχουν αλλά και να την ενημερώνουν, αφού διαθέτουν οργανωμένες δυνάμεις και έχουν πλήθος ικανών μελών αλλά και φίλων του κόμματος, με γνώσεις και εμπειρίες.
ΦΥΣΙΚΑ όλες οι συστάσεις δεν είναι υποχρεωτικές, αν οι αποδέκτες κρίνουν ότι δεν βοηθούν το κυβερνητικό έργο; Όμως, είναι υποχρεωμένοι να ακούνε και να συνδιαλέγονται, διότι έτσι το κόμμα ενεργοποιείται και συμμετέχει δημιουργικά στη διαμόρφωση και κυρίως στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής στην κοινωνία. Χωρίς κόμμα ενεργό και δημοκρατικό, με την εξουσία να περιφρονεί και να απαξιώνει τα μέλη και τις οργανωμένες κλαδικές κομματικές δυνάμεις, οι σχέσεις διαταράσσονται, και όταν η εξουσία ζητήσει -κάποια στιγμή- τη συμπαράσταση των κομματικών δυνάμεων, δεν θα την έχει. Και αν δεν την έχει, θα γίνει ευάλωτη στις πιέσεις των δυνάμεων που σχεδιάζουν την ανατροπή της.
ΑΦΟΡΜΗ για την επιλογή του συγκεκριμένου θέματος είναι το ζήτημα με τον οργανισμό περίθαλψης και επικούρησης των εργαζομένων και των συνταξιούχων των ΜΜΕ. Το πρόβλημα σέρνεται εδώ και καιρό χωρίς λύση, με την εξουσία να το κρύβει κάτω από το χαλί. Έτσι φτάσαμε στο σημείο τον επόμενο μήνα ο Οργανισμός (ΕΔΟΕΑΠ) να φαλιρίσει, αφού τα έσοδά του μηδενίζονται λόγω του κουρέματος και της κατάργησης του πόρου επί των διαφημίσεων. Και ενώ αυτό έγινε ως μνημονιακή υποχρέωση, παρά τις συνεχείς οχλήσεις και τις διατυπώσεις σειράς εναλλακτικών προτάσεων, ώστε ο Οργανισμός να επιβιώσει, ο αρμόδιος υπουργός αρνήθηκε να συναντηθεί με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ τέσσερις φορές, για να γίνει τελικά η συνάντηση στο παραπέντε. Είναι υποχρέωσή τους να απαντήσουν. Και όταν λέω να απαντήσουν, δεν εννοώ να δεχτούν τις εισηγήσεις των φορέων του Τύπου, αλλά να απαντήσουν, να εξηγήσουν και να πείσουν -αν μπορούν- γιατί δεν μπορεί να βρεθεί λύση.
ΠΡΕΠΕΙ όμως, πριν απαντήσουν, να γνωρίζουν. Ασχολούνται με τα τηλεοπτικά, ασχολούνται με τους εκδότες, αλλά δεν ασχολούνται με τις εξελίξεις στο επάγγελμα του δημοσιογράφου. Η κρίση αξιοπιστίας στον δημοσιογραφικό κλάδο έχει να κάνει και με τη μαζική φτωχοποίηση των εργαζομένων. Χωρίς επαρκή νομοθετική προστασία από την έλλειψη σοβαρών και σεβαστών συλλογικών συμβάσεων, είναι εύκολα εκβιάσιμοι, τόσο από τα αφεντικά τους όσο και από παράγοντες που θέλουν να φυτέψουν ρεπορτάζ και ειδήσεις της επιλογής τους. Η ολοκληρωτική έλλειψη προστασίας του επαγγέλματος, που κάποτε το λέγαμε (και ήταν) λειτούργημα, θα έχει συνέπειες για τη δημοκρατία, αφού η αντικειμενική πληροφόρηση και τα ερευνητικά ρεπορτάζ θα εκλείψουν. Είδαμε όλοι τη συμπεριφορά των εκδοτών και καναλαρχών απέναντι στην κυβέρνηση, όταν απειλήθηκαν συμφέροντα και εξουσίες. Αν χαθεί και ο παράγοντας ελεύθερος δημοσιογράφος, τότε ο έλεγχος της κοινής γνώμης από τις δυνάμεις της παλινόρθωσης θα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων.
ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ όλα αυτά αν καταργηθεί ο ΕΔΟΕΑΠ; Πολύ φοβάμαι πως ναι, θα συμβούν. Θα ακολουθήσει μείωση των συντάξεων κατά 20% έως 30% λόγω εξαφάνισης του επικουρικού (καθώς οι μειώσεις στην κύρια σύνταξη από την προηγούμενη κυβέρνηση αγγίζουν το 40%), ο κλάδος θα διαλυθεί. Θα χαθεί η αξιοπρέπεια της εργασίας και η όποια προστασία προσφέρει ο Οργανισμός αυτός, που έχει ιστορική και συμβολική διαδρομή. Όταν ένας δημοσιογράφος θα χρειάζεται δύο και τρεις δουλειές, σε εποχή που δεν υπάρχει ούτε μία, και στις δουλειές που υπάρχουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται, θα έχει δύο επιλογές. Ή αλλάζει επάγγελμα ή υποδουλώνεται στα αφεντικά, φανερά και κρυφά. Αν η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός δεν αντιληφθούν την κατάσταση, θα αφήσουν πίσω τους συντρίμμια. Η κυβέρνηση, αν μείνει απαθής, θα βρει απέναντι ολόκληρο τον κλάδο με τις κομματικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο να εξαφανίζονται, αφού η ντροπή δεν θα επιτρέπει καμία δράση στον συνδικαλιστικό χώρο, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ εξουσία και ο υπουργός οφείλουν να σταθμίσουν την κατάσταση και να προβλέψουν το μέλλον. Η κυβέρνηση δεν είναι ισόβια. Και οι σχέσεις στον χώρο της ενημέρωσης που θα αφήσει φεύγοντας, θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και τη δυνατότητα να επιστρέψει στην εξουσία, αν αντί θωρακισμένης από κάθε πλευρά ενημέρωσης, έχουμε τους πιστολάδες των δυνάμεων που έστησαν το καθεστώς της κλεπτοκρατίας, το οποίο οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία.
