Το περιεχόμενο της συνομιλίας μεταξύ των δύο ισχυρών κυριών την Τετάρτη στο Βερολίνο, της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και της διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ ήταν “εμπιστευτικό”, όπως ξεκαθάρισε ο εκπρόσωπος της πρώτης, και σημαντικές διαρροές δεν έγιναν.
Πλην όμως η Λαγκάρντ, μετά τη συνάντηση, “ανακρίθηκε” επί δεκάλεπτο από τη δημοσιογράφο Κάρεν Μιόσκα του πρώτου προγράμματος της γερμανικής τηλεόρασης και ένα πράγμα δεν ξεκαθάρισε: εάν το ΔΝΤ θα συμμετάσχει πλήρως στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα ή όχι. Τέσσερις φορές ρωτήθηκε ευθέως από τη Μιόσκα, τέσσερις φορές πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Και η αίσθηση που έμεινε στον υποψιασμένο τηλεθεατή ήταν ότι οι πιθανότητες είναι μεν υπέρ της συμμετοχής του Ταμείου, αλλά τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμη οριστικά, ούτε ευθυγραμμίστηκαν πλήρως οι δύο κυρίες, παρά το καλό κλίμα που έβγαλαν προς τα έξω.
Η Λαγκάρντ, απευθυνόμενη προφανώς στο γερμανικό ακροατήριο, που έχει ακούσει επανειλημμένα από τον υπουργό Οικονομικών ότι “το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος” -και εν πλήρει επιγνώσει για το ότι η Μέρκελ θα ήθελε να μείνει το “αγκάθι” της Ελλάδας έξω από τις προεκλογικές συγκρούσεις στη Γερμανία-, μίλησε για τους δύο “πυλώνες” που θα κρίνουν την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, μια παραμονή εκ των ων ουκ άνευ κατά Σόιμπλε.
Κι ενώ ήταν σαφέστατη για τον πρώτο πυλώνα -τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει η Ελλάδα-, φρόντισε να προσέξει ιδιαίτερα τις διατυπώσεις της για τον δεύτερο - την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Αυτό ήταν και το... σέρβις που έκανε στη Μέρκελ ξεκαθαρίζοντας ότι το ζητούμενο δεν είναι “κούρεμα”, αλλά μια στοχευμένη ελάφρυνση με μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση ωριμάνσεων.
Συνέδεσε δε το εύρος της απαιτούμενης ελάφρυνσης με τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων. Αυτή τη σύνδεση κάποια γερμανικά μέσα -και δη συντηρητικά- την ερμήνευσαν ως σιωπηρή στροφή της Μέρκελ από την επιταγή της λιτότητας.
Ωστόσο δεν ήταν σαφές από τα λεγόμενα της Λαγκάρντ εάν πράγματι υπήρξε εκ μέρους της καγκελαρίου μια τέτοια δέσμευση στη συνομιλία των δύο κυριών -που θα σήμαινε αποδοχή μικρότερων πρωτογενών πλεονασμάτων από αυτά που ζητάει ο Σόιμπλε- ή εάν η διευθύντρια του Ταμείου απλώς έθεσε κομψά τους όρους της για να πείσει το διοικητικό της συμβούλιο να μείνει στο πρόγραμμα.
