Ένα παράσιτο τράφηκε με το ψοφίμι του καπιταλισμού. Το υποτιμήσαμε αρχικά και κάναμε το λάθος να το συνδέσουμε κυρίως με τον ρατσισμό και όχι με το πολιτικοοικονομικό σύστημα (οικονομικό φασισμό), εκεί, όπου γεννιούνται οι πραγματικές ανισότητες, εκεί όπου ζουν οι «κατώτεροι» άνθρωποι, εκεί όπου υπάρχουν οι «κατώτερες» χώρες και εγκλωβισμένες κυβερνήσεις στην «ταράτσα».
Όταν πριν από λίγα χρόνια οι αγανακτισμένοι μούντζωναν τη Βουλή, υποτιμήσαμε το γεγονός ότι οι ανισότητες γεννούν μίση και δεν περνούσε από το μυαλό μας ποιοι μπορεί να κάθονταν στα έδρανά της λίγα χρόνια αργότερα.
Δυστυχώς, δυνάμεις της κοινωνίας που θα έπρεπε να είχαν κινητοποιηθεί αναλώθηκαν σε αντιδράσεις και όχι σε δράσεις: οι παιδικές ασθένειες του κομμουνισμού, χωρίς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα, απέκτησαν τη φυσιογνωμία του κατά φαντασίαν επαναστάτη, που επιβεβαιώνει την παρουσία του καίγοντας τρόλεϊ, γραφεία κομμάτων, καθορίζοντας την πορεία των εξαμήνων στα Πανεπιστήμια, δίνοντας έτσι κι άλλη τροφή στον φασισμό.
Η εργατική τάξη βρέθηκε οργανωτικά αφοπλισμένη με μια δυναμική ριζοσπαστικοποίησης εύκολη λεία στα εθνικιστικά παραληρήματα, δίνοντας πολιτική υπόσταση σε εγκληματίες μαχαιροβγάλτες.
Κι όμως, εποχές πολύ πιο μαύρες από τη δική μας φωτίστηκαν από ομάδες που αντιστάθηκαν στον ναζισμό και τον φασισμό, όπως όταν το 1936 οι αναρχικοί Ισπανοί στήριξαν το αντιφασιστικό μέτωπο κατά του Φράνκο, όταν οι βιομηχανικοί εργάτες της ναζιστικής Γερμανίας ήταν η πιο ενεργή αντιναζιστική συλλογικότητα με απεργίες και σαμποτάζ, όταν οι «Πειρατές του Έντελβαϊς», παιδιά 12-18 χρόνων των εργατικών συνοικιών χωρίς πολιτική παιδεία και το «λευκό ρόδο» των Γερμανών φοιτητών, κατήγγειλαν με τον νεανικό τους τρόπο τα εγκλήματα του ναζισμού.
Όμως τον φασισμό δεν τον πολεμάς ούτε με απαγορεύσεις, ούτε με εισαγγελείς, ούτε υψώνοντας τοίχους, ούτε πετώντας μπουκαλάκια με βενζίνη, μήτε μετρώντας με φασιστόμετρο τα μυαλά του καθενός ανόητου. Ο ρόλος της Αριστεράς του ουμανισμού και της ελευθερίας δεν είναι ν’απαγορεύει κόμματα, να «τσακίζει» ή να σηκώνει φράχτες.
Η πάλη στον φασισμό είναι δουλειά, δράση, είναι οι ομάδες αλληλεγγύης που πρέπει να στηθούν και να στηριχθούν από όλους μας σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, στηρίζοντας τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από τον οικονομικό φασισμό που μας επιβάλλουν: με κοινωνικά φροντιστήρια, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν νομικές υπηρεσίες, εργατικές λέσχες πολιτισμού και φυσικά οργανώνοντας ξανά τους απανταχού εργάτες. Έτσι απαντάμε στο μίσος, ανοίγοντας δρόμους, γκρεμίζοντας κι όχι υψώνοντας τείχη, για να προστατέψουμε μια κοινωνία που, κακά τα ψέματα, είναι «σ’ ενδιαφέρουσα».
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
