Η Καθαρά Δευτέρα αποτελεί την πρώτη ημέρα της Σαρακοστής και φέτος σχεδόν συμπίπτει με την επανεμφάνιση των εκπροσώπων των θεσμών στην Αθήνα για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης με βάση το πολιτικό πλαίσιο που τέθηκε στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας.
Κατά κάποιον τρόπο μια ημέρα μετά την Καθαρά Δευτέρα εισερχόμαστε στη Σαρακοστή της αξιολόγησης, η οποία πάνω - κάτω θα διαρκέσει όσο και η πραγματική. Σύμφωνα με τον στόχο όλων των πλευρών, Ελλάδας και δανειστών, η αξιολόγηση θα πρέπει να ολοκληρωθεί στο Eurogroup της 20ής Μαρτίου, ώστε τον Απρίλιο, λίγο πριν ή λίγο μετά το Πάσχα, η ΕΚΤ να δεχτεί την Ελλάδα στο λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο θα προσφέρει κάποιες ανάσες ρευστότητας, αλλά πρωτίστως θα καταστήσει την Ελλάδα μια "κανονική ευρωπαϊκή χώρα".
Αν δεχτούμε τις επίσημες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και των δανειστών, κλείνοντας τα αυτιά στις καταστροφολογικές σειρήνες, βασική αρχή των "μεταρρυθμίσεων" που θα προωθηθούν σε ασφαλιστικό, φορολογικό και εργασιακά είναι το δημοσιονομικά ουδέτερο αποτέλεσμα: το άθροισμα μέτρων και αντισταθμισμάτων να είναι μηδέν. Ορισμένοι δε από την πλευρά των δανειστών, κυρίως Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, εκφράζονται τώρα και με ορολογία ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας λόγο για παρεμβάσεις με "κοινωνικό πρόσημο" και "προσανατολισμό".
Όμως, ας μην γελιόμαστε. Όπως είπε και ο Ευ. Τσακαλώτος την Πέμπτη στη Βουλή, "καθαρό", δηλαδή μηδενικό, θα είναι το αποτέλεσμα - άθροισμα των μέτρων, αλλά είναι βέβαιο ότι με αυτά "κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν". Και το μεγάλο ερώτημα βεβαίως είναι ποιοι είναι οι πρώτοι και ποιοι οι δεύτεροι.
Για ένα αριστερό κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και πρωτίστως για τα κοινωνικά στρώματα που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της πολύχρονης οικονομικής κρίσης, έχει αξία το δημοσιονομικά ουδέτερο πακέτο μέτρων να μην είναι και ταξικά ουδέτερο. Με την ορολογία των προηγούμενων χρόνων, να είναι ταξικά "μεροληπτικό" και με την παλαιότερη ορολογία να "αναδιανέμει τα βάρη" προς όφελος των πολλών και των αδυνάμων.
Για να μιλήσουμε ειδικότερα παίρνοντας ως παράδειγμα το αφορολόγητο, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν "αντισταθμιστικά" μέτρα τα οποία πραγματικά τουλάχιστον θα εξουδετερώνουν τις προφανείς απώλειες που θα επιφέρει η όποια μείωσή του σε εισοδήματα της τάξεως των 8.000 - 10.000 ευρώ, δηλαδή σε νοικοκυριά που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.
Προφανές μάλλον είναι και το ότι σ’ αυτά ή και σε κατώτερα εισοδηματικά επίπεδα βρίσκονται, πέραν των πραγματικά φτωχών, και πολλοί άλλοι, που επιδίδονται στο εθνικό σπορ της φοροδιαφυγής. Γι’ αυτούς τυχόν αντισταθμιστικά δεν θα ήταν απλώς περιττά, αλλά θα λειτουργούσαν και σαν έπαινος.
Όσο δύσκολο κι αν είναι να διαχωριστούν οι αμνοί από τα ερίφια, για ένα κόμμα της Αριστεράς πραγματικά θα αξίζει τον κόπο.
