Τσαλαβουτώντας στα διεθνή ΜΜΕ ανακάλυψα δύο ενδιαφέρουσες ειδήσεις για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Η πρώτη: Ο σουηδικός κολοσσός ΙΚΕΑ συνεργαζόταν με μια ξυλουργική επιχείρηση στην Κίνα η οποία κατασκεύαζε έπιπλα για λογαριασμό των Σουηδών. Η ΙΚΕΑ άρχισε κάποια στιγμή να δυσφορεί με διάφορα προσχήματα για τη συνεργασία, την οποία τερμάτισε έπειτα από λίγο, για να μεταφερθεί σε παρόμοιο εργοστάσιο της Πολωνίας.
Το μυστικό για την αλλαγή κατασκευαστή αποκαλύφθηκε. Ο μισθός του εργάτη στο πολωνικό εργοστάσιο είναι 200 ευρώ/μήνα, ενώ του Κινέζου για την ίδια δουλειά ήταν 300!
Δεύτερη είδηση: Στη Βουλγαρία λειτουργούν βιομηχανίες και βιοτεχνίες ενδυμάτων φασόν για γνωστές ευρωπαϊκές φίρμες. Ο μηνιαίος μισθός μιας εργάτριας σε αυτή την απασχόληση είναι 230 ευρώ. Για αντίστοιχη εργασία στην Κίνα είναι υψηλότερος!
Δεν θέλω να ισχυριστώ πως οι δύο περιπτώσεις χαρακτηρίζουν τη συνολική κατάσταση, αλλά δείχνουν επαρκώς το γερμανικό σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης. Δηλαδή, να «κινεζοποιηθούν» οι μισθοί στις φτωχότερες χώρες της Ε.Ε. ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί.
Βέβαια, αυτό ισχύει για τη «δεύτερη ζώνη» της Ευρώπης, ενώ οι πλούσιες χώρες θα εξακολουθούν να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο. Αυτό μαρτυρούν τα ιλιγγιώδη πλεονάσματα της Γερμανίας. Την εβδομάδα που πέρασε δημοσιεύτηκε το εμπορικό της πλεόνασμα - ρεκόρ, που ανήλθε στα 259,2 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2016.
Το γερμανικό κήρυγμα προς τις άλλες χώρες της Ε.Ε. για την οικονομία τους είναι άκρως υποκριτικό: «Να γίνεται και εσείς όπως η Γερμανία για να δείτε προκοπή».
Κάτι που είναι πρακτικά αδύνατο, αφού η ισχυρή γερμανική οικονομία απορροφά τα διεθνή κεφάλαια, στερώντας τα από τις άλλες χώρες. Είναι επίσης εξόχως υποκριτικό, καθώς με τις επενδύσεις της κυριεύει τα φιλέτα των πιο αδύναμων, όπως με τις αυτοκινητοβιομηχανίες σε Ισπανία, Τσεχία και Βρετανία.
Τα όπλα της Γερμανίας για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της και να κρατάει τις άλλες χώρες σε στασιμότητα και εξάρτηση είναι πολλά, θεμιτά και αθέμιτα.
Όσο για την Ελλάδα, ό,τι και να γίνει με το χρέος, βαδίζουμε προς ένα είδος κινεζοποίησης στις αμοιβές, όπου, παρά τον επίσημο κατώτατο μισθό, άλλα δείχνει η κατάσταση στην εργασία (αύξηση μαύρης, μερικής, εκ περιτροπής). Αυτά ενώ ακόμη λείπει από όλες τις πολιτικές δυνάμεις ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης που θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο συνεννόησης συμπολίτευσης - αντιπολίτευσης.
